18857
ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻢ ﺭا اﺯ اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﮕﺬاﺭﻡ. Iranian cartoonist and comic artist.
جنگ پاکیزه و مودب ۵
@mananey
مانا نیستانی
🔶 کاریکاتور هفته:
موج بازداشت فعالان مدنی و سیاسی و پرونده‌سازی برای آنان تحت اتهامات جاسوسی یا همکاری با اسرائیل به‌شدت ادامه دارد. به نظر می‌رسد که حکومت فرصت را مناسب دیده تا با مخالفان و منتقدان داخلی این‌گونه تسویه حساب کند، حال آن که بسیاری از کارشناسان با توجه به کیفیت، سطح و حجم اطلاعات لو رفته و ضربه امنیتی که حملات اسرائیل آن را آشکار کرد، معتقدند که جاسوسان واقعی باید در رده‌های بالاتر حکومتی حضور داشته باشند.
این موضوع دستمایه مانا نیستانی برای کاریکاتور هفته بوده است.
@dw_farsi
سیزیف وار !
برای مصطفی مهرآیین که جز با زبان منطق اما قاطع و بی تعارف نگفت و در زندان شد
@mananey
مانا نیستانی
علامت سلامت ایژون
منتشر شده در دویچه وله فارسی
@mananey
مانا نیستانی
جنگ پاکیزه و مودب ۳
@mananey
مانا نیستانی
🔶 کاریکاتور هفته:
جنگی که به دنبال چهار دهه تهدید پنهان و آشکار جمهوری اسلامی و حمایت از گروه های مسلح ضداسراییلی، میان اسرائیل و ایران در گرفته، هرگز جنگ بین مردمان عادی دو کشور نبوده است. حملات متقابل به شهرها و خسارات مالی و جانی دو طرف، جنگی است که سیاست‌بازان آن را آغاز و تشدیدش کرده‌اند. شهروندان دو کشوری که حتی مرز مشترک ندارند هرگز تهدیدی برای همدیگر نبوده‌اند و احتمالا در شرایط ناخوشایند جنگی، حال همدیگر را بهتر می‌فهمند.
@dw_farsi
کشور آقای دیکتاتور «جمهوری اسلامی» است و مردم کشوری که بنا بر ضرورت «ایران» صدایش می‌کنند در واقع گروگانند. اصولا در گفتمان ملی‌گرایانه‌‌ی او «ملت ایران» نام دیگر اوست که گهگاه در زبانش می‌چرخد تا مسئولیت خطا را از خودش سلب کند.
و آخر اینکه مردم پای جنگ تحمیلی او نمی‌ایستند؛ یا می‌میرند، یا با همه‌ی زخم‌ها به سمت «فردا» قدم برمی‌دارند؛ فردایی که هر چه باشد از «سید علی خامنه‌ای» در آن خبری نیست.
به امید اینکه این کابوس هر چه زودتر به آخر برسد…
🔴به اشتراک بگذارید
#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#جنگ
#نه_به_جنگ
#راه_آزادی_باز_شده_است
طرح از: مانا نیستانی
@iranriseonline
جنگ پاکیزه و مودب ۲
@mananey
مانا نیستانی
📸 کاریکاتور هفته
به رغم هشدارهای چندین ساله منتقدان دلسوز و مخالفان حکومت نسبت به حمایت‌های پرهزینه جمهوری اسلامی و شخص علی خامنه‌ای از گروه‌های شبه نظامی ضد اسراییلی مانند حماس و اصرار بر شعار محو اسرائیل از نقشه زمین همراه با تلاش برای غنی سازی اورانیوم، حاکمیت به رویه خود و سرکوب ناصحان و منتقدان ادامه داد و آنچه که همه می‌ترسیدند رخ داد و با حمله گسترده اسرائیل به ایران در سحرگاه ۲۳ خرداد، یک درگیری خونین بین ایران و اسرائیل درگرفت؛ درگیری‌ای که اگر حکومت از شعارهای پرهزینه دست می‌کشید و سیاست‌های واقع‌بینانه در عرصه بین‌الملل را دنبال می‌کرد، شاید هرگز به ملت ایران تحمیل نمی‌شد. این موضوع دستمایه مانا نیستانی در طراحی کاریکاتور هفته برای دویچه وله فارسی بوده است.
@dw_farsi
#ایران_یکپارچه
#ج_ا_یعنی_جنگ
@iranriseonline
و طبعا منظور همبستگی با قوای دیکتاتور و جلادان بالای سرمان و اعوان و طرفدارانشان نیست، صحبت از مردم ستمدیده ایران است:
Читать полностью…
جاسوس یابی به شیوه جمهوری اسلامی
منتشر شده در دویچه وله فارسی
@mananey
مانا نیستانی
برای سارینا اسماعیل زاده
سارینا یکی از دخترانی که سال چهارصدویک در اعتراض به قتل مهسا-ژینا- امینی ، در طلب حق شادمانی، حق زیستن، حق رها زیستن به خیابان آمد و مرگ نصیب گرفت. بخشی از ملت در سکوت نظاره کرد، بخشی از وطن پرستان جنگ دوازده روزه براحتی چشم بر آن جنایت ها بستند گویی وطن شامل مهسا، سارینا، نیکا و دیگران نبود. این روزها تولد ساریناست که اگر آدمکش های حکومت زنده اش گذاشته بودند هجده سالش می‌شد. در این سال‌ها بارها یادش کرده ایم، اسمش را آورده ایم ، دادش را فریاد زده ایم، کلیپهایش را بازنشر داده ایم، هوش و فهم و سوادش را مثال درک نسل نو آورده ایم. هنوز کلیپش را می بینم یا فکرش را می‌کنم گریه ام می گیرد، با خودم فکر می‌کنم اگر سارینای هجده ساله تصادفا در جنگ اخیر ترکش و آجری بر سرش خورده جان داده بود باز هم برایش اشک می ریختیم؟ یا بعنوان تبعات جنبی جنگی ناگزیر نادیده‌اش می گرفتیم و وقتمان را برای تماشای صحبت ها و روزمرگی های قشنگش در آن کلیپ ها تلف نمی کردیم… به این ها فکر می‌کنم بیشتر گریه ام می گیرد.
تصور این که خون آن بچه ها هدر رفته یا نام و رویای معصومانه زندگی و آزادزیستن‌شان تنها در حد بازیچه سیاسی ما بزرگ‌ترها اهمیت داشته باشد، حالم را خراب می کند. دشمن ما، حکومتی بی رحم و تهی از انسانیت و عاطفه است. همه ما را برده، ابزار و سوخت ماشین سیاست هایش می بیند. این حکومت غیر انسانی بالاخره فرو می پاشد، وحشت من آنست که مبادا از ما مردمانی مثل خودش بی‌رحم و بی عاطفه بسازد و بعد تمام شود… نمی تواند، نباید بتواند. زمان حملات اسراییل از دوستان داخل ایرانم می شنیدم که اکثر هموطنان، ناامید و بریده از حکومت، خود با محبت و گرما پشت همدیگر در آن شرایط سخت بودند، به هم پناه می دادند، دست هم را می گرفتند، غم هم را می خوردند، چقدر حرفش دلم را گرم کرد. آنچه می ماند حکومت ها و سیاست‌هاشان نیست، انسانیت است. آنچه اهمیت دارد جان و زیست و آزادی و رفاه ساریناهاست. آنها را وسیله و عدد نبینیم، به سهم خود تلاش کنیم کاری کنیم تا زنده باشند، زنده بمانند و در آزادی و رفاه زندگی کنند، تا وطن برایشان بوی غربت ندهد
#سارینا_اسماعیل_زاده
#زن_زندگی_آزادی
#رفاه_رفاه_رفاه
«جان دادن ناقضان حقوق بشر پیش از محاکمه»
• کشته شدن فرماندهانی از سپاه پاسداران مانند سلامی، حاجی‌زاده و دیگرانی که دستانشان به خون بیگناهان – از مسافران #پرواز۷۵۲ تا معترضان در دوره‌های مختلف – آلود‌ه است، فرصتی است برای اندیشیدن به ریشه‌های نقض سیستماتیک حقوق بشر در ایران.
چگونه افرادی در جایگاه نظامی، به عاملیت در #سرکوب و #کشتار شهروندان پیوند خوردند؟
#عدالت_انتقالی
#دادخواهی
#جاستیساد
@mananey
طرح: مانا نیستانی
📸 کاریکاتور هفته
بعد از تقریبا دو هفته از آغاز حملات اسرائیل به ایران و دو روز پس از آتش‌بس میان دو طرف، علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی از پناهگاه نامعلوم خود پیام ظفر و پیروزی به بیرون فرستاد اما همچنان بیرون نیامد. همزمان موج عظیمی از بازداشت‌ها، پرونده‌سازی‌ها و صدور و اجرای احکام اعدام آغاز شد که برخی آن را عزم نظام برای جبران تحقیر در برابر اسرائیل (از دست دادن سرداران سپاه،دانشمندان و تاسیسات هسته‌ای، زیرساخت‌های نظامی و غیرنظامی و واگذار کردن حریم هوایی و آچمز شدن در برابر حملات پهپادی نیروی بیگانه و ... ) از طریق زهرچشم گرفتن از شهروندان عادی قلمداد کردند؛ شهروندانی که باید طعم اقتدار نظام را با سرکوب داخلی و طناب دار بچشند. این موضوع دستمایه مانا نیستانی برای کاریکاتور هفته بوده است.
@dw_farsi
جنگ پاکیزه و مودب ۴
@mananey
مانا نیستانی
این جنگ ملت ها نیست
منتشر شده در دویچه وله فارسی
@mananey
مانا نیستانی
هزینه ای که برای رویای نافرجامش کرد
@mananey
مانا نیستانی
تا دیروز از ایران و ایرانی و ملت هیچ نشانی در کلام ایشون نبود، فقط امت اسلام بود و بس!
شما «باید» تسلیم بشید، اول از همه به همان ملت ایران که باپررویی از جانبش حرف می زنید، همزمان صداهاش رو خفه کرده اینترنتش رو بسته اید. از قدرت کناره بگیرید و مملکت رو به صاحب واقعیش ، ملت صلح‌طلب ایران واگذار کنید !
سال ۹۸ بعد از سقط شدن قاسم سلیمانی و اصرار بعضی به طرفداری از سردار سپاه قدس به بهانه سرباز وطن(!) بودنش کشیدم هنوز هم مصداق دارد. در این جنگ ما گوشت قربانی طرفین هستیم، نگران زخم‌های خود و هموطنان باشیم نه گرگ محله مان. این گرگ اگر به فکر ما بود جای کمک مالی به گروه‌های نیابتی پولی خرج امکانات دفاعی و چهارتا پناهگاه کرده بود.
Читать полностью…
سپر بلای آقا
منتشرشده در دویچه وله فارسی
@mananey
مانا نیستانی
جنگ پاکیزه و مودب
@mananey
مانا نیستانی
در روزهای سخت و سرنوشت‌ساز، همیشه به‌یاد این جمله‌ی عباس معروفی می‌افتم که می‌گفت:
ما نسل بدبختی هستیم؛ دست‌مان به مقصر اصلی نمی‌رسد، از همدیگر انتقام می‌گیریم.
چرا همیشه این جمله به ذهنم می‌آید؟ چون شاید شاعر همیشه حق دارد، چرا که همیشه افق را می‌نگرد، و فراتر از آن.
امروز، در میان آتش‌هایی که نه ما برافروخته‌ایم و نه توان خاموش‌کردنش را داریم، ایستاده‌ایم. بی‌سلاح، بی‌پناه، و در عین حال، خشمگین. اما این خشم، بی‌جهت نیست. ما مردمانی هستیم اسیر دو مرز: از یک‌سو حکومتی که ما را گروگان گرفته، و از سوی دیگر قدرت‌هایی که خون ما را بر حسب منافع‌شان قیمت‌گذاری می‌کنند. در این میان چه می‌کنیم؟ یکدیگر را می‌دریم! گویی درد مشترک‌مان را فراموش کرده‌ایم و فقط زخم‌های جداگانه‌مان را لیس می‌زنیم.
اما هیچ ملتی از راه تفرقه و نفرت، نجات نیافته. جنگ، همیشه بهانه‌ای‌ست برای فراموش‌کردن انسانیت. و این‌بار، این انسانیتِ ماست که دارد زیر خاکستر نفرت دفن می‌شود.
ما درگیر جنگی هستیم که انتخابش نکرده‌ایم. نه نماینده‌ای در آن داریم، نه رأیی، نه اراده‌ای. ولی در این بی‌قدرتی، یک امکان هنوز برای‌مان باقی‌ست: امتناع از نفرت به خودمان.
تنها سلاحی که در اختیار ماست، همبستگی‌ست. و همبستگی، نه شعار است، نه آرزو؛ تصمیمی است که هر روز، هر لحظه، باید بگیریم.
بیاموزیم از نو ببینیم: نه با چشمانی پر از خشم، که با نگاهی پرسش‌گر. باید بپرسیم: «آیا این زخم، زخم من است یا ما؟ آیا این خشم، خشم من است یا خشم تمام ما؟» و اگر پاسخ دوم بود، آنگاه باید دست هم را بگیریم، حتی اگر باورهای‌مان یکی نباشد.
شاید مقاومت، همین باشد: نجات کرامت انسان در دل جنگی که آن را نفی می‌کند.
و در این راه، شاعر همیشه حق دارد. چون هنوز، افق را می‌بیند.
می دانم که برخورد با موقعیت فعلی راحت نیست. هرقدر هم از حکومت متنفر باشیم گفتن «جنگ تلفات جنبی دارد» و «حالا چند نفر بیگناه هم جنب سرداران سپاه قربانی می شوند» جز نمایش سنگدلی معنی دیگری نمی دهد و پذیرفته نیست. اسراییل و هیچ دولت خارجی منجی مملکت ما نیستند این را هم می دانم، دلشان برای ما نسوخته. اسراییل، خود حاکمیت بسیار خشن و پرانتقاد در سیاست بین الملل دارد و برای حفظ آنچه امنیت و بقایش تعریف کرده تقریبا هیچ کد اخلاقی بین المللی رعایت نمی کند، همانطور که حکومت ما البته در حق مردمان خودش دقیقا چنین است، خشن و بی اخلاق. بگذریم که اساسا جنگ چه نسبتی با اخلاقیات دارد. در چنین فضایی بنظرم یکی از عاقلانه ترین برخوردها حتی در عین اعتراض به عملکرد اسراییل و حمله بیگانه ، جدا کردن کاسه خود از حکومت است تا سودش را جمهوری اسلامی نبرد. فراموش نکنیم، دشمنی حکومت و اسراییل سابقه ای از ابتدای استقرار جمهوری اسلامی و تقویت مالی و نظامی تمام نیروهای ضد اسراییل توسط آن دارد، چهل و اندی سال حمایت نیروهای شبه نظامی و اصرار بر شعار محو اسراییل از زمین، رسیده به جایی که الان هستیم پس نمی‌شود تمام این گذشته را گذاشت کنار و از یک جایش شروع کرد محکوم کردن یکطرفه.
حکومت ناتوان از تامین معاش و امنیت و آزادی ، طرفدارانش را راه انداخته خیابان ها برای اعتراض به حملات اسراییل . برخی مردم عادی و مخالف حکومت هم دچار این دوراهی اخلاقی شده اند که آیا برای اعتراض به کشته شدن بیگناهان نامرتبط با اهداف نظامی و یا اصلا برای حمایت از تمامیت ارضی کشور نباید اختلافات را کنار گذاشت و رفت و در این اعتراض خیابانی همراه شد؟
سوال من از این گروه این است: آیا به مردم اجازه می‌دهند که در کنار پلاکاردهای نه به جنگ و نه به اسراییل و … پلاکاردهای نه به سیاست های خامنه ای، نه به دیکتاتور، نه به سیاست های هسته ای، نه به ماجراجویی و جنایت‌های سپاه و … همراه ببرند و همزمان سرکوب و دیکتاتوری داخل و حمله بیگانه را با هم محکوم کنند؟! یا با دیدن هر اشاره به خود حکومت ، ملت معترض را مثل ۸۸، ۹۶، ۹۸، ۱۴۰۱ سرکوب خواهند کرد؟ اگر به شما اجازه بدهند تنها آن چیزی را بگویید که برای حکومت خودشان مصرف دارد، که چنین هم خواهد بود، اعتراض شما با هر نیت که داشته باشید سودش فقط به جیب سرداران و ملاها خواهد رفت، نه کشورمان.
اما اگر می توانید تجمعی مستقل برگزار کنید که همزمان سیاست های داخلی و خارجی حکومت را کنار اعتراض به کشتار بیگناهان با صدای رسا و عیان محکوم کند و به دنیا نشان دهد که مردم ایران با حکومتش یکی نیستند، چرا که نه، بفرمایید!
اختلاف ما با حکومت، قهر ساده نیست، اختلافی عمیق از جنس برده دار و برده است. برده داری که حتی حق حیات و برخورداری از ابتدایی ترین حقوق زندگی برای بردگانش قائل نیست و اگر خود او را نکشد به آسانی گوشت قربانی موقعیت های خطیرش خواهد کرد.
مقتول بی حیا بود !
منتشر شده در دویچه وله فارسی
@mananey
مانا نیستانی
#الهه_حسین_نژاد