Telegram-канал analiyis_cinema_psy - نقد سینمای روانشناسی🎭: Неотсортированное

نقد سینمای روانشناسی🎭

11 августа 2024 09:41

💥با مرور خاطرات کودکی چیزی در چارلی تغییر می‌کند. او با سوزانا تماس می‌گیرد و با تن صدا و لحنی متفاوت شروع به صحبت با او می‌کند. او می‌خواهد اطمینان پیدا کند که سوزانا او را ترک نکرده است. به نظر می‌رسد چارلی با قرار گرفتن در کنار ریموند و تجربۀ همان حسی که سوزانا در کنار خودش دارد، یعنی احساس درک نشدن، متوجه حرف‌های اخیر سوزانا می‌شود. می‌فهمد که چطور به سوزانا اجازه ورود به دنیای خود را نمی‌داده است. او می‌خواهد از سوزانا و رابطه‌شان نیز مراقبت کند. چارلی قادر به پذیرفتن نقاط ضعف خود می‌شود، دانستنی که آغاز مسیر تغییر است: «من تو خیلی چیزا خوب نیستم».

💥ریموند در ابتدای فیلم به عنوان فردی اوتیستیک معرفی می‌شود که به دلیل ناتوانی‌های مربوط به اختلال خود قادر به تعامل اجتماعی و یادگیری نیست. او قادر نیست احساسات خود را درک یا بیان کند. اگر کمی دقیق نگاه کنیم می‌ببینیم که این ویژگی‌ها را می‌توان برای توصیف وضعیت چارلی نیز به کار برد. می‌توان گفت چارلی نیز به نوعی گرفتار ویژگی‌های اوتیستیک است ـ البته نه از جنس اختلال جسمانی آن، بلکه از نظر محدودیت‌های تعامل هیجانی.

💥چارلی به واسطۀ تعامل با ریموند و دریافت احساسی از دوست داشته شدن شروع به تغییر می‌کند. او کم‌کم نسبت به تجربۀ هیجانی پذیراتر و نسبت به احساسات خود آگاه‌تر می‌گردد. همچنین او به تدریج یاد می‌گیرد به تجارب درونی افراد دیگر نیز توجه کند و به این ترتیب رابطۀ خود با سوزانا را از نو بسازد و با خشم خود نسبت به پدرش به آشتی برسد. او پیش از این احساس می‌کرده دستاورد‌هایش توسط پدر نادیده انگاشته می‌شده و به واسطۀ اینکه پدرش برای تنبیه او را روانۀ بازداشتگاه کرده بود، دچار خشمی شدید نسبت به پدرش شده بود، به طوری که خانه را ترک کرد و هیچ‌گاه سراغی از پدرش نگرفت. چارلی به واسطۀ شناخت ریموند و تجربۀ احساسی از نزدیکی خویشاوندی و درک مراقبت‌های پدرش نسبت به خود، با گذشتۀ خود به صلح می‌رسد
چارلی به واسطۀ رابطه با ریموند از فردی خودمحور به شخصی تبدیل می‌شود که می‌تواند نیازها و امیال دیگران را تصدیق کند. او می‌تواند به زبان ریموند حرف بزند و پایش را در کفش دیگری بگذارد. این موضوع را می‌توانیم در غذا خوردن چارلی ببینیم که سعی می‌کند هم‌گام با ریموند با استفاده از خلال‌دندان به جای چنگال تکه‌های غذا را بردارد. او می‌گوید: «اولش به اسم فقط یه برادر بود، ولی امروز صبح با هم پنکیک خوردیم». چارلی عمل ساده پنکیک خوردن را راهی برای برقراری ارتباط هیجانی در نظر می‌گیرد، ارتباطی که با سرعت ریموند هماهنگ است.
💥چارلی به واسطۀ رابطه با ریموند از فردی خودمحور به شخصی تبدیل می‌شود که می‌تواند نیازها و امیال دیگران را تصدیق کند. او می‌تواند به زبان ریموند حرف بزند و پایش را در کفش دیگری بگذارد. این موضوع را می‌توانیم در غذا خوردن چارلی ببینیم که سعی می‌کند هم‌گام با ریموند با استفاده از خلال‌دندان به جای چنگال تکه‌های غذا را بردارد. او می‌گوید: «اولش به اسم فقط یه برادر بود، ولی امروز صبح با هم پنکیک خوردیم». چارلی عمل ساده پنکیک خوردن را راهی برای برقراری ارتباط هیجانی در نظر می‌گیرد، ارتباطی که با سرعت ریموند هماهنگ است.

💥چارلی سعی دارد برخلاف مدیر مرکز نگهداری، ریموند را توانمند ببیند. چارلی باور دارد که ریموند می‌تواند دست از برخی تشریفات خود بردارد تا بتواند به شکلی آزادانه‌تر زندگی کند. مدیر می‌گوید: «تو لباسای همیشگی خودت راحت‌تر نیستی؟» و ریموند در پاسخ به او از شوخی بهره می‌برد. چارلی باور دارد که ریموند همانطور که خودش می‌گوید «راننده بسیار خوبی است» و می‌تواند تا جایی که سقف توانمندی‌هایش اجازه می‌دهد، فرمان زندگی خود را به دست بگیرد. رقص دو برادر و چسباندن سرشان به یکدیگر در اواخر فیلم، نمادی از برقراری ارتباط میان آن دو است.

📽کانال نقد سینمای روانشناسی
@Analiyis_cinema_psy
💽💽💽💽💽💽💽💽💽

تحلیل روانکاوی فیلم
#مرد_بارانی