Telegram-канал happy_private_life - یه مرد امیدوار 🍀: Неотсортированное

یه مرد امیدوار 🍀

11 ноября 2024 04:59

کتاب دوم: وقت تنهایی: چهار شهر، چهار فصل و لذت تنهایی، نوشته استفانی روزنبلوم، نشر ثالث ۱۴۰۱

هفت پست قبلی مربوط به این کتاب:
/channel/Happy_Private_life/1133
/channel/Happy_Private_life/1135
/channel/Happy_Private_life/1138
/channel/Happy_Private_life/1146
/channel/Happy_Private_life/1149
/channel/Happy_Private_life/1152
/channel/Happy_Private_life/1161

⛰ باید چونان صخره‌ای باشی که در دریا پیش رفته، مدام زیر تازیانه امواج است اما هم خودش ثابت قدم است، هم امواج سرکش کنارش آرام می‌گیرندو از خروش می‌افتند
تاملات/ مارکوس آئورلیوس

🍁 آمده‌ام فلورانس... این روزهای اول پاییز مردم پشت میزهای کافه‌ها می‌نشینند و نمی‌گذارند آخرین ساعات گرم سال از دستشان برود. من هم دنبال همان آرامش و سکوت بودم، قدری دولچه فار نینته یا علافی شیرین. اما اغلب می‌دیدم در گوشه‌ای ، پشت سر گروهی توریست ایستاده‌ام که راهنمایشان چتری بسته را چون مشعل، بالا نگاه داشته است. امروز کمتر جایی پیدا می‌شود که در فصلی خاص واقعا مسافر نداشته باشد. به علاوه فلورانس هیچ‌وقت روی آرامش به خود ندیده است...

🪦همانطور که مک‌کارتی اشاره کرده است: تقریبا همه کسانی که در فلورانس پیاده راه می‌روند در خطر مرگ هستند. اگر در پیاده‌رو قدمی به عقب بردارید تا نگاهی به کاخی بیندازید، احتمالا ماشینی به شما می‌زند. خواستم بروم کتابخانه مرکزی ملی فلورانس، آنجا می‌توانستم اندکی سکوت پیدا کنم؛ اما زنی که پشت شیشه بود گفت بازدید نداریم.
هنوز جای دیگری بود که میکل آنژ در آن دستی برده بود و فکر کردم بتوان قدری آرامش در آن‌جا پیدا کرد: جایی که مطمئن بودم نیازی به رزرو نیست: گورستان پورته سانته.

🎨 به عقیده کوندیوی، میکل آنژ نه مغرور بود و نه عجیب و غریب: « کارش در عین حال که باعث می‌شد عزلت گزین باشد، چنان رضایت و لذت عمیقی به او می‌داد که مصاحبت دیگران نه فقط راضی‌اش نمی‌کرد بلکه او را پریشان می‌کرد. انگار حواسش را پرت می‌کرد و نمی‌گذاشت تامل کند».

📸 هیچ‌کس جلوی نقاشی تولد ونوس نایستاده بود. فقط خودم بودم و الهه با آن موهای حنایی‌اش. آمده بودم به اتاق بوتیچلی در گالری اوفیتزی. احدی آن جا نبود. این تصویر از الهه کار بوتیچلی بر روی همه چیزی که در کتابفروشی موزه، فروشی است وجود دارد: تی‌شرت، کیف، تقویم، جاسوئیچی. حتی یک‌طرف سکه ده سنتی یوروی ایتالیا. من با یکی از مشهورترین زنان دنیا تنها بودم. کاش می‌شد بگویم جلوی تابلو، چشم و روحم را رها کردم تا آرام و بی هیچ عجله‌ای، در آن موج‌های دریای سبزآبی‌ای که ونوس در آن‌ها شناور بود، در رزهای صورتی که باد می‌بردشان، در طره‌های بلند مویش، در چین و شکن‌های عبایی که می‌خواستند دور شانه‌های برهنه‌اش بپیچند، پرسه بزنند... اما در عوض، آیفونم را بینمان گرفتم و شروع کردم به عکس گرفتن!

خیلی به‌ندرت پیش می‌آید که امکان دیدن چنین شاهکارهایی با چنین شرایط خلوت و تنهایی فراهم شود. چنین سعادتی نصیبم شده بود و با ونوس تنها بودم اما خرابش کرده بودم! می‌خواستم به چه برسم؟ سوزان سانتگ می‌گوید: عکس‌ها راهی برای زندانی‌کردن واقعیتند... اما من با جاودانه کردن آن لحظه، لذت تنهایی با آن نقاشی و گالری ساکت را به خود حرام کردم. بعدها فهمیدم اینجور چیزها نه فقط آن لحظه بلکه چیزی را هم که از آن لحظه در خاطر می‌ماند تحت تاثیر قرار می‌دهد. یافته‌های لیندا هنکل استاد روانشناسی دانشگاه کانکتیکت نشان می‌دهد عکس گرفتن باعث می‌شود چیزهای کمتری از آن شی در خاطر فرد بماند. انگار قرار است دوربین بجای ما به خاطر آورد!

📱البته تحقیقاتی با نتایج کاملا متفاوتی هم وجود دارد. یافته‌‌های آخرین تحقیقات هرچه می‌خواهد باشد، تعداد کمی از ما عکس گرفتن را کنار می‌گذاریم. اکنون که بیشتر ما از دوربین تلفن‌های همراه استفاده می‌کنیم...
بر اساس پژوهشی، بزرگسالان میانگین سی‌بار در روز تلفن خود را چک می‌کنند درحالی‌که نسل قرن بیست و یکم میانگین بیش از ۱۵۰ بار در روز! تعجبی ندارد که بسیاری از مردم جهان روز «شبات اینترنت» دارند: گوشی‌هایشان را خاموش می‌کنند تا به خودشان بازگردند...برخی هتل‌ها، گاهی برنامه «سفر سم‌زدایی دیجیتال» عرضه و مهمانان را ترغیب می‌کنندتلفن‌های هوشمندشان را به هتل تحویل دهند.

خلاصه و برداشت کتاب وقت تنهایی: چهار شهر، چهار فصل و لذت تنهایی، نوشته استفانی روزنبلوم، نشر ثالث۱۴۰۱/ از صفحه ۱۴۲ تا صفحه ۱۸۰

#آنچه_می‌خوانم

@happy_private_life