Telegram-канал parshangbook_pdf - کتابخانه پَرْشَنْگْ بوڪ📚: Неотсортированное

کتابخانه پَرْشَنْگْ بوڪ📚

07 октября 2024 18:50

#داستان_کوتاه
#ماندگی

کوله‌ را روی شانه‌ی چپ انداخت. نگاهم نمی‌کرد. قدم‌هایش را بلند برمی‌داشت. حتی وقتی شاخه‌های سبز بید آرام‌آرام به شانه و سرش می‌خورد؛ طبق عادت دستش را بلند نکرد تا آنها را کنار بزند.
باید دست می‌جنباندم وگرنه دیر می‌شد.
با آن شکم برآمده دویدم توی باغچه و دو سنگ درشت برداشتم هر کدام در یک دستم. سنگ اول را با تمام توانم پرتاب کردم.
-بری که دیگه برنگردی.
حتی قبل از تمام شدن حرفم از آن پشیمان شدم. چیزی را گفته بودم که برخلاف حرف دلم بود.
خدا‌خدا می‌کردم درست هدف گرفته باشم تا برگردد و از آن خنده‌های یک طرفه تحویلم بدهد تا وسط لُپش میان دانه‌های تنک ریش چال عمیقی بیفتد و بگوید.
-شوخی کردم. من اهل دلم نه اهل جنگ.
سنگ با فاصله‌ی کمی از بالای سرش گذشت و با در حیاط برخورد کرد. صدایش مرا از جا پراند اما او رویش را برنگرداند و به رفتن ادامه داد. شاید دوست نداشت مرا با این حال خراب ببیند.
دست دیگرم را بلند کردم و دقیق نشانه گرفتم. باید می‌خورد بیخ گوشش مثل یک سیلی محکم. فاصله‌مان داشت زیاد می‌شد. تند دویدم و کنار حوض وسط حیاط ایستادم. او هم هماهنگ با من ایستاد. برای لحظه‌ای فکر کردم ما یک روح هستیم در دو بدن.
سنگ را آرام پرتاب کردم تا با بدنش برخورد نکند.
سنگ کنار پایش افتاد اما او حتی سرش را تکان نداد.
من چه خوش‌خیال بودم که شاید پشیمان شود و برگردد.
حرصم گرفت. دوباره دویدم تا سنگ را بردارم و محکم بر سرش بکوبم.
به او که رسیدم بدون آنکه نگاه کند دستم را گرفت و به سمت خودش کشید. خم شد و به جای من سنگ را برداشت و کف دستم گذاشت.
به چشم‌هایش خیره شدم، ستاره‌باران بود و دو قطره اشک سعی داشتند خودشان را میان ریش‌هایش پنهان کنند. بلند خندید. چال گونه پیدا شد.
- کجا رو نشونه گرفته بودی؟
نگاهم روی گوش راستش نشست با آن لاله‌ی آویزان اما سر تراشیده‌اش حواسم را پرت کرد. دلم می‌خواست انگشتانم را روی زبری سرش بکشم تا کف دستم به قلقلک بیفتد اما حیف با او قهر بودم.
مشتم را با سنگ بلند کرد و به گوشش کوبید. یکه خوردم و خواستم خودم را عقب کشیدم ولی زور او بیشتر بود. دوباره کوبید. نمی‌توانستم جلویش را بگیرم. داد زدم.
-نکن. داره خون میاد.
قهقهه زد.
- هر چیز که از دوست رسد نیکوست.
از خواب پریدم. زیر عرق بودم و نفس‌نفس می‌زدم. پتو را با پاهایم روی زمین انداختم . آه بلندی کشیدم و توی تخت چمباتمه زدم.
نباید دیوار روبرو را نگاه می‌کردم. نباید چیزی را به یاد می‌آوردم. باید برمی‌خاستم و جنگ تن‌به‌تن با دردهایم را آغاز می‌کردم.
خودم را به سمت لیوان آب روی میز کشیدم اما چشم‌های نافرمانم روی عکسش قفل شد. نوار مشکی گوشه‌ی قاب رنگ‌پریده بود و گل پلاستیکی سیاه بالای آن خاک گرفته.
توی عکس هم داشت می‌خندید با کلاشینکفی در دست و کلاهی آهنی که روی سرش کج شده بود تا پانسمان گوشش را بپوشاند. پوزخند زدم.
-چقدر احمقی که حتی بعد مردنت دست از خنده برنمی‌داری.
چند ضربه به شیشه خورد. گردن کشیدم اما کسی را ندیدم.
-مامان قرصاتو خوردی؟ من باغچه رو آب دادم.
دستم را از دیوار گرفتم و تا لب پنجره رفتم. پشتش به من بود. موهای بلندش گل‌های شمعدانی را نوازش می‌کرد. تیزی نگاهم باعث شد برگردد و پشت سرش را نگاه کند.
-حاضری؟ دایی با ماشینش میاد ببردت چکاب.
شباهتی عجیب به او داشت. رفت زیر درخت بید و به آسمان نگاه کرد. نگاهش سبزتر از برگ‌های بید بود.
با صدای چند بوق به خودم آمدم و موهای سفیدم را پشت گوشم گذاشتم. باید لباس می‌پوشیدم. او به طرف در می‌دوید مثل قاصدکی در باد.
لبخند زدم. هنوز چیزهای زیادی برای دلخوشی داشتم.

نویسنده: #شیرین_صفرزاده

📚 | @parshangbook_pdf
پَــــرشَـــنْـــگْــــبـــوڪ‌