Telegram-канал sedayerostadodang - صدای روستا (دودانگه): Неотсортированное

صدای روستا (دودانگه)

11 марта 2025 21:24

نمونه ای از

متن خبر منتشر شده در شبکه های اجتماعی
بخش دودانگه در خصوص روکش آسفالت از ورکی به دودانگه در دیماه سال جاری

صدای روستا (دودانگه)

10 марта 2025 19:36

" نان ده هزار تومانی ما و تعهدی که ندادم."

باز خوانی مطالبه ای که حدود سه سال
نوشته بودم
سال‌هاست که در روستا زندگی می‌کنم، نان تنوری می‌پزیم، همان نانی که بوی زندگی می‌دهد. اما چهار سال تمام، هر بار که پیگیر آرد یارانه‌ای شدیم، شورا و دهیار وعده دادند و عمل نکردند. نمی‌دانم مشکل از پیگیری آن‌ها بود یا سنگ‌اندازی اداره غله یا نهادی دیگر، اما نتیجه این شد که ما آرد را کیسه‌ای هشتصد هزار تومان می‌خریدیم، در حالی که همان آرد با نرخ دولتی فقط پنجاه هزار تومان بود.
بارها صبر کردیم، دم نزدیم، اما بالاخره روزی خسته شدم. مطلبی نوشتم خطاب به استاندار و فرماندار: «آیا همسران شما هم مثل همسر من، هیزم را از جنگل کول می‌کنند تا نان بپزند؟ آیا شما هم نان ده هزار تومانی می‌خورید، یا همان نان هزار و سیصد تومانی که سهم ما هم بود اما ندادند؟» متن را در فضای مجازی منتشر کردم، شاید وجدانی بیدار شود، شاید مسئولی حساس شود.
آن شب، تا سپیده‌دم در شالیزار بیدار ماندم تا گرازها را از زمین دور کنم. صبح، بعد از یکی دو ساعت استراحت، تلفن زنگ خورد. «از فلان اداره‌ی ساری تماس می‌گیرم!» صدایی عصبی، پر از گلایه. چرا آن مطلب را نوشتی؟ متن توهین‌آمیز بود! بحث بالا گرفت، در آخر هم با بی‌ادب خطاب کردن من، تلفن را قطع کرد.
یک ساعت بعد، بخشدار تماس گرفت: «ساعت ده بیا بخشداری!» رفتم، چند نفر از اعضای شورای بخش هم آنجا بودند. بخشدار گفت: «از بالا دستور داده‌اند این موضوع را پیگیری کنم.» گفتم: «من جز واقعیت چیزی ننوشتم.» گفتند: «مطالب را حذف کن.» گفتم: «وقتی مطمئن شدم که آرد دولتی را به روستای ما دادند، حذف می‌کنم. اگر ندادند، چه؟»
نتیجه این شد که همان روز اعلام کردند سهمیه‌ی آرد روستای ما «صد درصد تأمین شده است!» اما ماجرا اینجا تمام نشد. بخشدار کاغذی برداشت و گفت: «یک تعهد بنویس که دیگر مطالب سیاسی منتشر نکنی!» خندیدم و گفتم: «کجای این موضوع سیاسی بود؟» گفت: «چون به استاندار اشاره کردی، سیاسی شد!»
آن لحظه یاد روزهای نوجوانی‌ام افتادم، زمانی که انقلاب شد و من با پدر و عمویم که طرفدار شاه بودند، بحث می‌کردم. آن روزها با شور و اشتیاق می‌گفتم: «انقلاب ما آمده که مردم آزادانه از رهبرشان شکایت کنند و حقشان را بگیرند!» حالا چه شده که از استاندار مطالبه کردم، شد توهین و سیاست‌بازی؟
رو به بخشدار گفتم: «من برای انقلاب در برابر پدر مظلوم خودم ایستادم، اما امروز از من می‌خواهید که به‌خاطر یک نقد ساده، تعهد کتبی بدهم؟ از سرتان بیرون کنید! این کار را نمی‌کنم!»
اما چیزی که دلم را بیشتر سوزاند، سکوت اعضای شورای بخش بود. چرا هیچ‌کس دفاعی نکرد؟ چرا هیچ‌کس نگفت که این مطالبه، حق یک روستا بود؟ بخشدار شاید مأمور بود و معذور، اما شما که منتخب مردم بودید، چرا تماشاگر شدید؟

✍ احمد بابایی

کانال صدای دودانگه

/channel/sedayerostadodang