Telegram-канал tazyehsimafilm - استودیو سیمافیلم (تعزیه): Неотсортированное

استودیو سیمافیلم (تعزیه)

28 марта 2021 10:32

طنین صدایش چنان حیدری ست
میان سرانش در آنجا سری ست
حبیب بیاتی است یار و رفیق
منبت ندیده بسانش شفیق
چو تعزیه دانست سوزد چه شمع
نسخ های بسیار بنمود جمع
زملاح وانجم ز میرعزا
ز میر غم و شهیر و از رجا
نوشتست بس جنگ و تائید ماست
به تعزیه چون گوهری پر بهاست
تقی صابری و حسین حیدری
میان سران هر دو دارند سری
ولی هست داود چیزی دگر
گمان بد از نظم ناظم مبر
کلانتری چه به تفرش جوان وخوش نام است
که طفل خوانی او از قدیم الایام است
اگر که گشت فراموش نام او از یاد
به کند ذهنی من هست وفکر چون خام است

صفحه شانزدهم

گشا ساقیا حالیا درب خم
که تعزیه خوانان در شهرقم
بهم نیستند یکدل و یک زبان
وگرنه نه لازم بود بهرشان
غریبه بخواند که بس خوش نوا
در این شهر هستند صاحب صدا
که در این هنر بسکه نا محرم است
به یک نقطه محرم بدان مجرم است
سلاله سادات سید رضا ست
حسینی بود شهرتش این رواست
که خوانیمش از اوستادان قم
نگردد نکونام در دهر گم .
زگلختمی آن سید خوش بیان
در اول سخن آورم بر زبان
که صد ساله ره رفته او یک شبه
گواهم درایران زمین قاطبه
شنید هر کسی صوتش او را ستود
ولی نام قم آمده با حسود
حسادت کنندش بدون دلیل
نه او را نمایند .خود را ذلیل

صفحه هفدهم

غلامی است نامی و درقم شناس
و را میشناسند از عام وخاص
جوادش به تعزیه فهمش نکوست
بود عشق تعزیه با رگ و پوست
زبان الکن از حمزه کاظمی است
که لازم به تعریف و تمجید نیست
عیان هر چه آید به خلق جهان
عیان را نه حاجت بود بر بیان
گلیمش چه خوش می کشد او زآب
بود باب او حیدر خوش مآب خطاب
زنصرالهی گویم حاجی رضا
صدایش بسی دلکش است و رسا
ز صیادیم گو که زحمت کشید
ز طفلی که تا بر شهادت رسید
به حدادیان هردو ازمن درود
امیر ومحمد دوتن با وجود
یکی اشقیا و یکی اولیا
بخوانند زان هردو مردم رضا
گزاوند سیف اله آن با صفا
رفیق شفیق بود او مرا
به آواز شد استاد زینلی
امیراست نامش زمدح علی
به آواز خواند چه اندر شبیه
زلحنش کند شادمان هر دلی
دگر سید محسن همان ساز زن
که تعمیر بنمود دندان من
ز شاطر کهکی که آمد بیاد
حسین است ومحسن دو در جمع شاد

صفحه هجدهم

اخوان سادات سه تن جده خواه
که بر جدشان خلق آرند پناه
یکی مرتضی مهدی وکاظم است
به سادات کرنش زما لازم است
زمشعلچی و بخشی و پاکنژاد
کنم یاد از آن سه تن بی ریا
بود زنده نام پدر از پسر
سر خوان مولاش آرد به سر
جواد کریمی جواد دگر
فلاحتی آن نامجوی هنر
کلاسیک موسیقیش دلرباست
به سیمای قم افتخارش بماست
دو سید به میر هدایت لقب
حسین ومحمد به اصل نسب
که هستند وارد به کار شبیه
دوسادات خوانند به لحنی فصیح
دگر سیدحسن با دو نو خط پسر
به باغ هنر هر سه تن با ثمر
پدر سیدعباس و بودی مرا
به تعزیه او رهبر و ره گشا
دگر سید اصغر لقب جده خواه
به تعزیه چون کوه پشت وپناه
مرا آن دو شادان بود روحشان
از آنان بود آنچه دانم بدان
دوتن ذاکر شاه تشنه جگر
یکی شان بود باب و آن یک پسر
شناسید شان آن دو (اسماعیل نژاد )
درود فراوان بدان هردوباد

صفحه نوزدهم

تقی ساده و نوجوانش نگو
که شهرت ورا هست در قم عمو
زسجاد وگلوردیم یاد کن
ز کرمانی آنگه دلت شاد کن
ابوالفضل ودیگر غلام رضا
ز ورجانی عباس آن با صفا
کنم یاد شهرت فراموش شد
چه پیری درآمد ز سر هوش شد
به تعزیه چونکه زنانه بدن
بپوشد به تقلید بندد دهن
بود خوش بیان وبخواند نکو
کنند مستمع آفرین ها بر او
محمد و را شهرت حدادی است
که هر کس که خود شد نه خودخواهی است

صفحه بیستم

گذر کن زقم روبه سوی اراک
عجین با هنر گشته آن آب وخاک
علی صالحی و دگر سید علا
مرا یاد آمد دو بی ادعا
به دریایی وگنجش حسرت برم
چه بینم برد هوش من از سرم
نسخ های انجم بود گنج او
به تقدیر لایق بود گنج او
که آورده جمع و شبیه غریب
بود نزد او گر که میشد نصیب
مجللی آن کز قدیما بجا بود
احترامش بسی نزدما
دگر شاهوردی مهندس کزو
معارف بود دائراتش نگو
زکامبیز نوری رضایی بگو
که هستند ذاکر وارزنده خو
زتهرانیم گو بود نامجو
زمنصور گودرزیم کن بیان
دگر یاد آرم از قدوسیان
که اوستاد بودی بجا این زمان
فرامرز شهرت زمانی بود
که در خاک گنج نهانی بود
به اهل هنر از کیانی سلام
به نزد حقیرند بااحترام
دهد عمر و عزت خدای جهان
در استان مرکز به تعزیه خوان

دگر حاج سقا به مازندران
به اسلوب خود هست او خوش بیان
زعباس و حر خواندنش دیده ام
به خوبی من او را پسندیده ام

زسمنان زبیدختی ام یاد کن
دل آن عزیز دلم شاد کن

آخرین صفحه

مرا دستش آنگاه بوسیدمی
به پیشانیش بوسه می دادمی
کیانی است خاک کف پایتان
به حق ذاکر هستید وتعزیه خوان
بسی تعزیه خوان بود بی نشان
به ویرانه بس گنج باشد نهان
از آن گنج های نهان پوزشم
پذیرند زانکه خجالت کشم
مرا ادعا نیست بر شاعری
چه شاهیست بر حسین نوکری
کیانی ست کلب سرای علی
علی واقف است از خفی و جلی
اگر نام شخصی فراموش شد
زپیری است چون از سرم هوش شد
فراموشیم نی غرض باشدی
که نیسان بشر را مرض باشدی