Telegram-канал sedayerostadodang - صدای روستا (دودانگه): Неотсортированное

صدای روستا (دودانگه)

23 декабря 2024 19:30

❌ زخم های عمیق مهاجرت بر پیکر مدارس دودانگه

امروز دوشنبه قدم به جایی گذاشتم که زمانی پر از زندگی و شور بود؛ مدرسه‌ای که صدای خنده‌ها، تلاش‌ها و هیاهوی دانش‌آموزانش هنوز در گوشم زنگ می‌زند. اینجا روزگاری محل رشد و شکوفایی نسل‌هایی بود که آرزوی ساختن آینده‌ای روشن‌تر را در سر داشتند. اما آنچه امروز دیدم، چیزی جز ویرانه‌ای از گذشته نبود. حیاط مدرسه که روزی مملو از صف‌های منظم صبحگاهی، بازی‌های کودکانه و نشاط نوجوانی بود، حالا زیر انبوهی از علف‌های هرز، زباله و بتن‌های شکسته دفن شده بود. دیوارهای فرسوده، کلاس‌های خالی و سکوت سنگین سالن، خاطرات پررنگ گذشته را به تلخی یادآوری می‌کردند.

با خود فکر کردم، چه کسی یا چه کسانی مسئول این ویرانی‌اند؟ چه چیزی باعث شد تا روستاها خالی از سکنه شوند و مدارس، این خانه‌های علم و امید، به چنین سرنوشتی دچار شوند؟ پاسخ روشن است: کم‌کاری و بی‌توجهی مدیران محلی، شهرستان و استان. نمایندگان مجلسی که به جای تلاش برای ایجاد اشتغال و توسعه زیرساخت‌ها، تنها در زمان انتخابات پای در این مناطق گذاشتند و بعد، این مردم و مشکلاتشان را به فراموشی سپردند.

عدم برنامه‌ریزی برای اشتغال در منطقه، باعث مهاجرت بی‌رویه مردم به شهرها شد. خانواده‌هایی که روزی با عشق و امید فرزندانشان را به این مدارس می‌فرستادند، حالا به دنبال نان و آینده‌ای بهتر، ریشه‌هایشان را از این خاک کنده‌اند. مدارس خالی از دانش‌آموز شدند و بسیاری از این بناهای ارزشمند، که روزگاری قلب تپنده روستاها بودند، به‌جای حفظ و بازسازی، فروخته یا به حال خود رها شدند.

این مدارس فقط ساختمان نبودند؛ هویت، تاریخ و امید یک منطقه بودند. اما مدیرانی که باید از این دارایی‌های فرهنگی و اجتماعی محافظت می‌کردند، چشم بر ارزش آن‌ها بستند. امروز، به‌جای آن‌که در این مدارس صدای دانش‌آموزان طنین‌انداز باشد، سکوتی دردناک و ویرانی مطلق جایگزین شده است. آیا وقت آن نرسیده که مسئولان به خود بیایند؟ آیا نمی‌خواهند برای بازگرداندن زندگی به این روستاها و مدارس چاره‌ای بیندیشند؟ یا باز هم ترجیح می‌دهند با وعده‌های توخالی، زمان را سپری کنند و این میراث گران‌بها را نابود کنند؟

✍احمد بابایی

کانال صدای دودانگه

/channel/sedayerostadodang