41
جوری که دنیا رو میبینم. Contact : @Dimitte
"Fábula" is a Spanish Renaissance oil on canvas painting created by El Greco in 1600. It lives at the Museo Nacional Del Prado in Spain.
Читать полностью…
"The Holy Trinity" is a Mannerist oil on canvas painting created by El Greco from 1577 to 1579. It lives at the Museo Nacional Del Prado in Spain.
Читать полностью…
"Laocoön" is a Spanish Renaissance and Mannerist oil on canvas painting created by El Greco from 1604 to 1614. It lives at the National Gallery of Art, Washington in the United States.
Читать полностью…
Hearts can break
And never mend together
Love can fade away
Hearts can cry
When love won't stay forever
Hearts can be that way
Marcel Duchamp (french painter, sculptor, chess player, and writer whose work is associated with Cubism, Dada, and conceptual art), Fountain, 1917; photograph by Alfred Stieglitz.
Читать полностью…
"Head of Medusa" is a Symbolist pastel painting created by Franz Stuck in c.1892. It lives in a private collection.
Читать полностью…
"Inferno" is a Symbolist oil on canvas painting created by Franz Stuck in 1908. It lives at the Metropolitan Museum of Art in New York.
Читать полностью…
"The Sin" is a Symbolist oil on canvas painting created by Franz Stuck in c.1909. It lives at the Modern Art Gallery Sant'Anna in Italy.
Читать полностью…
"The Kiss of the Sphinx" is a Symbolist oil on canvas painting created by Franz Stuck in 1895. It lives at the Museum of Fine Arts, Budapest in Hungary.
Читать полностью…
"Extracting the Stone of Madness"Читать полностью…
[PATHS OF THE MIRROR]
(1962)
l.
And, above all, to look on innocently. As if nothing were happening, which is true.
II.
But you I want to look at until your face fades from my fear, like a bird stepping away from the sharp edges of night.
Ⅲ.
Like a girl drawn in pink chalk on a very old wall, suddenly wiped away by the rain.
IV.
As when a flower opens and you see the heart it does not have.
V.
All these gestures by my body and my voice just to turn me into the offering. The flowers the wind has left behind in the door.
VI.
Cover the memory of your face with the mask of who you'll become, and frighten the girl you used to be.
VII.
The night for them has thinned with the fog. It is the season of food gone cold.
VIII.
And thirst. My memory is of the thirst of me, below, in the depths, in the well and that I drank from it, I remember.
IX.
To fall like a wounded animal into a place that was meant for revelations.
Χ.
Like someone not wanting something. Not anything. Mouth sewn shut. Eyelids sewn shut. I forgot myself. The wind inside. Everything shut, and the wind inside.
XI.
Words burnished in the black sun of silence.
XII.
But the silence is certain. This is why I write. I am alone and I write. No, I am not alone. There is someone here who is trembling.
XIII.
Even if I say sun or moon or star, this is still about things that happen to me. And what was it I wanted? I wanted a perfect silence. This is why I speak.
XIV.
The night is shaped like a howling wolf.
XV.
The pleasure of losing yourself in the image foreseen. I rose from my body and went out in search of who I am. A pilgrim of my self, I have gone to the one who sleeps in the winds of her country.
XVI.
My fall that is endless into my fall that is endless, where no one expected me, since when I looked to see who expected me, I saw no thing other than my self.
XVII.
Something falling in the silence. My final word was I, but by this I meant the luminous dawn.
XVIII.
A constellation of yellow flowers draw a circle in the blue earth. The water is rippling, busy with the winds.
XIX.
Dazzle of the new day, the yellow birds in the morning. A hand releases the dark; another drags the hair of a drowned woman who is crossing endlessly through the mirror. To return to the body's memory is to return to my mourning bones, and to grasp what it is my voice says.
شب که شروع می‌شود، کلمات با تو خون می‌ریزند آلخاندار، وقتی که نوشته‌یی؛
"ولی من تو را می‌خواهم نگاهت کنم تا مثل یک پرنده از لبه‌ی تیزِ شب صورتت از وحشتم برود."
اما من چهره‌ی خود را این بار، در این شبِ نزدیک، نمی‌دزدم از این باد سرد ِموذی که حالا به قطع نه از دریا‌های زنده و دشت‌های سبز، که از خیزاب‌های متعفن و لاشه‌های پوسیده بلند شده و صورتم را به درستی می‌خراشد. سرم را در این باد فرو می‌کنم و بو می‌کشم؛ بادی که طفل‌ها را زیر پستان مادرهایشان به سینه‌پهلو می‌اندازد و آن هنگام که نرم و بی‌صدا از پنجره خارج می‌شود، طفلکان شیرمست را، خنده‌خنده از پستان‌های شیرچکان جدا می‌کند و دست در دست مرگ به گور می‌برد.
من این شب را می‌شناسم. من این باد را می‌شناسم. من این بوی تعفن را می‌شناسم.
من سوار بر این باد است که سالیان سال جیغ‌زنان از پستان‌ها کنده می‌شوم و به جمع گورهای "خودم" میروم. من قطعه قطعه شده، هربار به خودم برمی‌گردم و از نو در گور رستاخیز می‌کنم.
اما در این شب ِنزدیک، که تصمیم ندارم چهره بدزدم، و سر فروبرده‌ام بر باد متعفنی که بی‌وقفه می‌وزد، ناگهان کلمات تو زن مجنونِ آرژانتینیِ من، آلخاندرا پیسارنیک، بر بدن ِبی‌شکل و بی‌روزنه‌ام، شکافی باز می‌کند که خون از آن می‌جهد. تو مرا در گور تن‌های من، به خون ریختن می‌اندازی؛ من را در گور زنده می‌کنی.
"Saint Francis Receiving the Stigmata" is a Spanish Renaissance oil on canvas painting created by El Greco from 1585 to 1590. It lives at the The Walters Art Museum in the United States.
Читать полностью…
The Laocoön is a recurring theme among renaissance painters, combining Greek high-drama and violent death. The scene depicts the death of the Laocoön, a Trojan priest of Poseidon.Читать полностью…
El Greco’s depiction is a dark one, less classically influenced and trapped by the low clouds he often depicted over his adopted city of Toledo, Spain. The men’s contorted bodies are radically stretched in the Mannerist form, their faces tortured. The Laocoön was El Greco’s only painting of a mythological theme, and its violence and vengeful gods may reference the ravages of the Inquisition, which gripped Spain in the early 1600s.
"امیدِ آمدنِ لغتی که نمی‌آید"
آن‌چه زبان می‌خورد
همیشه همان چیزی‌ست
که زبان را می‌خورد:
امیدِ آمدن ِلغتی
لغتی که نمی‌آید
تو آن‌سوتر آن‌جاتر
برابر من ایستاده‌ای
برابر با من
و چهره‌ام
چیزی به آینه از من نمی‌دهد
چیزی از آینه در من می‌کاهد
و انتظار صخره‌ی سرخ
نوکِ زبانِ تو –
امیدِ آمدن ِلغتی‌ست
لغتی که نمی‌آید.
__ یدالله رویایی.
Marcel Duchamp began to view the manufactured objects of his collection as objects of art, which he called "readymades". He would add signatures and titles to some, converting them into artwork that he called "readymade aided" or "rectified readymades". Duchamp wrote: "One important characteristic was the short sentence which I occasionally inscribed on the 'readymade.' That sentence, instead of describing the object like a title, was meant to carry the mind of the spectator towards other regions more verbal. Sometimes I would add a graphic detail of presentation which in order to satisfy my craving for alliterations, would be called 'readymade aided.'"[82] One such example of Duchamp's readymade works is the urinal that was turned onto its back, signed "R. Mutt", titled Fountain, and submitted to the Society of Independent Artists exhibition that year, though it was not displayed.Читать полностью…
Hannah Höch (the only female Dadaist in Berlin at the time of the movement), Cut with the Kitchen Knife through the Last Epoch of Weimar Beer-Belly Culture in Germany, 1919, collage of pasted papers, 90×144 cm, Nationalgalerie, Staatliche Museen zu Berlin.
Читать полностью…
"The Sensual" is a Symbolist oil on canvas painting created by Franz Stuck in c.1891. It lives in a private collection.
Читать полностью…
"Lucifer" is a Symbolist oil on canvas painting created by Franz Stuck from 1890 to 1891. It lives at the National Gallery for Foreign Art, Sofia in Bulgaria.
Читать полностью…
"Sphinx" is a Symbolist oil on canvas painting created by Franz Stuck in 1904. It lives at the Hessian State Museum, Darmstadt in Germany.
Читать полностью…
"معنای عطش"
برداشتن‌ات در من سنگینی کرد
برداشتنِ من سنگین بود
برداشتن آب میان لب‌هات
یک‌بار چنان در نوسان آمد
که نام تو را هیجان آب
هم‌راه عطش آورد و نوشت:
تا فاجعه بر چیزهای معمولی
افتاد ابدی‌شان کرد
بر من چه فرود آمد تا برداشتن‌ام را سنگین کرد
برداشتن آب چرا در من سنگین است
شاید هیجان نامِ تو میان آب
معنای عطش ـ شاید ـ این است.
و زائر فریاد خودش را نشناخت، دیوانه شد.
__ یدالله رویایی.
[وقتی که واقعا از آنجا به راه افتادم، با این احتیاج مبرم بود که بین خودم و تن خودم "فاصله بیندازم"، بین خودم و خاطراتم فاصله ایجاد کنم، بین خودم __ نه کس دیگر.
و زمین آنقدر پهناور نبود که بین من و جنایاتم فاصله بیندازد. آنقدر طولانی یا عمیق نبود که های و هوی وجدان خودم را خاموش کند.
می‌خواستم بین سایه‌‌ام و خودم فاصله بیندازم، بین اسمم و خودم، بین یاد اسمم و باقی وجودم، بین تنم و منِ خودم، آن منی که بی‌سایه و بی‌نام و بی‌یاد و بی‌تن، دیگر تقریبا کسی نبود.
مواقعی هست که بهترین کار این است که مثل مرده‌ها از انظار پنهان شوی، با یک پرش جانانه ناپدید شوی، طوری که انگار زمین تو را بلعیده، مثل یک کپه دود در هوا محو شوی، ولی هرگز هیچ‌کدام از این کارها آسان نیست. اگر بود، ما به فرشته‌ها بدل می‌شدیم، چون به این ترتیب می‌توانستیم به دلخواه، خودمان را از منجلاب جنایت و گناه خلاص کنیم، از وزن تن آلوده‌یمان رها کنیم، وزن لختی که هرگز نه دلمان برایش تنگ می‌شود و نه دوباره به هوسش می‌افتادیم __ بس که ممکن است برایمان ترس و هول در بر داشته باشد. ولی همیشه کسی هست که نگذارد تنمان را فراموش کنیم، کسی که بینی ما، بینی روح ما را به گل و لای بمالد. و هیچ‌چیز از بویی که از شرارت‌های گذشته در ما مانده گندتر نیست، یا از آن فساد بیهوده که در گورستان امیدهای سقط‌شده خفه‌مان می‌کند، که تقریبا تمام آن چیزی است که هستی غم‌انگیزمان از لحظه‌ی تولد به آن ختم می‌شود.
تصور مرگ با کمین آرام گرگ‌ها یا سریدن بی‌صدای مارها مثل همه‌ی تصورات خوفناک که ما را به زمین پرت می‌کند، سراغ ما می‌آید، انگیزه‌های ناگهانی یک آن خفه‌مان می‌کند، اما بعد همه محو می‌شوند و ما به زندگی ادامه می‌دهیم. افکاری که ما را به بدترین اشکال جنون به اندوه ژرف سوق می‌دهد، همیشه دزدانه و آهسته و تقریباً نامحسوس نزدیک می‌شود، درست مثل مه که مزرعه‌مان را می‌گیرد یا مثل سل که شش‌ها را. آهسته می‌آیند، بی‌شتاب به نظم و ترتیب تپش قلب__ ولی مرگبار و ناگزیر. امروز متوجه چیزی نیستیم شاید فردا هم متوجه چیزی نشویم. پس فردا هم نشویم، تمام ماه هم متوجه نشویم. اما بعد وقتی ماه تمام شد، خوراکمان تلخ می‌شود و همه‌ی یادآوری‌ها دردناک می‌شوند. ما ضربه دیده‌ایم، لگدکوب و محکوم همچنان که روزها و شب‌ها دنبال هم می‌آیند، ما هم منزوی‌تر و گوشه‌گیرتر می‌شویم. در ذهن ما افکار به جوش می‌آیند، افکاری که به باختن سرمان زیر تبر جلاد منجر می‌شود آنجا که شاید صرفاً به این علت از تن جداشان می‌کنند که نگذارند تا این حد شریرانه جوش بیایند.
ممکن است هفته‌های متمادی را بی‌هیچ تغییری در همین وضع بگذرانیم. مردم دور و بر ما به ترشرویی و کج خلقی ما عادت می‌کنند، رفتارمان دیگر به نظرشان عجیب و غریب نمی‌آید. ولی بعد، یک روز، شر مثل یک نهال جوان قد علم می‌کند و تنومند می‌شود و آن وقت دیگر با هیچ‌کس حرفی نمی‌زنیم. باز هم همه نسبت به ما کنجکاو می‌شوند، انگار که عاشقی هستیم که از عشق سر به بیابان گذاشته. روز به روز نزارتر از قبل می‌شویم و ریشمان که یک روز پرپشت بود، هر روز تنک‌تر می‌شود. از نفرتی که میخوردمان رفته‌رفته کمر خم می‌کنیم. دیگر نمی‌توانیم به چشم آدم دیگر نگاه کنیم. وجدان ما در درونمان می‌سوزد؛ ولی چه بهتر، بگذار بسوزد! چشم‌های ما می‌سوزد؛ وقتی خوب به دور و برمان نگاه می‌کنیم لبریز زهر می‌شود. دشمن از اضطراب ما آگاه است. اما به خود اعتماد دارد: غریزه دروغ نمی‌گوید. مصیبت شادی آور و اغواگر می‌شود، و ما از کشاندنش به میدان درندشت پر از خرده شیشه‌ای که روح ما شده است، دلپذیرترین لذت‌ها را می‌بریم. وقتی مثل گوزنِ زرد از جا جست می‌زنیم، وقتی از رؤیاها آغاز می‌کنیم، شر به سرتاپای ما نقب زده است. دیگر نه هیچ راه‌حلی باقی می‌ماند، نه راه گریزی، یا سازشی. سقوطمان آغاز می‌شود، فرو می‌لغزیم. دیگر در این زندگی سر بلند نمی‌کنیم، مگر برای نگاه آخرین، نگاه به کله پاشدن خودمان به قعر جهنم.]
__ "خانواده‌ی پاسکوآل دوآرته"، نوشته‌ی کامیل خوسه سِلا، ترجمه‌ی فرهاد غبرائی.
I keep remembering - l keep remembering. My heart has no pity on me.
Читать полностью…