Telegram-канал aminbozorgiyan - تجربه زیسته l امین بزرگیان: Неотсортированное

تجربه زیسته l امین بزرگیان

29 мая 2025 21:16

~ اگر بیماری‌ را به شیوه قدما برهم خوردن تعادل بین بدن و روح بدانیم، می‌توان آن را به دو دسته گسترده تقسیم کرد: یکی، حالتی که بدن از روح عقب می‌افتد؛ شرایطی که بدن نمی‌تواند به انگیزه‌های روح برای زندگی پاسخ دهد، ناتوان شده و همراهی نمی‌کند. این عدم پاسخگویی به مرور بر روح فشار می‌آورد که خود را با این ضعف هماهنگ کند. روح خشمگین می‌شود و می‌شکند و اگر این خواست تداوم پیدا کند، در نهایت تسلیم می‌شود و خود را غالباً با بدن علیل‌شده هماهنگ می‌کند. البته افراد بیماری را می‌شناسیم که تن به این هماهنگی نمی‌دهند و تا نهایت، «روحیه خود را حفظ می‌کنند» اما تعدادشان کم است و به همین دلیل به الگو مبدل می‌شوند.

دسته دیگر آن دسته از بیماری‌هایی‌اند که ناشی از شکستن یا ضعف روح‌اند؛ بدن زندگی را جستجو می‌کند اما روح با آن هماهنگ نیست. وضعیتی که روان‌پزشکان را به میدان فرا می‌خواند تا عقب افتادگی روح را جبران کنند و با دارو و فیزیوتراپیِ جان، توازن به هم خورده را کمی بهبود ببخشند.

اما تن چه موقعیتی در این وضعیت پیدا می‌کند؟ آیا او نیز سعی می‌کند خود را با روح عقب‌مانده هماهنگ کند؟
تن با مجموعه‌ای از ماهیچه‌ها و خون و رگ‌ها و مکانیسم عملکردی آن که چون ماشینی دقیق کار می‌کند، حیات مستقل خود را تا حد زیادی حفظ می‌کند: قلب می‌تپد و خون می‌چرخد؛ و بدن با همه بی‌اشتهایی‌ها و نارسایی‌ها به کار خود ادامه می‌دهد. این استقلال می‌تواند روح را بیازارد که چرا متوقف نمی‌شوی؟ چرا هماهنگ نیستی؟ کسانی که ملال را تجربه کرده‌اند می‌دانند که نفرت از تن از ویژگی‌های افسردگی است. به همین دلیل است که گاهی آن بدنی که نمی‌تواند یا نمی‌خواهد خود را کاملاً با روح درهم‌شکسته‌اش هماهنگ کند، حکم قتل خود را امضا می‌کند؛ وضعیتی که نام خودکشی را بر آن گذاشته‌اند.
@AminBozorgiyan