Telegram-канал karimipour_k - یدالله کریمی پور: Неотсортированное

یدالله کریمی پور

08 декабря 2024 16:44

وطنم

با هزار مکافات گربه را گرفته،‌ در گونی کردیم و صندوق عقب ژیان گذاشته و پس از طی دستکم 20 کیلومتر، وسط درختان میوه شهریار رهایش کردیم. مادر همسرم که خدایش رحمت کناد، پیش از انقلاب از تهران هوای سکونت در علیشاه عوض به سرش زد. خانه ی شوهری را فروخت و در شهریار که آن زمان علیشاه عوض ش می خواندند، خانه ای خرید، البته با یک اشانسیون از مالک پیشین؛ گربه ای ماده. چند سالی گربه ماند و می خورد و می خوابید و بچه می زایید. ولی دیگر همسایه ها از افزایش بچه گربه ها و سر و صدایشان ذله و شاکی شده بودند. این ترفند گونی و گربه هم برای خلاصی از بد و بیراه همسایگان بود.

ولی هفته ای نگذشته بود، جمعه روزی که فامیل طبق معمول جمعه ها، صبحانه را پای سفره حاجیه خانم حدیقه ی همدانی مشغول بگو و بخند و صرف چای بودیم، که یهو میو میو ی آشنایمان به گوش رسید. همگی از کوچک و بزرگ، ناخودآگاه و بی درنگ پریدیم وسط حیاط. بله حدس همه درست بود، گربه حدیقه خانم برگشته بود؛ چرکین و زخمی و خونین و گرسنه. همگی با گونه های اشک آلود از وجدان کردن این همه وفا و وفاداری به خانه و کاشانه، به تیمارش پرداختیم.

دوستان، درست و بجا است؛ من هم مانند همگی شما آرزویم آن است که در روزی و روزگاری نزدیک، وطنی شاداب با بازارهایی پُر از کالاهای ناب ایرانی به جای اجناس بُنجُل چینی داشته باشیم؛ وطنی که در وسط چهار راه ها و خیابان هایش، به جای کودکان بی یا بد سرپرست، بچه های شاد و رقصنده و خوشحال و سرود خوان دیده شوند. کالای کارخانه هایش در بازارهای اروپا و آمریکای شمالی و اقیانوسیه، رشک بر انگیز باشد. گذرنامه و پولش سرآمد و شهروندانش موجب مباهات. روز و روزگاری که سربازها و نظامیان شاد و پرنشاط و جانفدا، در پادگان ها سرگرم آماده سازی برای روزهای مبادا باشند؛ دیگر در آن خبری از تعزیر و آدمکشی و خودکشی و اعدام ها و کهریزک ها و اوین ها و مهسا ماجراها... نباشد. دیگر دختران جوان و بی بضاعت برای پُرکردن شکم و رفع نیازهایشان تن به فحشا ندهند.

ولی، اما، باز هم، با همه ی اینها و با همه ی بدقوارگی های امروزینش، من این مادر وطن را دوست دارم. بهشت های سیدنی و ونکوور و بارسلون و سن خوزه و آمستردام و برن و پاریس، پر شکوه، شگفت آور و دلچسبند؛ ولی این گربه ی پیر وجودیم، مرا به سوی علیشاه عوضم فرا می خواند. بنابراین با این چشمان کم بینا، گوش نیمه کر، دندان ها و فک ترکش خورده و پای لنگ، می خواهم به سویش برگردم، تا میو میویی کرده باشم؛ باشد که صاحبی و اربابی و مالکی که هیات حاکمه اش می خوانند، اندکی وجدان کنند؛ و ...بگذریم، اندکی بیشتر صبر بایسته است.

بازنشر یادداشت ویرایش شده ۱۳ فوریه ۲۰۱۸، برابر با ۲۴ بهمن ۱۳۹۶.
#یدالله_کریمی_پور
@karimipour_k