34448
Хаётий ва Ибратли ҳикоялар... Хикматлар хазинаси... Инсон такдирини аччик синовлари... Hamkorlik va reklama uchun 👇👇 @Bronzam . . . . . .
ндаоналар ўзлари кўтаролм
ас мехрни талаб қилган кўринади. Бу мехрни фарзандига хатто жони билан қўшиб беришга хам иккиланмайдилар-а, ажабо! Муслимага агар имкон берилса, ўғли учун жонини хам дарров берардиким, афсус, бу жонга яна иккита қизи хам умидвор турса не ажаб! Онанинг “вой болам!” деганда жони чиқиб кетмаганига шу қизларга бўлган мехр сабаб эмасмикан!? Хартугул, жон чиқмаган бўлса-да, хуши учган
кўринади. Қизи бошлаб чиққан қўни-қўшниларни, болани унинг қўлидан тортиб олмоқчи бўлган аёлни хам сезмас, кўз ўнгида бешикда бошини кўтармоқчи бўлган Абдулазиз кетмас, қийқириб кулишлари қулоғи остида жаранглаб турарди холос.
Уйга ким келди, ким кетди хис қилмас, тез ёрдам келганини хам,
милициядан келганлар болани олиб кетишмоқчи бўлганини хам тушунмасди. Қўллари боласини махкам қучиб олган, жонсиз, муздеккина танани...
Йўқ, болам тирик, нега сенларга берарканман, тортманглар... бермайман... йў-ў-ўқ!!! Бу хайқириқ дилда эди, тил эса айланмас, тошдек қотган...
Болани олиб кетишди, экспертиза учун. Давлат органларида қоида шундай албатта, текширишади , ўрганишади. Бунгача эса хамма Муслимани айбдор қилиб бўлди. Ношуд она, бепарво она, ўғлининг ўлимига ўзи сабабчи бўлган уқувсиз она, деб. Орган ходимлари сабабни қидириш учун текширишга мажбурдирлар, аммо, тиббиётда хам баъзи қоидалар бор кўринади. Вақти келиб болани қайтариб олиб
келишганда, баданидаги тикилган ипларга, шалвираб турган танага қараб эр-хотин тош қотдилар. Эрида шундан кейин аёлига нисбатан совуққина ижирғаниш пайдо бўлди.
Бу кайфиятига қариндош-уруғининг, опаларининг қораловчи хукми қўшилиб, хотинини хайдаб юборди. Муслима бирданига уч боладан айрилиб, ота уйида, қоронғу хонада туз тотмай, аччиқ кўз ёшларини ютиб ётаверди. Биринчи келган куни шомда Муслима сакраб ўрнидан туриб кетди. Ота-онаси хайрон унга қарашди.
-Болам йиғлаябди-и-и...
Ота-онаси хайратланиб ташқарига қулоқ солишди. Шунда яна қўшнининг муш
уги томда мов тортди. Худди чақалоқ йиғисига ўхшайдия воажаб! Муслима ташқарига
отилди:
-Жон боле-е-е-ем...
Онаси уни қучоқлаб олди. Муслиманинг дадаси махаллада анча обрўли, иродали инсон . Хеч ким унинг кўзи ёшланганини кўрмаганди. Шу одам хам аввалига қизига таскин беролмай, ўкраб юборди. Набирасига мехри бошқача эди-да. Ахир айтишади-ку, мевасидан мағизи ширин бўларкан. Учовлашиб юм-юм йиғлаб олишди.
Дунёда яхши инсонлар кўп. Бундай одамлар ўртага тушиб, Муслима ва Абдуллани яраштириб қўйдилар. Абдулла ва Муслима гарчи бирга яшаётган бўлсалар-да, аввалги муносабат йўқ. Гўёки хаёт мажбуриятини бажараётгандек
эдилар. Гохида ғазабланган эр воқеа тафсилотини сўраб қолар, Муслима эса жавоб беришга тили келмай аччиққина кўз ёшларини ичарди.
Аллох олса омонатин нетай болам
Қафасига сиғмас юрак, унсиз нолам.
Мунчоқ кўзим, жигарбандим, ширинтойим
Дунё кўрмай эрта кетган Қори болам.
Кўксим санчар насибанг хам сени излаб
Отанг ўзин сенлар эди сени сизлаб
Бобонг шодон эди катта тўйлар кўзлаб
Суннат бўлмай эрта кетган Қори болам.
Ая десанг тилларингга жоним фидo
Жон олади “ўғлим” деган аччиқ нидо
Олсин жоним! Ўз боламга айтмай видо
Кенг дунёга сиғмай кетган Қори болам.
Вақт олий хакам! Орадан фурсат ўтиб, эр-хотин орасида кўмилиб қолган мехр аста ниш уриб, куртак ёза бошлади.
Қани эди Аллохим шу мехрни гуллатса-ю, ширин мева битса! Қалбдаги бўшлиқни тўлдирса-ю, дил яраларига малхам бўлса. Аллохнинг мархамати кенг!
Яратгандан уларга сабр-қаноат тилайман, олган омонати эвазига қўшмоқ ўғиллар - Хасан ва Хусанлар берсин!
Буни ўқиётган дўстларимнинг хаммаси хам яхши одамлар эканига шубхам йўқ. Дуо қилинг азизлар, улар ниятларига етсин. “Дуо билан эл кўкаради” ,
“Олтин олма – дуо ол” , “Еттидан бири Хизр” деган ибратли гапларни эшитганмиз. Дуо қилаётган хар еттита одамдан бири Хизр алайхиссалом бўлиши мумкин экан. Муслима синглимиздан дуонгизни дариғ тутманг яхшилар!
Дўстларга хам улашинг
@ibratli_sozlar
لم, تكونوا أوفياء، فلا تعبثوا بقلُوب الأنقياء".
«Agar sodiq bo'lmasangiz, unda insonlarning sof qalblari bilan o'ynamang..»
@ibratli_sozlar
🍀 Naqadar goʻzal axloqlisiz, yo Rasululloh...!
Qishloqdan bir kambagʻal kishi, qoʻlida bir kosada toʻla uzum ila Rasululloh sallollohu alayhi va sallam xuzurlariga, hadya qilmoq niyatida keldi.
Rasululloh sallollohu alayhi va sallam qoʻlidagi bir kosa uzumni olib undan yedilar, bir marta olib yeganlaridan keyin bir tabassum qildilar, ikkinchi bor olib yeganlaridan soʻngra yana jilmaydilar.
U zotni tabassumlarini koʻrgan faqir kishi xursandligidan osmonga uchay dedi.
Atrofida turgan U zotning asxoblari qarab turardilar ammo har galgidek asxoblariga bu safar uzumni ulashmadilar xatto kosadagi uzumni har yeganda tabassum qilib, oxirigacha yeb tugatdilar.
Faqir kishi xursandligidan oʻziga sigʻmay, qaytib ketdi.
Saxobai Kiromlar Rasululloh sallollohu alayhi va sallamga qarab:
- Yo Rasululloh! Nima uchun bizni uzumga sherik qilmadingiz? - dedilar.
Rasululloh sallollohu alayhi va sallam ularga bir tabassum qilib:
“U uzumdan bir olgandim judayam achchiq ekan, sizlar ila sherik boʻlsam, birortangiz u kishini xursandligini buzib qoʻymoqligingizdan qoʻrqdim! dedilar...“
@Ibratli_Sozlar
анман.
Кейинчалик ҳам синглимнинг бу “қилиқ”ларидан қайтаролмаганман. Ҳамманинг кўнглини олишга, ҳаммага яхшилик қилишга интилади. Қизиқки, вужудининг парчаси бўлмиш Гулруҳ ҳам айнан онасининг ўзидай: таъби жуда нозиклигиям; “чимхўрлиги”ям; бошқаларга яхшилик раво кўриши ҳам…
Онаю қизга қараб, баъзан ўйланиб қоламан: “Тузукроқ емай, ичмай, чиройли яшаса ҳам бўларкан-да, а? Балки чақалоқлигида фаришталар чақалоқ фаришта билан ўрнини алмаштириб қўйгандир, а?.. Ёрқиной учун қизи — жони-жаҳони. Шу қизчасини деб… эри вафотидан сўнг уни қайта турмушга чиқаришга кўндириб бўлмади. Ўзини ўққа-чўққа уриб, турмуш аравасини юргизиб турибди. Энди унинг бошқаларга эн бўлишга уринишини қандай ҳазм қилиш мумкин?..
-Отамнинг арвоҳларини шод қилай десангиз, акажон, хўп деенг… Соқолиз ҳам худди отамникига ўхшайди, — у энди соқолимни сийпалади. Мижжаларим устига нимадир қалқди.
-Хўўп, ўзимнинг фаришталарим, — деб юбордим беихтиёр. Кейин ҳушёр тортдим. — Қарс икки қўлдан чиқади: менинг тортиқларимниям қабул қиласан. Икковинг ҳам! Келишдикми?
-Бобожон, биз иккаламиз ишлаймиз. Сиз билан бувимни эъзозлашимиз…
-Оббо, сен аралашмасанг бўларди, — жиянимнинг сўзини кесиб, бош чайқадим. Сўнг уларни чалғитиш учун дастурхон сари қўл чўздим. — Хўш, балиқ еймизми?
-Еймиз, еймиз, — дея иккаласи ҳам тақсимчага қўл узатишди. Сал ўтиб:
-Ака, акажон… — синглим яна эркаланди, мендан жавоб кутди.
Индамадим.
Ҳанузгача бирор нима деёлганим йўқ.
Тамом.
Яқинларизга хам улашинг
@IBRATLI_SOZLAR
бди; неваралар томоша қилишяпти; онаю бувилари уни қандай бўлаклаш хусусида бош қотириб ўтиришибди. Кўнглим ниманидир илғаган, бир неча кишини тахминлаган эсам-да, ҳайратангиз сўрадим:
-Буни ким олиб келди?
-Ёрқиной айтмадими? — аёлим менга ғалати қаради: “Уни билмайсизми?” ёхуд: “Бошқа кимдан чиқади бунақа иш?” дегандай.
-Айтдии… “Қанақа балиқни яхши кўрасиз?” деб сўради, холос. Буни… бозорда кўрувдим… олгим келувди…
-Шуни кўнгли сезган-да. Пулини… бериш керак…- деди аёлим хўрсиниброқ. Сўнг қўшиб қўйди: — Кейинроқ бўлсаям… йўлини қилиб…
-Ҳа… — дедим ва унинг телефон рақамларини тердим. — Ёрқин, бу нима қилганинг?
-Нима қилибман, ака? — чўчиган овозда сўради у.
Энди танбеҳнинг ўрни эмаслиги ва фойдасизлиги эсимга тушиб, шаҳдим пасайди:
-Худди шу балиқни кўрувдим. Олмоқчиям бўлувдим. Лекин ўйлаб, кейинроққа қолдирувдим… Буни қаёқдан билдинг?
-Ростданми? — қувониб кетди синглим. — Кўчада биров сотмоқчи бўлиб ўтирган экан, сизни хурсанд қилай дедим.
-А? Кўчада?.. — негадир бўшашдим, хаёлга толдим ва дарҳол ўзимга келдим. — Айнан уни кўрувдим… Хўш, энди ўзинг келиб, ғиждувончасига қовурасан-да…
-Акаа… ғиждувончасини эплаёлмийман-ку, янгамга ишонувдим…
-Афсус… Ғиждувонча қовуришда сир бор, буни ҳамма ҳам эплайвермайди.
-Энди нима қиламиз, ака? — у ташвишланиб сўради. — Бундай ўйлаб ҳам кўрмабман ғиждувончасини… Ахир янгам ҳам зўр пазандалар¬-ку.
-Хай, келаверинглар, бир гап бўлар… Гулбаҳор билан Юлдузгаям телефон қил: “дойра хабар”, де.
Ёрқиной кулиб юборди, сўнг тинчиб:
-Улар шаҳарда эмас, ота-онасини кўргани кетишган…
-Ўйламай иш қилгансан, Ёрқин, — уни койидим. — Шундай катта балиқни олиб нима қилардинг?
-Уни кўриб, сизга илинувдим, қувонарсиз деб ўйловдим, ака…
-Хай, бўлар иш бўлибди, бўёғи кўчибди, — кулган бўлдим. — Пулини кейинроқ…
-Акаа, шунақа гапизни ёмон кўраман-да!
Индамадим. Қувонганим ёлғон эмас: ҳали харид қилолмай, ночор ҳолга тушганим, ҳозир қаршимда муҳайё экани бир мўъжиза бўлиб туюлди. Лекин қувончимни унга сездирмасликка, бу “қилиғи” палак ёйиб кетмаслигига ҳаракат қиламан. Ўзи у азалдан шундай: емай едиришни, киймай кийинтиришни хуш кўради. Бунга эришган чоғи ўзини осмонда ҳис этади, кайфияти кўтарилиб кетади. Кайфияти кўтарилгани яхши-я, аммо киши ғалати ҳолга тушади-да…
-Шунга кўнглим кетувди, раҳмат, хурсанд қилдинг, — дедим ниҳоят унга дастак орқали. — Энди она-бола тез етиб келинглар, бирга баҳам кўрамиз…
-Аков… зўр шўрва… Анчагина… — деди у дудуғланиб. — Жиянларниям олиб келсангиз, яйраб биир дам олсак.
-Балиқ-чи? — дедим ўйланқираб. Ва ногоҳ жаҳлим чиқиб: — Эй, менга қара, Ёрқин! — дедим овозимни кўтариб. — Келмасанглар, балиғингни олиб кет, мени текин томоққа ўргатма.
-Акажон… — йиғламсираган овозда у илтижо қилди. — Ахир… текин эмас-ку…
-Биламан, сеники жуда ҳалол! Лекин меҳнатингни қадригаям етишинг керакми?
Мунозара кучайиб кетиши мумкинлигини сезиб, у дарҳол ён берди:
-Хўп, бирпасдан кейин борамиз.
Балиқнинг бир қисми қовурилиб, тоғорага солиб, ўраб қўйилганда она-бола кириб келишди. Гулруҳ янгасига ёрдамга ошиқди. Салдан кейин ҳаммамиз узун устол атрофидан ўрин олдик. Ҳа демай, қизартириб қовурилган, ўзига хос ажиб ҳид таратиб турган балиқ-таом рўпарамизда пайдо бўлдию иштаҳалар карнай тортди. Бироқ синглим ва жияним… уларга қараб, иштаҳадан путур кетди.
-Бу нима қилиқ? — дедим қўлимни сочиққа артаётиб, Ёрқинойга қаҳрли қараб.
-Қилиқ? — у ҳеч нимага тушунмай, менга анграйиб қаради.
-Бизни томоша қилишга келдиларингми?
Ёрқиной лаб тишлаганча бош тебратди, сўнг одатдагича важ кўрсатди:
-Ака, яхши биласиз: мен кечқурун овқат емайман, фақат мева-чева…
-Э, ўргилдим одатингдан! — жаҳлимдан тушмай, унинг сўзини кесдим. — Бунақа иш қилган Ҳотамтойнинг аёли… — давомини айтолмадим, тутақиб, тилимга ҳеч сўз келмади. Айни чоғда, унга беҳуда айб қўйганимни эслаб, ичдан зил кетдим. Аслида унинг ҳам, жиянимнинг ҳам бу тансиқ таомдан мириқишларини жуда-жуда истар эдим. Боз устига, балиқни ўзлари сотиб олишган. Аксига олиб, Гулруҳ ҳам онасидан баттар “емасак”. Онасига гоҳида дўқ-пўписа қилиб, нималарнидир едирган дамларим бўлган. Аммо бунга — нозик-ниҳолим Гулруҳга фикр ўтказиш осон эмас. Шундай бўлса-да, би
- Assalomu alaykum 🫂
- Sizlarga o’zimning hamyonbop, sifatli va tezkor onlayn magazinimni tavsiya qilmoqchiman 🤝🏻🛍️
-140ming so’mdan cardiganlar 🫶🏻
-140ming so’mdan cardiganlar 🫶🏻
-140ming so’mdan cardiganlar 🫶🏻
-150ming so’mdan asal dvoykalar 😍
-150ming so’mdan asal dvoykalar 😍
-150ming so’mdan asal dvoykalar 😍
Kuz uchun asal kiyimlarimiz kelgan 🫠🎀
Adashib ehson qilib yurmanglar. Bizi kanalga har xil nom bilan kirib aldayapti odamlarni!!! Yozganlarini oʻchirib qochib ketdi.
Читать полностью…
✅IQ darajasi 120 dan yuqori bo‘lganlar uchun boshqotirma.
😯99% odam xato javob berisharkan.
😉Siz-chi? Siz to'g'ri javob bera olasizmi?
Rasmga diqqat bilan qarang ‼️
🤯 Suratda 4-ta odamdan qaysi biri ahmoq ?
❓Toping-chi qaysi biri ahmoq 👇🏻
Қизларга яхшилик қилиш.
Оиша розиёллоҳу анҳодан:
- Бир бечора аёл икки қизчасини кўтариб ҳузуримга келди. Мен аёлга учта хурмо бердим. У қизларига биттадан хурмо берди, ўзи учунчисини энди оғзига олиб борганида қизлари яна қўл чўзишди. Шунда аёл учинчи хурмони ҳам уларга бўлиб берди. Менга аёлнинг қилган иши жуда ёқди. Росулуллоҳ саллолоҳу алайҳи ва саллам келганида бу воқеани айтиб бердим.
Росулуллоҳ саллолоҳу алайҳи ва саллам:
- Аллоҳ таъоло аёлга ана шу иши сабабли жаннатни вожиб қилди ёки уни дўзахдан қутқарди,- дедилар.
Бошқа бир ривоятда:
- Ким қизлари тарафидан балоланса (синалса), бас, уларга яхшилик қилса, улар шу киши учун дўзахдан тўсиб турадиган парда бўлади,- дедилар
📝Қуда
Бу данғиллама ҳовлида бугун бешиктўй. Собир аканинг кенжа – тўртинчи қизи Ўғилойнинг иккинчи ўғлига бешиктўй қилиняпти. Собир ака қизини қишлоқдоши Муродбойнинг ўғлига берган. Мурод ака Собир акадан тўрт ёш кичик. Ўзига тўқ, тегирмони, обжувози бор. Иккита “Дамас”ини ижарага бериб қўйган. Олдин исми Муроджон эди, кейин Муродбойга ўзгарди. Йўқ, ўзи ўзгартиргани йўқ, одамлар шундай чақирадиган бўлди. Олдинига сал ўнғайсизланди-ю, кейин ўрганиб қолди. Бора-бора бундай эркалаб чақиришлар, ўзи тенги ва баъзан ҳатто ўзидан катталарнинг ҳам “ака”лаб гапиришлари хуш ёқадиган бўлди.
Собир ака ҳозир мана шу бойвачча қудаси ва қуда томондаги қариндош-уруғлар билан дарвоза олдида қўл қовуштириб турибди. Маҳалла аҳли ошга айтилган, кутишяпти.
– Ҳой боллар, сувинг иссиқми, сочиқларинг тайёрми? Тезлаш, чоллар келяпти, – деб бақирди катта-катта қадамлар билан яқинлашиб келган Зокир бақироқ. Кейин манзиратда турганлар билан қўшқўллаб, тез-тез сўрашиб чиқди.
Ҳамма ҳаракатга тушиб қолди, кимдир сал олдинроққа юриб, учкўчадан бурилган чолларга назар ташлади, сўнг:
– Қани, ҳамма нарса тайёрми, кеп қолишибди, – деди.
Бироқ бу галги “бўл-бўл”га унчалик эътибор берилмади.
– Қўй қани, Элмурод, тез опчиқ, манави устунга бойла, – деб буюрди Мурод ака.
Йигит ўртача семизликдаги қўчқорни олиб келиб, сўриток устунига бойлади. Собир аканинг юраги “шиғ” этди. Қандайдир бир нохушликни сезди. Бу орада чоллар етиб келди. Уларнинг ортидан икки қуданинг тенгдошларидан иборат гуруҳ ҳам майда қадам билан эргашиб келарди.
– Салом алайку-ум, хуш кепсизлар-хуш кепсизлар. Қани, ичкарига. Мулла бува, қўлни ювдирворасизлар. Қани, йигитлар, чаққон-чаққон, – деди Мурод ака мулозамат билан. Бироз тин олгач, сўзларини тантанали оҳангда давом эттирди:
– Манави қўйни кўряпсизларми? Қўймисан-қўй. Совлиқ эмас, қўчқор. Ростакам қўчқор. Қудамиз бешиктўйга атабдилар. Атамасалар ҳам бўлар эди-ю, лекин атабдилар.
Орага совуқ жимлик чўкди. Собир ака бошини қуйи эгганча, нафас ютмай турар, маҳалладошлар бир-бирига қараб ҳайрон, кимлардир маъноли кўз уриштирар, орада лабининг бир тарафи билан илжайганлар ҳам бор эди.
– Собиржон барака топсин, – деб гап бошлади чоллардан бири. – Тўртта қизди оқ ювиб-оқ тараб ўстирди. Ҳалол меҳнати билан боқди. Учта қизди камолга етказган жаннати бўлади. Тўйга атаб қўй берибди, яна барака топсин. Бу қўйди сотворманг, Муроджон, боқинг. Баракасини кўрасиз. Катагингизга қўй сиғмай кетади. Ҳа, балли, кам бўлманглар, ишқилиб. Хўш, биз қайси томонга юрайлик?
Бобойнинг гапи Муродбойга ёқмади. Илтифотсиз эшитди.
– Қани, юраверинглар. Чолларни ичкарига, меҳмонхонага олинглар. Ёшлар ҳовлига, стол-стулга, – деди Муродбой. Кейин ён-веридагиларни чорлади. Собир акани ҳам таклиф қилди: – Сиз ҳам юринг, қуда.
– Сизлар бемалол, биз кейинроқ, – деди Собир ака ердан кўз узмай. Муродбой ортиқ ундамади. Собир аканинг кўкси ўт бўлиб ёнар, боши тинимсиз ғувиллар эди. Ҳозир бориб Муродбойнинг юзига тупургиси, ғазабини сочгиси келарди. Лекин дами чиқмас, ичида: “Нега мени бунча қийнадинг, нега менга қиз бердинг, эй Худо!” дея қайта-қайта тавалло қиларди, холос.
Ориф Толиб
@Ibratli_Sozlar
✍«УЛУҒ ЗОТ!»
Бошланғич синфда ўқирдим. Бўйим бироз чўзилиб қолган бўлса керак, биринчи синфда кийган кийимларим тўғри келмай қолди. Бу ҳам етмаганидек, онам шимимнинг қаеригадир ямоқ солиб берса, икки кун ўтмай, бошқа жойидан ситилиб кетаверди. Қишда катта опамнинг қизил пальтосини кийгандим. Акамнинг эски оёқ кийими билан синфни зўрға тугатдим. Хуллас, ота-онам янги кийим олиб берадиган бўлишди. Бозорга отландик...
Бозор. Улуғлар айтганидек, қорни оч одам бозорга борса, тўяди. Емасаям тўяди. Жиллақурса, бозор кўриб юрган одамнинг кўзи тўқ бўлади. Отам билан кийим-кечак сотиладиган томонни қарийб ярим кун айландик. Ҳар бир харидор ёнидан узоқлашарканмиз, отам таассуф билан бош чайқарди. Кўзимга қарамасликка уринарди. Хуллас, менга “тўғри келадиган” кийим ҳам топилди. Қизиғи, отам олиб берган шим ва кўйлак, оёқ кийим ҳам анча катта келди. Отам “Икки-уч йил бемалол киясан”, деб қўйдилар. Ўзимда йўқ хурсанд эдим. Эрта-индин мактабга бориб, синфдошларимга мақтанишни дилимга тугиб қўйдим.
Кийим бозоридан чиқарканмиз, димоғимга “гуп” этиб таомларнинг ҳидлари урилди. Айниқса, кабоб кўзимга оловдек кўриниб кетди.
– “Шашлик” олиб беринг,– отамнинг нигоҳини қўра томонга бурмоқчи бўлдим.
– ...
Қаранг, ота, менгаям олиб беринг, оч қолдим.
Бу сўзни ҳеч бир ота “кўтара олмайди” жуда оғир гап қилгандим. Отамнинг бир қўлида менинг янги кийимларим, иккинчи қўли эса чўнтагида эди... Нималарнидир чамалади, шекилли, беихтиёр тамаддихона томон бурилди.
– Юр ўғлим, сени бир “шашлик”ка тўйдирай,– балки кенжа фарзанд бўлганим учундир отам бирор марта илтимосимни ерда қолдирмаган. Ошпаз амаки битта шапати нон ва икки дона сихда кабоб олиб келдилар. Ликопчада пиёз ҳам қўйди. Мен дастлаб ҳеч нарсага эътибор қилмай, олдимга қўйилган таомни шошилганча ея бошладим. Битта сихини тугатгач, бироз нафсим қонди, шекилли, отамга юзландим:
– Сиз емайсизми?
– Еявер, ўғлим, менинг қорним тўқ, сенинг еганинг менинг еганим – отам шундай дедию шапати нон билан пиёз чайнаб ўтирарди.
Кабобни охиригача тугатдим, отам эса аччиқ пиёзни нонга қўшиб едилар...
Биласизми? Йиллар ўтса-да, бу воқеани негадир эсимдан ҳеч ҳам чиқара олмадим. Отам билан боғлиқ ўша вовеани юрагим эзилиб эслайман. Чунки у пайтларда отамнинг менга ҳар йили янги кийим олишга пули йўқ эди.
Бугун эса мен болаларимни истаганимча кабобга тўйдира оламан. Улар хоҳлаган кийимларини кийишади. Чўнтагимда пулим тугаб қолади, деган хавотирим йўқ. Аллоҳга шукурки отам ҳам тирик. Яқинда ўша болалик изтиробларимни эслаб, отамга кабоб олиб бермоқчи бўлдим. Ўйламанг, бу билан менинг қарзим узилади, деган фикрдан мутлақо йироқман. Аммо инсонда шундай хислар бўладики, уларга изоҳ бериб бўлмайди. Шунчаки, юрак буни амр этади ҳалос.
Хуллас, замонавий ресторанда отам иккимиз ўтирдик. Дастурхонни уч-тўрт хил кабоб билан тўлдирдим. Энг ноёб таомларга буюртма бердим. Отам битта сихни қўлига олди-да, анча вақт тикилиб қолди. Бир чимдим еган ҳам бўлдилар.
Ўзимча ўйладим, отам ҳам ўша воқеани эслаётганмикан? Отамга юзландим:
– Олинг, ота. Отам эса,
– Эххх Болам, буларингни ейишга тишим йўқ-да, ундан кўра аччиққина кўк чой айтсанг-чи...
Шу онда юрагим узилиб кетди. Отам ўшандаям аччиққина пиёз билан қорин тўйғазган эдилар!
⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮
☝️«ОЯТАЛ КУРСИЙ» НИНГ ФАЗЛИ:
1. «Оятал Курсий»ни уйидан чиқаётганда ўқиган одам қайтиб келгунча Аллоҳ таолонинг ҳимоясида бўлади.
2. «Оятал Курсий»ни ҳовлисида ўқиган одамникига ўттиз кунгача шайтонлар, қирқ кунгача сеҳргарлар кирмайди.
3. «Оятал Курсий»ни уйқуга ётганда ўқиган одамни Аллоҳ таоло ўзини ҳам, қўшнисини ҳам, қўшнисининг қўшнисини ҳам омонда сақлайди.
Оятал курсийнинг хосиятлари жуда кўп. Ҳадиси шарифларда шундай дейилади:
4. “Оятал курсий оятларнинг саййиди. Бир жойда ўқилса, шайтон у ерда тура олмайди, албатта, қочади.” (Ҳаким)
5. “Оятал курсий Қуръони каримнинг тўртдан бири.” (Абушшайх)
6. “Фотиҳа билан Оятал курсийни ўқиган одамга шу куни жин ва шайтон зарар етказа олмайди, кўз тегмайди.” (Дайламий)
7. “Ётар маҳали оятал курсийни ўқиган кишига шайтон яқин келолмайди.” (Шавоҳид-ун-нубувва)
8. “Ҳар бир фарз намозидан кейин Оятал курсийни ўқиган одам учун Жаннатга киришига ҳеч қандай тўсиқ йўқ.” (Насоий, Ибн Хиббан, Байҳақий, Табароний)
9. “Уйидан чиқаётганида Оятал курсий ўқиган кимсага уйига қайтгунича етмиш фаришта истиғфор ва дуо айтади.”
10. Уловга минганида ҳам Оятал курсий ўқиш офат ва бало-қазолардан сақлайди.
11.Оятал курсийни ихлос билан ўқиган одамнинг инсон билан жонивор ҳақларидан, фарз қарзларидан бўлак бутун гуноҳлари кечирилади. Яъни тавбалари қабул бўлади. (Ислом ахлоқи)
12. Ҳазрати Али “Қабр азобидан қутилиш учун Оятал курсийни кўп ўқиш керак” деб айтганлар. ( Зухра-тур-Рияз )
13.“Намоздан кейин Оятал курсий ўқиган кимсага ҳар бир ҳарфи учун қирқ савоб ёзилади.”( “Аййуҳал валад илмиҳол”даги ҳадис)
14. “Кимки намоздан сўнг Оятал курсий ўқиса, шу оят тўхтамасдан Арши аълогача кўтарилиб “Ё Рабби! Мени ўқиган қулингни кечиргин!” дейди. Ҳақ таоло макондан муназзаҳ ҳолда “Эй фаришталарим! Гувоҳ бўлинглар, намоздан кейин Оятал курсини ўқиган қулимни кечирдим” деб буюради.”
15. “Фарз намозни тугатгандан кейин бир марта Оятал курсийни ўқиб, 33 марта Субҳоналлоҳ, 33 марта Алхамдулиллоҳ, 33 марта Аллоҳу акбар ҳамда бир марта “Ла илоҳа иллаллоҳу ваҳдаҳу ла шарика лаҳ, лаҳул мулку ва лаҳул хамду ва ҳува алайҳиссалом кулли шайин қодир” деган одамнинг гуноҳларини Аллоҳу таоло кечиради.”
16. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Ҳар нарсанинг саноми – кўзга кўринган жойи бўлади. Бақара сураси Қуръоннинг саномидир. Унда бир оят бор. Ўша оят Қуръон оятларининг саййидасидир. У «Оятал Курсий», дедилар».
17. Имом Доримий ривоят қиладилар, Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳумо: «Ким Бақара сурасидан ўн оятни–аввалидан тўрт оят, «Оятал Курсий» ва ундан кейинги икки оят ва охиридан уч оятни кечаси ўқиса, ўша уйга шу кечаси шайтон кирмайди», деганлар.
18. Имом Насаий Абу Умомадан ривоят қилган ҳадисда Пайғамбаримиз алайҳиссалом: «Ким ҳар фарз намоздан кейин «Оятал Курсий»ни ўқиса, унинг жаннатга киришини фақат ўлим тўсиб туради, холос», деганлар.
Яъни, ўлмагани учун жаннатга кирмайди, агар вафот этса, уни жаннатдан тўсадиган ҳеч нарса қолмайди, дегани....
✅❗️Бу маълумотни бошқаларга ҳам етказайлик!
Istagan javobimni ololmaslikdan qoʻrqqanim uchun, bera olmagan savollarim bor...!
@ibratli_sozlar
Шунда мен унга:
— Энди мени тинч қўйинг. Эрим билиб қолса, сизга ҳам менга ҳам ёмон бўлади, — дедим ёлвориб. У бўлса, «Қизиқмисан, аввал билмаган эр энди қаёқданам сезсин», — деб кўнглимни хотиржам қилди. Ҳар қанча эримга содиқ бўлишга ҳаракат қилсам ҳам домла менга «қарздор»лигимни эслатиб қўяр, мен иложсиз эдим. Ва ниҳоят ўқиш тугаб, ишга қайтдим. Ҳаётим ўз изига тушгандай бўлди гўё. Орадан уч-тўрт ой ўтди. Бир куни ишда ўтирсам, кимдир телефонга чақираётганлигини айтишди. Гўшакни олсам, ҳалиги домла. У мени туғилган куним билан табриклаб, тезда етиб боришимни тайинлади. Келишилган жойга етиб бордим. Домла менга «сюрприз»и борлигини айтиб, заргарлик дўконига бошлади. У ерга кирганимизда бир-биридан чиройли зирак ва узукларни кўриб лол бўлиб қолдим. Хоҳлаганингни танла, деди у. Мен аввалига рад қилдим, аммо, домла қистайверганидан кейин, кичкина, лекин чиройли бир узукни танладим. Домла сотувчи билан тортишиб ўтирмай, нархини шартта тўлади, қўйди. Узукни энди қўлимга тақиб кўраётган эдим, қулоғим остига тушган шапалоқнинг зарбидан анча нарига учиб тушдим. Не кўз билан қарайки, эрим...
— Ифлос. Аям, дўстларим айтганда ишонмаган эдим. Сенинг гапингга кириб аямнинг дилини оғритдим. Расво хотин! Бугундан бошлаб менга хотин эмассан. Нима етмаяпти сенга? Пулми?! Мана пул! — У бетимга анчагина пулни ирғитди-да, югурганча чиқиб кетди.
Шарманда бўлдим. Домлам ҳам мулзам бир аҳволда туриб қолди. Уйга қандай етиб олганимни билмайман. Борганимда у бақириб-чақириб кўрпа-тўшакларни, жамики кўч-кўронимни ташқарига ирғитаётган эди. Кейин билсам, эрим ҳам менинг туғилган кунимга узук совға қилмоқчи бўлиб, ўша дўконга кирган экан.
...Уйимизга қайтиб келдим. Ота-онам, қўни-қўшниларнинг юзига қарай олмай қолдим. Ҳамма мени қўлини бигиз қилиб кўрсатаётгандай, ортимдан масхара қилиб гапираётгандай эди. Уйдан чиқмай қўйдим. Олам кўзимга қоронғу бўлди. «Ҳар не келса бошингга, бировданмас, ўзингдан кўр» деб тўғри айтишган экан. Бир куни шундай жазо олишим тайин эди. Шундай яхши эримни алдадим, юзига оёқ босдим. Ўзимнинг ҳаётимни абгор қилганим етмагандай, униям бахти қаро қилдим. Мен ҳомиладор эканман, бир неча ой ўтиб ўғлим дунёга келди. Эримга одам жўнатиб «Ҳеч бўлмаса туғилганлик гувоҳномасини олиб берсин», десам, у «менинг болам эмас, кимники бўлса ўша олиб берсин» дебди. Домлага телефон қилдим, у бошқа шаҳарга ишга ўтиб оиласи билан кўчиб кетган экан. Ноиложликдан боламга ўз фамилиямни бердим
@ibratli_sozlar
БЕВАФО АЁЛ ПУШАЙМОНИ
ҲАР НЕ КЕЛСА БОШИНГГА...
Одатдагидай иш куни бошланди. Бугун анча барвақт келибман. Деразаларни очиб, энди хонадаги гулларга сув қуяётсам, эшикнинг бандини кимдир тутгандек туюлди. Бир зумдан сўнг ёшгина жувон ийманиб, ичкарига бош суқди:
— Кечирасиз. Бир дақиқага вақтингизни олсам майлими? — сўради у.
— Майли, бемалол, — дея ичкарига таклиф қилдим.
Шунда у:
— Мана шу ёзганларимни ўқиб чиқсангиз. Маъқул келса, газетада чиқарарсизлар, — деди-да қўлимга дафтарини тутқазиб, тезда чиқиб кетди.
Аввалига ҳайрон бўлдим. Иш столимга ўтириб, уни ўқий бошладим. Нома бундай бошланар эди:
«Ассалому алайкум, таҳририят ходимлари! Кимдан ёрдам сўрашни, кимдан маслаҳат олишни билмай бошим қотиб қолди. Ўйлаб-ўйлаб сизларга мурожаат қиляпман. Бошимдан ўтганларни бир бошдан сўзлаб берай. Токи қизларимиз буни ўқиб, хулоса чиқаришсин. Ҳаётнинг ўнқир-чўнқир сўқмоқларида мен каби адашиб, нима қилишни, дардини кимга айтишни билмай қолишмасин. Менинг ҳаётим уларга сабоқ бўлсин.
...Ўтган йили қўшни қишлоққа келин бўлиб тушдим. Куёв бўлмиш мени бир дугонамнинг тўйида ёқтириб қолиб, уйимизга совчи жўнатган, ота-онам эса суриштириб кўриб яхши оила эканлиги учун розилик беришган эди. Тўй ҳам бўлиб ўтди. Турмуш ўртоғим оиланинг тўнғич фарзанди, иккита укаси, иккита синглиси бор экан. Қайнонам эса уларга ўгай бўлиб, болалар ёшлигида оналари бу дунёдан ўтиб кетганлиги учун қайнотам унга уйланган экан. У бефарзанд бўлгани учунми, бу болаларни ўзгача меҳр билан, ўз боласидай кўриб тарбиялаган. Ҳатто уйнинг тўрига уларнинг оналарининг суратини осиб қўйган эди. Буни мен ҳам шундан билиб олдим. Уйда тартиб қатъий эди. Оила аъзолари ўқишга, ишга вақтида бориб, вақтида келиши қайнонам томонидан қаттиқ назорат қилинар эди. Болалари озгина кечикиб қолса, у хавотир ола бошлар, ҳатто кўча бошига чиқиб кутиб турарди. Мен ҳам бир куни ишдан анча кеч келдим. Қайнонам роса хавотир олган экан. У мени кўриб хавотирланиб сўради:
— Ҳа, қизим тинчликми?
— Домламиз оғриб қолиб, шаҳардаги касалхонада экан, шуни кўриб келяпмиз.
— Кимлар билан бордингиз?
— Лола опам, мен, яна эркаклардан уч киши, — санаб бердим мен.
Бу жавобни эшитган қайнонамнинг қаттиқ жаҳли чиқди:
— Сизнинг боришингиз шарт эмасди. Келиннинг вазифаси уйга вақтида келиб, эри келгунича овқатини пишириш.
У тарс-турс қадам босганча уйга кириб кетди. Овқатни ўзим қилмаганим учун зўр-базўр едим. Эрим қурилиш ташкилотларидан бирида ишлар, ҳафтада бир кун уйда бўлар эди.
Яна бир куни ошхонада домлам билан бирга овқатланаётган эдик. Домлам қизиқ-қизиқ нарсаларни гапирарди. Мен кулаверибман, кулаверибману ён-атрофимга қараб ҳам қўймабман. Бир маҳал қарасам, сал нарида қайнонам бизга ўқрайиб қараб турарди. Мен қилиб қўйган ишимдан хижолат бўлиб ҳар хил ўйлар гирдобида юриб, кунни зўрға кеч қилдим. Кечқурун овқатни еб бўлишгач, турмуш ўртоғим кўчага отланди, қайнотам эса телевизор кўргани ичкари уйга кириб кетди. Қайнонам бир ўзи гаплашиб олмоқчи бўлган шекилли:
— Ўтиринг, идишларни кейин йиғиштирарсиз, — деди.
Мен индамай ёнига келиб ўтирдим.
— Қизим, ишхонангизда аёллар ишламайдими? — сўради у.
Бундай саволни кутмаганим учун аввал ажабландим, кейин жавоб бердим:
— Бор, аяжон, нега сўраяпсиз?
— Ҳали ошхонада эркак киши билан овқатланаётгандингиз. Шунга сўраяпман-да.
— Ҳа, у-ми? Бўлим бошлиғимиз. «Бирга овқатланайлик», деган эди. Йўқ, дея олмадим, — деб қайнонамга ёлғон гапирдим.
Бахтсиз тасодиф. (Воқеий хикоя)
Муслима уйқуси келиб йиғлаётган ўғлини соат тўққизларда бешикка солди.
Одатда шу пайтда ухлаган ўғли икки
соатдан ортиқ тинч ухлаб олар, Муслима эса вақтдан фойдаланиб, йиғилиб қолган yй юмушларини битириб оларди. Қори боланинг (уни эркалаб хамма Қори бола деб чақирарди) футболкасини ечмай бешикка ётқизган она, бошини кўтараётгани учун кўкрагидан аста босиб, йўргаксиз боғлаб олди. Жисмонан полвонгина бўлган бола қўллари боғланса хам ўрнидан туриб кетгудек бошини кўтарар, оғзини очиб эмиш илинжида кўкрак қидирарди. Сабрсиз ўғлига шошиб кўкрак тутди-ю, бешикка суяниб кўзини юмди...
Муслиманинг қанона-қайнотаси
эрта оламдан ўтган экан. Абдуллани акаси ота бўлиб уйлади, бошини иккита қилди. Аммо, ўзининг ўғиллари кўплиги учун ота ховлидан бошқа жойга уй солиб чиқмади. Иккита қизчали бўлишганда, Абдулла ва Муслималар ўзлари ишлаб, бошқа уй сотиб олдилар. Эх-хе, бу уйга кўчгунча, бу бошларидан нималар ўтмади дейсиз.
Мана, хаммаси ортда қолди, Худога шукур! Иккита қиздан кейин, ўғил, ўғил бўлганда хам хар кимнинг хаваси келадиган полвонгина ўғилли бўлишди. Эндигина ёшига тўлган бўлса хам, унинг баъзи харакатлари ақлли одамларни хам хайратга соларди. Хали ёшига етмасдан туриб хамма яқинларини хатто кийимларигача таниб олганди. Агар дадаси ишдан келиб, дўпписини хотинига кийдириб қўйса қийқириб кулар, онасидан ечиб, дадасига узатарди. Ёки катта опасининг бирон кийимини кичик опаси кийиб олса, этагидан тортиб ечмагунча қўймасди...
Ўғли тинчиб қолганини сезган она бешик пардасини хиёл тортди-да, аста ўрнидан турди. Эшикни беркитганда ғижирлаб ёпилганди, “Шу савилни ёғлаб қўйса бўларкан, ғижирлаб асабга тегадиган бўлибди” деб хаёлидан ўтказди. Ташқарига чиқаркан, ховли супиришга тушган қизларига қараб юзи ёришди. Бир икки кун қариндошларининг тўйларида бўлиб, анчагина ишлар, ювилмаган кирлар Муслимани кутиб қолганди.
-Ўзимни ақлли қизларим, онасини дастёрларидан айланай!- уларни эркалаб илхомлантирди.
- Биттанглар супиринглар, биттанглар ахлатни куракчада пақирга солиб, четга обориб ташанглар!
-Хўп бўлади, аяжон. Кейин биз хам сиз билан кир ювамиз а?-эркаланди кичик қизи.
-Мен деразаларни артаман,-деди катта қизи.
-Хоп, ширинларим. Бўлақолинглар, укангиз уйғонгунча хамма ишларни
битириб оламиз.
Бир қарашда ўзбек аёлига уйда хеч қандай иш йўқдек туюлади. Аммо, бир ишга киришса, кўзга кўринмаётган ишлар тоғдек савлат тўкади. Гохида эркаклар ишдан келади-да, хотинларга мазза, овқат қилади-ю, телевизор кўри-иб ётади, деб ўйлаб қоладилар. Лекин, зийрак эрлар, аёлининг чарчоқ юзига қараб, кўринмас юмушлардан тинкаси қуриганини сезадилар. Аслида, ховлидаги кўринмас юмуш дейиш бу эркакларга нисбатан, аёллар хар бир ишни кўриб, режа қилиб турадилар. Муслима соат ўн биргача кундалик юмушларни хам, кирларини хам ювиб битирди. “Қори болам хам хозир уйғониб қолса керак, аввал уни бешикдан ечиб, эмизиб берсам, кейин тушлик тайёрласам хам бўлади.” У шундай хаёлда уйга яқинлашаркан айвондаги соатга қараб, хали ўғли
уйғонадиган вақт бўлмаганини
кўрди. Шундай бўлса хам, негадир юраги ғашланиб, ичкарига кирди.
Оналарининг “Вой!” деб чинқиришидан қизлари бир сапчиб тушди. Муслима бешикка югурди, э вох, бола бешикдан полга осилиб қолганди! Боламга не бўлди? Қанақасига!? Нега!?
Онанинг миясига аёвсиз саволлар санчиларди.
Юқорида айтиб ўтганимиздек, Абдулазиз полвон бола эди. У боя
эшикнинг охиста ғижирлаганида сергакланган, шу бўйи уйқуси қочиб, бешикдан тушишга уринган эди. Қўлларини тинмай қимирлатиши эвазига, бешик чилвирини бўшатиб олган, бундан фойдаланиб полга тушишга уринганда эса, елкасига сурилиб қолган ип, бўйнига сиртмоқ бўлганди.
Муслима яшин тезлигида боласини бешикдан олиб бағрига босди. Момиққина томоқлари кўкариб турган тана совуб бўлибди. Муслиманинг кўз олди қоронғулашди. Нима қилиб қўйдим жоним болам? Нега ёнингда ўтирмадим-а, қори болам! Вой бола-а-а-м!!!
Асли инсон зотига Аллох умр берармуш,
Болага жон беришга Она тайёр турармуш.
Товонга тикон кирса юракка ниш
урармуш,
Бўзлаб-бўзлаб тиконни кипригида олармуш!
Яратган Эгам дунёни яратиб, мехр-мухаббат улашга
Доктор Марк онкология касаликлари бўйича машхур мутахассис эди. Кунлардан бир куни у бошқа шахарга конференцияга боришига тўғри келиб қолади, унга медицина тадқиқотлари бўйича катта бир мукофот топширилиши керак эди. У жуда хаёжонда эди, чунки конференция уни узоқ йиллик мехнатларини бахолаётган эдида.
Доктор ўтирган самолёт хавога кўтарилгач, орадан икки соат ўтиб, қандайдир техник носозлик туфайли самолёт энг яқин аэропортга авария холатида қўнишга мажбур бўлади. Конференцияга кечикиб қолишдан қўрққан доктор бу шахардан машина ижарага олиб, манзил томон автомобилни учира кетади. Бироқ у йўлга чиқиши билан кучли жала қуя бошлайди ва доктор йўлдан адашиб кетади. Икки соатлик бефойда изланишлардан сўнг доктор адашиб қолганини тушунади. У роса чарчаган ва қорни хам оч эди. Шунинг учун у дам олиб олиш учун қулай жой излай бошлайди. Бир муддат юргач эски, тўкилиб кетай деган бир уйни кўриб машинасини тўхтатади. Тақдирга тан берган доктор хорғин равишда кулбанинг эшигини таққилатади. Эшикни чиройли бир аёл очади, доктор ундан телефон қилиб олишни илтимос қилади, бироқ аёл уйда телефон йўқлигини, лекин йўловчини хаво очилиб кетгунича уйга кириб дам олиб олиши мумкунлигини айтади. Қорни оч, усти хўл доктор ноилож уйга киради. Аёл унга қайноқ чой ва овқат беради. Бироз ўтиб аёл докторга у билан бирга ибодатга қўшилиши мумкунлигини айтади. Доктор Марк кулимсираб худога ишонмаслигини, у кўпроқ инсон тафаккури ва мехнатига ишонишини айтиб аёлнинг таклифини мулойимлик билан рад этади.
Курсида чой ичиб ўтираркан, доктор бу аёлнинг болалар кравати ёнида қандай қилиб худога ибодат қилаётганини томоша қилиб турарди. Врач тушиниб турарди аёл қандайдир ёрдамга муҳтож, аёл ибодатини якунлагач доктор ундан сўрайди:
- Худодан нимани сўраябсиз? Нахотки сиз уни қачондир ибодатингизни, ўтинчингизни эшитади деб ўйласангиз? Кейин аёлнинг ёнидаги краватда ётган болани кимлигини ва унга нима қилганини сўради. Аёл қайғули бир жилмайиш билан жавоб берди:
- Бу менинг ўғлим, у саратоннинг кам учрайдиган тури билан хасталанган. Бу касалликни даволай оладиган ягона врач бор, унинг исми Марк. Лекин мен боламни даволатишга пулим етмайди, доктор хам бошқа узоқ бир шахарда яшайди. Тўғри сиз айтгандай худо менинг илтижоларимга халигача жавоб бергани йўқ, лекин мен унга ишонаман ва ўтинчларимни тўхтатмайман, менинг парвардигорга бўлган ишончимни хеч нарса синдира олмайди . Аёлнинг гапларидан қотиб қолган, ранглари оқариб кетган доктор бирдан йиғлаб юборади: У хитоб қилади:
- Эй худо нақадар буюксан!
Доктор хаммасини тушунганди, унинг самолётини бошқа шахарга қўниши, ёмғирни жалага айланиши, автомобилини адашиб қолиши бу хаммаси илохий кучнинг таъсирида бўлганига шубхаси қолмаганди. Чунки яратган парвардигор нафақат бу аёлнинг ибодатини, илтижоларини эшитган, балки унга, яъни камбағал оилага нажотни юборган эди.
Интернет сахифаларидан олинди.
@ibratli_sozlar
Qish faslida faqirlarning titrogʻidan boʻlak barcha narsa goʻzal... 😞
@ibratli_sozlar
р уриниб кўрмоқчи бўлдим:
-Сен-ку, қийнаб-қийнаб баъзан индамасликка мени маҳкум этгансан, аммо мана бу Олмахонингга ўзинг тушунтириб қўймайсанми?
Онаси кулимсираб, қизига қаради. Гулруҳ янги лақаб олганидан лол қолиб, бошини эгди. Қизаринқиради. Сўнг у ҳам кулимсираб, бош кўтарди-да:
-Бобожон, нима қилай, олмани яхши кўраман-да, — деди. — Олмадан бошқасини егим келмайди.
-Олма яхши, — дея насиҳатга ўтдим. — Бироқ олманинг ўзи овқат бўлолмайди. Ҳозир айни ўсадиган, куч йиғадиган пайтинг. Дармондориларга бой, хилма-хил таомлардан кўпроқ ейишинг зарур. Хусусан, балиққа меҳр қўйсанг, японкалардай чиройли бўласан, узоқ умр кўрасан, миянг ҳам яхши ишлайди…
-Хўп, бобожон.
-Унда, қани, балиққа ҳужум бошладик, — дея ўзим ўрнак бўлиб, бир бўлак балиқни қўлимга олдим ва жиянимга қарадим. Аммо у:
-Шўрва ичувдим, қорним тўқиди, бобожон, — деб қийшанглади. — Эртадан…
-Бу баҳонанг кетмайди, — унинг гапини кесдим. — Қанча шўрва ичганинг менга аён.
-Рост, ичдим, бобожон, онамдан сўранг…
-Ичган бўлсанг, янаям яхши! Шўрва билан балиқ ўпишиб кўришади. Балиқ энди сувга ёлчидим, деб хурсанд бўлади. Қани, олинглар.
-Бобожон…
-Она-бола балиқ емасанглар, мен ҳам емайман, — дедиму қўлимдаги бўлакни яна тақсимчага қўйдим. Гапимни ўтказиш ҳисси мени буткул чулғаб олган эди. — Мурувватингга зор эмасман.
Ёрқиной ва қизи хомушланди. Вазият чигаллашди. Мен нотўғри йўл тутганимни тушундим. Аммо энди орқага қайтолмасдим. Орага аёлим тушди:
-Дадаси, қистаманг, ўзиз биласиз-ку…
Уни жеркиб бердим:
-Сен аралашма!
-Егиси келмаса, нима қилсин.
Индамадим. Нима қилиш кераклигини ўйлаб тополмасдим. Камгина овқат еб, мадорсизланиб юришларини тасаввуримга сиғдиролмас эдим. Шундай эса-да, бўш келмадим:
-Бундан кейин ҳеч нима кўтариб келмасин!
-Хўп бўлади, акажон, энди ҳеч нима олиб келмайман, — ён берди Ёрқиной. Сўнг ўйланиб туриб, кўнглидагини очиқ айтди. — Ака, ошиб-тошганимдан, ўзимни кўрсатгим келганидан бу ишни қилганим йўқ.
-Биламан, — дедим қўрсроқ овозда. — Қўлинг озроқ пул кўрса, қаёққа қўйишни билмайсан. Тезроқ ундан қутилишни ўйлайсан. Ҳар ёққа сочасан.
-Йўқ, ундай эмас, ака, беҳуда сочмайман.
-Унда бунга нима дейсан? — тақсимчаларда “маҳтал” турган ажиб таомга ишора қилдим.
-Отамни хурсанд қилганимдай, сизниям хурсанд қилмоқчийдим…
-Отамни?
-Эсласангиз керак: отам балиқни жуда яхши кўрардилар. Қўлимга пул тушган куни Ғиждувондан отам учун атайлаб чиройли қовурилган, энг яхши балиқдан олиб келардим.
-Оҳ, қандай яхшисан, а, Ёрқин! — деганимни ўзим ҳам сезмай қолдим. — Отамга сен яхши хизмат қилгансан, дуоларини олгансан.
-Отам боладай қувониб кетардилар. Афсуски… — у лабини қимтиб, бош тебратди, — ўқишга кирганимдан кейин бу иш тўхтади: отамга охиригача хизмат қилолмадим. Бу — менга армон… — унинг сўзлари пичирга ўтди. — Энди отам йўқ…
-Ҳеч ким абадий яшамайди. Мен эсам ўзим, оилам билан банд бўлиб, ота-онамга сенчалик хизмат қилолмаганман. Сенга раҳмат, Оллоҳ ажрини берсин.
-Акажон, сиздан илтимос, — у кўзларимга жавдираб қаради.
Мен нима демоқчисан, деган маънода унга кўз тикдим.
-Гоҳида нимадир олиб келсам, мендан ранжиманг.
-Мен фикримни айтдим. Пул орттиролсанг, яхши еб-ич, яхши кийин, уйингни безат, Гулруҳинг ҳеч нимага муҳтож бўлмасин.
-Мени ўйламанг, бобожон. Мен ҳам ўқияпман, ҳам ишлаяпман. Оғирлигимни онамга ташламайман. Онамнинг ниятлари…
Ёрқиной ниятини ўзи айтгиси келди:
-Сизни хурсанд қилолсам, отамни хурсанд қилгандай бўламан. Ака, акажон… — у ўрнидан туриб, бошини бошимга қўйди, елкамни сийпалади. — Йўқ демаанг.
Ноқулай вазиятда қолдим: хўп десам, рости, уни ва жиянимни қақшатиб, ўз имкониятимни созлайман, йўқ десам…
Синглим азалдан шундай — ҳаммамизга меҳрибон. Кичиклигидаёқ овқатидаги гўшт бўлакларини акаларию опаларининг идишларига секин ташлаб қўйганларини ўзим бир неча бор кўрганман. Бир марта менга ҳам шундай қилганини кўриб:
-Бу ишинг яхши эмас, сингилчам, — дея у ташлаган қиймани ўзининг косасига солиб қўйганман. — Ҳар ким ўзининг насибасини есин.
-Буни мен қилмадим, ака, — у қиймани яна менинг косамга ташлаган эди. — Буни фаришталар косангизга солиб қўйган. Уларни мен кўрдим.
-А? ¬- дея унинг беғубор, маҳзун чеҳрасига тикилиб қолг
Ф А Р И Ш Т А. Хикоя.
Муҳаммад САЛОМ.
Бозор айланиб юриб, беихтиёр балиқ сотувчилар растасига кириб қолдим. Пештахта устидаги каттакон зоғора балиқ диққатимни тортди: қойил, буни қандай тутишибдийкан?..
Ёнида ошпичоғи бор аёл кўнглимни сезган каби хаёлимни бўлди:
-Келинг, дода, бугун саҳарда тутилган.
Ютиниб, кулимсирадим.
-Каттайкан… Тиш ўтмайди…
-Хоҳласангиз, бўлаклаб бераман. Э, мана, майдароқлариям бор, — у қатор терилган, тангачалари ялтираб турган, катта-кичик ҳар хил балиқларга ишора қилди. — Қайсини тортай?
Хаёлимда бир боғлам минг сўмликлар айланиб, ночор кулимсирадим. Лабимни қимтиб, нарироқ сурилдим. Сотувчи аёл яна чорлади:
-Дода, кетманг, жуда зўр балиқ бу. Маза қиласиз…
Кўнглим кетди: мана шу “наҳангча”ни олиб, уйда қовуришни, болалариму невараларимни хурсанд қилишни, синглим Ёрқинойни, яқин қўшни бўлмиш жиянларимни ҳам зиёфатга чақиришни истаб қолдим. Хусусан, сингилгинам ва қизини бир қувонтирсам. Лекин илож йўқ, нафақа олишга ҳали бир ҳафтача вақт бор…
-Дода, майдароқлари арзон, хоҳлаганизни танланг…
Бош силкиб, маъқуллаган бўлдим, лабларим қимирлади: “Тўғри, майдалари бир мунча арзон, мазазаси ҳам бўлакча, лекин қилтаноғи кўп, ейишда машаққат бор. Каттаси эса баракали, ейишга қулай — болалар, қарилар қийналмайди…”
-Қайсини оласиз, дода?
Унга раҳмим келди. Аёл бошига эртадан кечгача харидор “овлайди”, тинимсиз жаврайди: рўзғор ташвиши елкасида; қанийди ҳамма балиқларини сотиб олсам — мушкулини осон қилсам; яқинлариму қўшниларимга улашсам…
-Узр, қизим, кейинги сафар… — деганча пештахтадан узоқлашдим.
Кун бўйи ўша балиқ кўз ўнгимдан нари кетмади. Болаликдан балиққа ўчман. Аммо бунақа йиригидан танаввул қилганимни эслай олмайман. Ҳар қалай, ўртача, нисбатан каттароқ балиқлар бизни тез-тез хушнуд этар эди. Хусусан, тирик балиқлар харид қилинган кунларда уйимизда байрам бўлиб кетарди. Болалар ваннада ўйноқлаб юрган бу ажиб гўзалликдан завқланиб, қийқиришарди. Кейин… болаларни “ранжитиб”… йўқ, давомини айтмаганим маъқул…
Бироқ табиатнинг бу ноёб неъмати бозорда қимматлашиб, уни танаввул қилиш имконияти бир мунча камайди. Майли, янги имконлар ҳам очилиб қолар…
Мўлжалдаги ишларимни битириб қайтаётиб, шом чоғи синглимникига ўтдим. Бугун унинг дам оладиган куни. Бошқа вақт у билан тузукроқ гаплашиб бўлмайди. Ҳатто, ҳордиқ кунида ҳам ўқувчилари тинч қўйишмайди. Ҳар қалай, ҳозир бир оз енгиллашгандир… Аммо, ҳа деганда, у кўзимга чалинавермади.
-Онанг қани? — дастурхон ёяётган Гулруҳдан сўрадим.
-Ие, кўрмадизми, бобожон? — ажабланиб менга қаради у. Жияним мени “бобо” деб чақиришга ўрганган. Ўзимга ҳам бу хуш ёқади.
-Қаерда кўраман?
-Акамникидаман, деб телефон қилувдилар. Сизни кўргилари келиб турувди.
-Э, шунақами, унда мен борай, — деб қўзғалганимда Гулруҳ қўймади, дарҳол қўл телефони орқали онасига уланди. — Онажон, бобом келувдилар, кетмоқчи бўляптилар.
-Йў-йўқ, кетмасинлар, ҳозир етиб бораман, — деган овозини эшитиб, қайта ўтирдим. Бир “дом”да яшашимизга қарамай, уни салкам икки ҳафтадан бери кўрмаган эдим…
Гулруҳга савол назари билан қарадим: “Бугун ҳам ишга бордими?”
-Бир айланиб келай, деб пешиндан кейин чиқиб кетувдилар, — деди мени тушуниб у.
-Зерикмадизми, акажон? — деган қувноқ овоздан хаёлим бўлинди.
-Дам олганга ўхшайсан-а? — деб сўрадим Ёрқинойнинг тиниқ чеҳрасига қараб.
-Бозор айлансам, дам оламан, ака. Ҳатто, ҳеч нима олмасам ҳам.
-Ҳа, бозорда гап кўп: юртнинг қиёфасини кўриб тургандай бўлади киши.
Чой устида турли мавзуларда гурунглашдик. Кўп қисташига ва қайнатма шўрвани ёқтиришимга қарамай, кечки овқатга ўтирмадим.
-Ака, сиз қанақа балиқни ёқтирардиз? — деб сўраб қолди Ёрқиной кетар чоғимда. Сездимки, у мени балиқ билан сийламоқчи. Лекин мен унинг харажат тортишини сира истамайман.
-Ҳеч қанақасини, — терс жавоб қайтардим.
-Аков… айтинг: ғиждувонча пиширилгани яхшими ёки тиригими? — у елкамни сийпалади. — Кааттасими, кичикроғими?
Кўзларимни юмдим. Сўлагим оқишига бир баҳя қолдиёв. У жилмайди. Мен индамай ўзимни эшик орқасига олдим.
Уйга келиб, невараларимнинг қий-чуви эшитилаётган ошхонага кирдиму лол қолдим: ёпирай… мен бозорда кўрган… “наҳанг” — каттакон зоғора балиқ бутун бир устолни эгаллаб ёти
Oisha onamizdek boʻlaylik degan nom bilan ham kirardi!!! Bugun esa boshqacha nom bilan!!! Xullas ogoh boʻling!!!
Читать полностью…
Жаннатдаги илк лаҳзалар
Жаннатдаги биринчи лаҳзаларимиз, биринчи кунимиз, биринчи кечамиз, биринчи тонг қандай бўлар экан..
Анҳорлар, қасрлар, мевалар, чодирлар, олтин, кумуш, ҳарирлар..
Бир неча замон аввал ўтиб кетган ва кўрмаган яқинлар билан дийдорлашув..
Онасини рози қилган йигит онаси билан, қари отахон қизи билан, ота-оналар ёшлигида уларни ташлаб вафот этиб кетган фарзандлари билан учрашган онлар..
Касаллар шифо топган, ғамгинлар бахтиёр бўлган, чоллар йигитга, кампирлар бокирага айланган онлар..
Пайғамбарлар билан учрашадиган, саҳобаларга салом берадиган, умматнинг буюк уламолари билан танишадиган, мужоҳид ва шаҳидларга боқадиган ва фаришталарни кўзимиз билан кўрадиган онлар..
Аллоҳ таолони ўн тўрт кунлик ойни кўргандек кўрадиган бахтли онларимиз..
Мажбурият ва амаллар бекор қилинган, одамлар ҳисоб-китобдан ўтиб бўлган, қора кунлар ортда қолган замон..
Нифоқ ва ёмонликлар, уруш ва адоватлар оламини тарк этиб келдик, қарилик, заифлик, сиқилиш, дард ва давони унутадиган онларимиз..
Аллоҳ таоло бизга "Сизлардан рози бўлдим, абадул-обод сизларга ғазаб қилмайман" дейдиган онлар..
Барчани шу лаҳзаларга етказсин.
Аёл учун энг афзал жой.
Аллоҳ таъолога аёл ҳижобда бўлиши шу даражада манзурки,
аёл қанчалик авратини ёпса ва қанчалик ўзини номаҳрам эркаклардан олиб қочса, шунчалик Аллоҳ таъоло уни яхши кўради. Ҳаттоки, ҳадиси шарифда келадики, Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
الْمَرْأَةُ عَوْرَةٌ، فَإِذَا خَرَجَتِ اسْتَشْرَفَهَا الشَّيْطَانُ، وأقرب ما تكون من ربها إذا هي في قعر بيتها
"Аёл (бошдан оёқ) авратдир. Қачонки, у (заруратсиз) уйидан чиқса, шайтон унга кўз тикади ва аёл уйининг энг ичкарисида бўлган чоғида Роббисига энг яқин бўлади" дедилар. (Саҳиҳи ибн Ҳиббон)
Яъни, аёл заруратсиз уйидан ташқарига чиқса, шайтон одамларни у аёлни кўриб, бадназарлик ва бошқа гуноҳларга мубтало бўлишларига ҳаракат қилади.
Бу ҳадиси шарифда очиқ-ойдин айтилганки, аёл бошдан-оёқ авратдир ва у уйининг энг ичкарисида бўлган чоғида Аллоҳ таъолога энг яқин бўлади Бу ҳадисдан маълум бўладики, аёлнинг ҳижобда бўлиши ва заруратсиз уйидан чиқмаслиги ўта фазилатли ва аҳамиятлидир
☝️ЭРИ БЕФАРК ВА ХИЕНАТ КИЛАДИГАН АЕЛЛАР УЧУН КАНАЛИМИЗДА КЕРАКЛИ НАРСАЛАР БОР.
💃 БУНИ ИШЛАТГАНДАН СУНГ ЭРИНГИЗ ОЛДИНГИЗДАН КЕТОЛМАЙ КОЛАДИ👇🏻👇🏻
/channel/+BqgICANvPg83Njky
/channel/+BqgICANvPg83Njky
✍ҲЕЧ ҚАЧОН ЁЛҒОН ГАПИРМА!
Тижоратчилар ҳар хил юртдан келиб, бир шаҳарда йиғилишар экан. Бир куни мажлис ўтказиб туришса, бир аёл қўлини кўтариб, тижоратчиларга ишора қилибди. Тижоратчилардан бири ўрнидан туриб, аёлга яқинлашиб дебди:
- Ин шаа Аллоҳ яхшилик бўлсин.
Аёл дебди:
- Бир ҳизмат бор. Агар шуни мен учун бажарсангиз, сизга йигирма динор бераман.
- Бу қандай ҳизмат экан?
- Менинг хожам жиҳодга кетганига ўн йилдан ошди. Ҳали ҳануз ундан дарак йўқ.
Тижоратчи:
- Аллоҳ эсонликда ва омонликда қайтаргай ин шаа Аллоҳ.
Аёл дебди:
- Менинг мақсадим, бир эркак одам қозининг олдига бориб «мен бу аёлнинг эри бўламан» дейишини ва мени талоқ этишини хоҳлардим. Мен ҳам бошқа аёллар сингари турмушга чиқиб, оила қуришни истайман.
Тижоратчи:
- Мен сиз билан бирга бораман, дебди ва қозининг олдига борибдилар.
Шунда аёл қозига шундай дебди:
- Эй қози жаноблари, бу киши ўн йил аввал ғойиб бўлган умр йўлдошим бўлади. Энди келиб, менинг талоғимни бераяптилар.
Қози дебди:
- Сиз шу аёлнинг умр йўлдоши бўласизми?
Тижоратчи одам:
- Ҳа, шундай.
Қози:
- Унинг талоғини бермоқчимисиз?
Тижоратчи:
- Ҳа.
Қози аёлдан сўрабди:
- Сиз талоқга розимисиз?
Аёл:
- Ҳа, қози жаноблари.
Қози тижоратчига дебди:
- Ундай бўлса аёлнинг талоғини беринг.
Тижоратчи:
- У талоқ, дебди.
Аёл дебди:
- Эй қози жаноблари, бу киши мени ўн йилга ташлаб кетган. Мендан на хабар олган ва на нафақа берган.
Қози тижоратчидан сўрабди:
- Нима учун бу аёлни ташлаб кетиб, нафақасини бермагансиз?
Тижоратчи ўзига-ўзи дебди:
- «Бу аёл мени муаммоларга кўмиб ташлайди шекилли»... сўнгра қозига деди:
- Мен машғул эдим, қози жаноблари. Шунинг учун унинг олдига кела олмадим.
Қози дебди:
- Ҳозироқ унга минг динор нафақа тўлайсиз.
Тижоратчи ўзига-ўзи дебди:
- «агар ҳозир инкор этсам мени қамчи билан калтаклаб, кейин қамаб қўядилар. Бошқа чорам ҳам йўқ 😞, дебди)...
Хўп, тўлайман қози жаноблари, деб пулни берибди. Аёл минг динорни олиб, тижоратчига келишгандек йигирма динорни қайтариб берибди.
Тижоратчи эса ёлғон гапиргани учун, ошкор этиб бўлмайдиган муаммога дучор бўлганига пушаймон бўлиб қолибди.
Ошкор этаман деса, қамчиланади ва қолган тижоратчилар орасида шон-шарафини йўқотиб, мартабасидан айрилади.
Тижоратчи ҳам жим туролмай ахийри бир ҳийла ўйлаб топибди. Мол-давлати билан машҳур бўлган тижоратчи дўсти билан келишиб, аёлнинг уйига совчиликка юборибди. Дўсти бориб аёлга уйланмоқчи эканини айтади. Аёл ҳам унинг бойлигига учиб, таклифини қабул қилибди. Сўнгра қалбаки совчи аёлга айтибди;
- Мен ҳозир оғир аҳволдаман. Бу муаммони ҳал этишим учун менга икки минг динор керак. Шомдан бир талай дурадгорларим келаяпти. Улар туфайли мен минглаб динорлар фойдасини кўраман. Агар ҳозир менга ёрдам берсангиз, икки минг динорни сизга беш минг динор қилиб қайтариб бераман, дебди.
Аёл ҳам келган совчининг гапига ишониб, пулларни берибди. Қалбаки совчи пулларни дарров олиб, аёлга дебди:
- Сиз чув тушириб кетган собиқ эрингиздан сизга алангали салом, деб жўнаб қолибди. Ва пулларни тижоратчи дўстига қайтариб берибди.
Аёл эса алданганини билгач, сочларини телбаларча юлиб, додлаб, бармоқларини тишлаб қолибди.
ХУЛОСА:
Ҳеч қачон ёлғон гапирма ва ҳеч қачон оқибатини билмасанг, бирон-бир ишга қўл урма.
⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮
😳 ГЎРКОВНИНГ ҲИКОЯСИ....
{Ҳаётий воқеа. Асабингиз дош берса ўқинг}😱
...Мен анчадан буён одамларининг хизматини килиб келаяпман. Лекин хали бунакасини курмагандим.
Утган йилнинг ёз кунларида автохалокатга учраб халок булган ёши кирклардаги бир йигитни кумиш учун олиб келишди. Кечкурун жони узилган экан, бомдодга чикарадиган булишибди. Шу боис кабрни коронгу аралаш тонг арафасида казишимга тугри келди.
Аммо нимагадир кабристонга хафсалам булмай келди. Энг кизиги кабристонга етиб келганимда хеч качон килмаган ишни килиб куйганимни англаб етдим....😳😱😨😯
ДАВОМИНИ БУ ЕРДА ЎҚИНГ👇👇👇
/channel/Solixa_Ayol/59108
👆ИНТЕРНЕТНИ ЛАРЗАГА СОЛГАН ХАЁТИЙ ВОҚЕА...
Ота ризоси...
Тўйга бир ой қолганда қиз йигит билан учрашиб келди-ю, унга тегмайман деб туриб олди. Бу гапни аввал онасига айтди. Отасига айтишдан қўрқди. Чунки куёв бўлмишнинг отаси падари бузруквори билан жуда қалин дўст эдилар. Тақдир экан, улар бошқа вилоятга кўчиб кетишди. Йиллар ўтиб эса икки дўст ўзаро ришталарни мустаҳкамлаш ниятида фарзандларининг тақдирини боғлашга аҳд қилдилар. Қарангки, учрашувга чиқиб келган қиз менинг бошқалардан қаерим кам, дея йиғлашдан тинмасди. Ҳамма ҳайрон. Кейин сабабини билишса, йигитнинг оёғи оқсоқ экан. Бу гапни эшитгач, ота ҳам довдираб қолди. Лекин тўйни қолдиришни иснод деб билди.
Аёл йиғлаб дардини тўкади. Эркак эса ичига ютади. У йигитнинг айбини яширган дўстидан хафа бўлди. Бироқ, йигит оқсаб юрса-да ақли ҳуши жойида, топармон-тутармон, қалби мусаффо эди.
Ҳам отасининг эзилаётганини кўрган, ҳам опасининг изтиробига дош беролмаган сингил ўртага чиқди:
— Мана мен тегаман ўшанга, — деди. — Оёғи оқсагани ҳеч нарсамас, қалби бутун бўлса бўлди. Отажоним, қаддингизни кўтаринг. Эл-юрт олдида юзингиз шувут бўлишини хоҳламайман!!!
Шу билан тўй ҳам ўтди. Опасининг ўрнига турмушга чиққан сингилнинг ҳозир тўққизта фарзанди, 16 та набираси бор.
Опа эса бой-бадавлат оилага келин бўлди. Аммо тирноққа зор бўлиб, армон билан дунёдан ўтиб кетди.
…Ҳар гал шоирнинг:
«Инсон қалби билан асло ўйнашманг,
Инсон қалби билан сен қилма ҳазил.
Инсон қалби – офтоб акс этган чашма,
Гоҳ булутдай енгил, гоҳ тоғлардай зил. Инсон қалби билан ҳазиллашманг, сиз” деб бошланувчи шеърини ўқисам, мана шу воқеа лоп этиб кўз ўнгимдан ўтаверади..!
@ibratli_sozlar
— Қизим бугунги қилган ишингиз бизнинг урф-одатларимизга тўғри келмайди. Бошида эри бор аёл бундай юрмайди. Мен-ку тушундим. Аммо Аҳмаджон кўриб қолганда нима бўлар эди? Ўйлаб иш қилинг, — насиҳатомуз оҳангда деди қайнонам.
— Хўп бўлади, аяжон, — дедим осон қутулганимга хурсанд бўлиб. Мен уни эримга айтиб берса керак, кейин роса жанжал бўлади, деб ўйловдим.
— Энди менинг айтганимни қиласиз. Уйда ишламай ўтирасиз, уй юмушлари ҳам етарли...
Қайнонамнинг бу гапидан менга муносабати ўзгарганини сездим.
Унга нима дейишни билмай қолдим, эримга айтай десам, айб ўзимда. Орадан бир ҳафта вақт ўтди. Ишга бормаганимга хавотир олиб, ойим келди. У нимага ишга бормай қўйганлигимни сўраган эди, йиғлаб юбордим. Ҳаммасини оқизмай-томизмай айтиб бердим. «Мени уйга олиб кетинг», дедим бўйнига осилганча. Бундан ойимнинг қаттиқ жаҳли чиқиб кетди. Қайнонам кирганида:
— Ўгай барибир ўгайлигини билдирарекан-да. Нима қиласиз тирноқ остидан кир қидириб. Куёвимнинг ўз онаси бўлганида бундай қилмаган бўларди. Ҳар сафар қайердаги йўқ баҳоналарни ўйлаб топаверасиз. Уйладингиз, жойладингиз. Энди нима қиласиз ёшларнинг ишларига аралашиб, — деб ойим уни заҳарханда гаплар билан узиб-узиб олди.
— Ўгай!
Бу сўз қайнонамнинг юрагига қаттиқ санчилди шекилли, ранги докадай оқариб кетди. Ҳайратдан кўзлари катта-катта очилиб, донг қотиб қолди.
Шу пайт кўчадан турмуш ўртоғим келиб қолди.
— Нима гап? — сўради у. — Тинчликми ўзи?
Ойим шунда:
— Қаранг, ўғлим. Аввал, бошлиғингни кўргани борибсан, дебди. Кейин эса, бошлиғинг билан бирга овқатланма, дебди. Ҳа, бунисигаям майли десам. Энди умуман ишга бормайсан, деб қизимга шарт қўйибди. Қизим бечора келсам йиІлаб «уйга олиб кетинг» деяпти, — деди.
Ўғли жаҳл билан ойисига ўгирилди ва овозини кўтариб деди:
— Ая, сиз менинг ишларимга аралашманг. Бу менинг хотиним. Мен жавоб бераман. Бугундан бошлаб ўз ишингизни билинг. Қайнонамга қудасининг гапи бир бўлди-ю, ўғлининг гапи бир бўлди. Йиғлаганча уйига кириб кетди. Биз эса ойимни тинчлантириб, уйга жўнатдик. Шу кундан бошлаб куёвимнинг онасига муомаласи бутунлай ўзгарди. Гаплашмай қўйди. Қайнотам орага тушса ҳам муносабатини ўзгартирмади. Биз энди оила аъзоларимиздан алоҳида овқатланар эдик. Қисқаси, «Ўзимиз хон, кўланкамиз майдон». Эртасидан мен ишга қайтдим. Ишга эрта кетиб, кеч қайтар эдим.
Аслида гап бошқа ёқда эди. Бу воқеаларнинг сабабчиси, гуноҳкори ҳам ўзим эдим. Мактабни битирган йилим ва ундан кейинги уч йил институтга кира олмадим. Тўртинчи йили нима қилиб бўлса-да, ўқишга киришга аҳд қилдим. Ҳар йили ҳужжат топширавериб, бир ёшроқ домла билан танишиб қолган эдим. Шунга арзимни айтдим. У менга ёрдам қилишга ваъда берди. Биров менга бекордан бекорга ёрдам бермаслигини билиб туриб, ундан илтимос қилдим. Ўшанда у мени институтнинг сиртқи бўлимига ўқишга жойлаб қўйди. Мен бундан роса хурсанд бўлдим. Ахир неча йиллик орзуларим ушалди. Ўқиш бошланди. Ҳар куни дарслар тугагандан сўнг, домлам мени уйга кузатиб қўяр, баъзида кинога ҳам бирга борардик. Унинг қишлоқда оиласи, битта фарзанди борлигини ўзидан эшитган эдим. Мен бунга парво қилиб ўтирмадим. Чунки, у менга ҳам ёқар эди. Шундай кунларнинг бирида уйга келсам, меҳмонлар бор экан. Мени унаштиришди. Мен ёқтирганим борлигини айтмоқчи бўлиб оғиз жуфтладиму лекин, унинг оиласи борлиги боис менга уйлана олмаслигини билганим учун бу ҳақда чурқ этолмадим. Тўй ҳам ўтди. Умр йўлдошим эсли-ҳушли йигит экан. Мен ҳаммасини унутишга қарор қилдим. Аммо, яна ўқиш бошландию қарорим бузилди. Домла тез-тез ёнимга келиб, ҳол-аҳвол сўрар, учрашишга таклиф қиларди.
Bir insonga jarohat yetkazsang-u uning sukuti oshib ketsa, ishonki, senga gapirib azoblaganidan ham shafqatsizroq haqqini olibdi...!
@ibratli_sozlar
