Hikoyalar (G&M)

14 апреля 2025 17:52

Икки ховли.
Икки хил ховли.
Бир-бирига ёнма-ён, девор қўшни.
Бирининг уйи кўкка бўй чўзган, икки қаватли, иккинчи қаватдаги ойнадан бутун маҳалла кафтдек кўриниб турарди.
Иккинчиси жуда оддий, хатто лой сувоқ.
Иккисида икки хил хаёт.
Бирида бой-бадавлат савдогар, ўша худуднинг обрўли кишиси бўлиб унинг бир қиз ва бир уғли бор, иккиси ҳам эрка ва бебош.
Иккинчиси ўрта хол, устачилик билан шуғилланадиган хунарманд киши бўлиб, унинг икки ўғли ва бир қизи бор, ўғилларини ёнига олиб устачилик билан тирикчилик қилади.
Кунларнинг бирида устанинг уйида шовқин эшитилди. Бой ўрнидан туриб иккинчи қаватдан қўшнисининг кафтдек кўриниб турадиган ховлисига назар ташлади.
Уста иккинчи ўғлини ўзбошимчалик қилиб, рўзғорига яраб турган велосипедини мингани ва натижада велосипеднинг ғилдиракларига шикаст етгани учун қаттиқ койиб турганини кўрди. Бой бу холатни кўриб, мийиғида кулди.
"Болани ҳам шундай тергайдими?" деб, ичида танқид ҳам қилди.
Қўшнисига эшитиладиган даражада, атайдан овозини баландлатиб, аёлини ёнига чорлаб эркатой ўғлининг туғилган кунига янги машина совға қилишини айтиб мақтанмиб ҳам қўйган эди.

Маҳаллада иккиси ҳам бирдек азиз.
Маҳалладагилар бирини бойлиги учун хурмат қилишса, иккинчисини художуйлиги меҳр оқибатилилиги ва камтарлиги учун хурмат қиларди.
Бирининг уйида икки келин қайнота ва қайнонатасини хизматини килиб, уларнинг бошларида гирдикапалак бўлишса.
Иккинчисининг уйида икки нафар хизматкор, бир эркак ва бир аёл хизмат қиларди.
Тақдир тақозоси билан вақти соати етиб, икки қўшни оила бошлиқлари бир хафтада бирин-кетин бу дунёни тарк этди.
Хонадонлари хар хил, яшаш тарзи хар хил бўлгани билан жанозаларига бир хил одам йиғилди.
Бириникига казо казолар бўлса, иккинчисинига Жумъа намозига йиғиладиган жамики мўмин мусулмонлар келишди.
Жаноза кунги бўладиган холатлардан одамлар хайрон қолишди.
Бирини уйида азиз ва мўътабар отасидан айрилгани сабаб, йиғлаб куйиб, дод фарёд уриб, фарзандлар ўртасида навбатма-навбат қурьон тиловат қилинган бўлса, иккинчисининг уйида маййит бир чеккада қолиб, ака-сингил хатто келин ўртасида мерос талашувлар бўлиб ўтди.
Орадан кўп вақт ўтмади. Бой хонадоннинг эркатой ўғли, ёшлигида бир ишнинг этагидан мухим тутмаганлиги сабаб, оғир холатга тушиб қолди ва хашаматли уйини сотиб оддийроқ уй сотиб олишни режа қилди.
Харидор оддий қўшнининг, меҳнаткаш ва бир-бирларига меҳрибон бўлган икки уғли бўлди.

Иқбол Юсуф

Hikoyalar (G&M)

12 апреля 2025 13:04

Шуҳратжон топганини йўқотиб қўймаслик учун дарров ота-онасини Мунавваранинг уйига жўнатди.
− Мен бир нима дея олмайман, онаси билан гаплашинглар! − Носир ака туриб, ўзининг хонасига ўтиб кетди.
− У кишидан ранжиманглар! − ўтинди Нозима опа. − Домланинг оғзи бир марта куйди. Энди юраги йўқ, бу масалада гаплашишга ҳам.
− Майли, майли, синглим, бизнинг ҳам оғзимиз ёмон куйган, − деди Шуҳратжоннинг отаси. − Биз яна келамиз, унгача ўйлашиб, кенгашиб кўрарсизлар!
Ўйлашишди, кенгашишди, данғиллама тўйларнинг оши оғизларини куйдирган қуда-андалар фақат оила даврасида кичик бир зиёфат қилишиб, Мунавварани Шуҳратжонникига кузатишди.

7.
Шуҳратжонникида эса хурсандчилик устига хурсандчилик эди. Шуҳратжоннинг ота-оналари ўзлари кутмаган келинга эга бўлишган эди.
Хурсандчилик Шуҳратжоннинг уйидан Носир аканинг хонадонига Нозима опа олиб келган хушхабар билан кўчди.
− Мунаввара ўзининг ҳам бизнинг ҳам юзимизни ёруғ қилди, дадаси, эшитаяпсизми? − ўзини қўярга жой тополмас эди Нозима опа. − Бекорга шунча вақт ўзингизни қийнаб, ўзингизни эзиб юрибсиз. Айтмовдимми сизга, Мунаввара унақа қиз эмас деб?
− Нега унда бир оғиз “Мен айбдор эмасман”, демапти шунча вақт? − ҳайрон бўлди Носир ака.
− Битта йигитни шарманда қилмайин, деган экан, − кулди Нозима опа. − Қаранг, ўзи ёмон отлиқ бўлса ҳам, ўша йигитнинг сирини очмайин, деган экан.
− Қизим мард қиз-да, аяси! − ўрнидан туриб, куйлагига бўйинбоғ боғлай бошлади Носир ака. − Мунаввара менинг қизим-да!

Тамом.

Ҳикоя муаллифи Каримберди Тўрамурод.

Hikoyalar (G&M)

12 апреля 2025 13:04

* 18+
Каримберди Тўрамуроддан битта қалтис ҳикоя ўқинг!
Йўқолган куёв
1.
− Куёв йўқ! Эшитаяпсизларми, куёв йўқ!
− Самижон ҳеч қаерда йўқ!
− Бирорта ўртоғиникидадир?
− Ўртоқлари ҳам қидиришаяпти, Самижон йўқ!
− Энди нима бўлади?
− Балки...
− Йўғ-е...
− Унда...
− Уят-е...
− Ахтаринглар-е!

2.
Самижон топилмади.
− Келин билан гаплаш! У ... билиши керак, ... нима бўлганини, − деди Шароф ака хотинига.
− Нима дейман? − каловланди Гулнора опа. − Қандай сўрайман?
− Мен сўрайми бўлмаса? − бақирди Шароф ака. − “Қиз чиқмадингми?” деб сўрайми?
− Аста-е! Бўлди қилинг! Ҳозир кириб сўрайман.
Гулнора опа чимилдиқли уйга кириб кетди.
Кўп ўтмай қайтиб чиққан Гулнора опани Шароф аканинг кўзлари сўроққа тутди.
− Ҳеч нарсани билмас эмиш. Кечаси чиқиб кетган экан, Самижон.
− Э! − қаншарини қашлади Шароф ака. − Ўғлинг иш кўрсатди-ку, хотин?
− Қудалар эртага ҳаммани чарларга айтиб қўйган, энди нима қиламиз?
Икковлари ҳам ўйда қолишди. Ниҳоят, Шароф ака туриб, дарвозага қараб кета бошлади.
− Мен қудаларникига бориб келай-чи...

3.
− Э, келинг-келинг, дўстим! − қучоқлашиб кўришди Носир ака қудаси билан. − Нозимахон билан тўй ҳақида гаплашиб ўтирган эдик. Қани, тўрга ўтинг! Аммо тўйни бопладингиз. Сал оширвордингиз-у, аммо ажойиб тўй бўлди.
Шароф ака тўрга ўтди.
− Хуш келибсиз! − қудасига чой тутди Нозима опа. − Қариндошларимиз кела-келгунча тўйни мақтаб келишди. Раҳмат, Шароф ака!
− Аммо зўр санъаткорларни чақирибсиз, менга биттаси жуда ёқди. Ҳалиги қўшиғи бор-ку, аяси, айтиб юбор!
− Қизгина сани бугун олиб кетарлар,
Олиб кетиб, сани дилбар этарлар.
− Ҳа, ҳа, ана шу қўшиқни айтган йигит. Аммо даврани роса қиздирди, шу ҳофизингиз.
− Ҳа, Фурқатжон дўстимиз, яхши ҳофиз, − деди Шароф ака ўйчан.
− Ҳамма курсдошларимизни чақириб, яхши иш қилибсизлар, − деди Нозима опа. − Тўй баҳона айрим дўстларимиз билан чорак аср деганда энди кўришдик.
− Ҳа, яхши ишлар кўп бўлди, − маъқуллади Носир ака. − Шарофжон билан курсдош эдик, дўст эдик, мана энди қуда ҳам бўлдик.
− Самижон ҳам шогирдингиз, уни ўзингиз ўқитдингиз, − деди Нозима опа.
− Самижон яхши кўрган шогирдларимдан, − фахрланди Носир ака. − Келажаги порлоқ унинг. Куёвдан умидимиз катта.
− Нуқул тўйдан гапириб, сўрамабмиз ҳам, куёвимиз, қизимиз яхшими? − сўради Нозима опа. − Мунаввара хизматларингизни бошлаб юбордими?
− Дуруст, дуруст, − бош ирғади Шароф ака.
− Ҳа, машқингиз паст, дўстим? − Шароф акадаги маъюсликни илғади Носир ака. − Тўй чарчатдими, дейман?
− Самижон йўқ, − деди Шароф ака дастурхондан кўзини узмай.
− Самижон йўқ? − ҳайрон бўлди Носир ака. − Қанақасига йўқ бўлади?
− Вой ўлмасам, қандай қилиб? − ўрнидан турди Нозима опа. − Нега унақа дейсиз?
− Билмайман, − елка қисди Шароф ака. − Тушгача ахтардик, ҳеч қаерда йўқ. Дўстларидан бирортасиникидадир, десак, улар ҳам қидиришаяпти, дараги йўқ.
− Кеча ... − давомини қандай айтишни билмади Носир ака. − Уйдамиди?
− Кеча кечқурун келиннинг ёнида экан, − деди Шароф ака хижолат бўлиб. − Кечаси чиқиб кетибди. Ана, энди йўқ-да.
Учовлари ҳам изтироб ва ҳайронлик ичида қолишди. Нозима опа бир-икки ташқарига чиқиб-кирди. Нега чиқди, нега кирди, ўзи ҳам билмайди.
− Чарларни кейинроққа қолдириб турасизмикан, деб келувдим.
− Э, бунинг иложи йўқ! − деди Носир ака. − Ҳамма харажатлар қилинган. Ресторан тайинланган. Санъаткорлар айтилган.
− Ҳамма қариндошларга ҳам хабар қилиб қўйганмиз, − деди Нозима опа. − Аммо Самижон бўлмаса, чарлар қилиб бўлармикан?
− Ваҳима қилма! − деди Носир ака. − Сиз ҳам сувга тушган бўлка нонга ўхшаманг-да, дўстим! Самижон топилади. У бир ёққа бош олиб кетиб қоладиган аҳмоқ эмас. Ёш бола ҳам эмас. Институтни битирди. Аспирантурада ўқияпти. Эрта-индин институтга домла бўладиган йигит “Ҳайё-ҳуйт”, деб тоғдан ошиб кетмагандир? Чарларни тўхтатмаймиз. Эртагача келиб қолади.

Hikoyalar (G&M)

10 апреля 2025 13:34

Барчаси смартфонимда 6 фоиз қувват қолганидан бошланди. Телефонимни қувватлагичга уладим, бироқ... ҳеч нарса содир бўлмади. Пайдо бўлиши керак бўлган чақмоқ белгиси ўрнига, қувват яна бир фоизга тушиб кетди. Нима бўлаётганини тушунмай, штекерни чиқариб олдим ва уни айлантириб, тескари томони билан телефонга қайта уладим. Барибир телефоним қувват олмас эди. Қувватлагич ишдан чиққанини тан олишдан бошқа иложим қолмади.

Миямдан биринчи ташвишли фикр ўтди: нима қилиш керак? Агар бирор нима бўлса, менга ҳеч ким қўнғироқ қилиб тушолмайди. Шунингдек, мен ҳам яқинларимнинг ҳеч бирига қўнғироқ қила олмайман. Стационар телефонлар йўқ, бир-икки дақиқадан сўнг, умуман алоқасиз қолишим аниқ эди. Қолаверса, кўчага чиқиш ниятим бор эди, энди бунинг нима фойдаси бор? Барибир ҳеч нарса сотиб ололмайман, чунки қулайлик учун телефоним орқали тўлашга одатланганман. Анчадан бери сумкамда кредит карталарим йўқ, ҳамёним ҳам йўқ, чунки улар менга керак бўлмай қолганди. Чўнтакларимни текширсам, юз гривнага яқин нақд пул бўлиши мумкин – бор пулим зўрға нафас олаётган телефонимда. Майли, дейлик, пулларимни нақдлаштирарман, бироқ бунга ҳам телефон керак бўлади. Агар ташқарига чиқсам, уйга кира олмайман. Смартфонда турар-жой мажмуасига кириш, бинога кириш учун электрон калитлар мавжуд... Жин урсин! Ҳатто консержга қўнғироқ қила олмайман - унинг рақами смартфонимда. Гаровга олинган одамга ўхшаб қолгандим...

Смартфон 4% тириклигини кўрсатмоқда эди - ҳаётнинг сўнгги томчилари, айниқса, тез тугаб бормоқда эди. Ҳали вақтим бор экан, кимларнинг телефон рақамларини ёзиб олишим кераклиги ҳақида ўйладим. Телефонимга оиламдаги ҳеч кимнинг қувватлагичи тўғри келмаслигини биламан. Агар ўзингизнинг қувватлагичингиз бузилиб қолса, унда нима қилиш керак? Янгисини сотиб олиш осонми? Ва буни қанчалик тез қилиш мумкин? Буюртма беришим ва бир неча кун кутишим керак бўлсачи? Бу истиқбол жуда даҳшатли туюларди... Агар шундай бўладиган бўлса, мен бутунлай вакуумга тушиб қоламан.

Қачондан бошлаб смартфоним мени қўлга олишга улгурди? Инсон ҳаддан ташқари қулайликка ружъу қўйса, шундай бўлармикан а? Бугун бир қулайлик... эртага бошқаси... кейин яна бошқаси... ва яна, яна... Ва сиз асирга айланасиз. Ночор бўлиб қоласиз.

Бир пайтлар ўнлаб телефон рақамларини ёддан билганимни жуда яхши эслайман. Ҳозир кўпи билан иккитасини ёддан айтиб беришим қийин. Нима учун? Чунки смартфонингизда тайёр контактлар рўйхати бор ва сиз улардан бирини танлаб, яшил тугмачани боссангиз кифоя. Телефонингиз орқали боғчага уланган веб-камера орқали болангизни нима қилаётганини исталган пайт кўриш имконияти бўлса, қайғуришдан нима фойда? Смартфонингизда Google хариталари ва навигатор бўлса, нима учун йўналишларни эслаб қолиш керак? Смартфонингизда таржимон бўлса, тил ўрганиб зарилми? Поезд чипталарини сотиб олиш учун бекатда бир неча километр узунликдаги навбатда туришга тўғри келган пайтларни жуда яхши эслайман. Кекса онам ва дадам саёҳат қилишлари учун кассирдан иккала пастки койкани беришни илтимос қилишганини эслайман. Ҳозирчи? Ҳозир дунёнинг исталган бурчагига чипта сотиб олиш - бу ортиқча стрессларсиз, бир неча дақиқа ичида ҳал бўлади. Сиз ҳатто қайси жойда кетишингизни ҳам танлашингиз мумкин. Худди шу нарса барча турдаги тадбирлар, концертлар, кинотеатрлар, театрлар чипталарига тегишли. Бир оғиз сўз билан айтганда, смартфонсиз ҳеч нарсага эриша олмайсиз.

Телефон рақамимизга қараб, ҳатто паспортимизни ҳам сўрамасдан, почта бўлимида бизга жўнатмалар беришади. Телефон рақами унинг эгасидан кўра муҳимроқ саналадиган бўлиб қолди. Банкинг ва барча маблағлар унга боғланган, биз кўпинча сканерланган ҳужжатлар ва электрон калитларни телефонларимизда сақлайдиган бўлиб қолганмиз. Шахсий маълумотларни ўз ичига олган электрон хатлар ҳам шу смартфонимизда. Телефонларимиз худди Ўлмас Кашшейнинг жони сақланадиган сандиққа ўхшаб қолган. Бизнинг ҳам жонларимиз шу қурилмаларда жойлашгандек гўё...

Hikoyalar (G&M)

10 апреля 2025 03:53

Александра болалигидан бенуқсон нутққа эга эди. Айримлар айтганидек, унча-бунча логопед унинг олдида “дамини оларди”. У уч ярим ёшида савод чиқаришга улгурганди. У ширин ва очиқ қиз эди.

У ҳовлида ўтирган, зерикиб кетган пенсионерларнинг “қандайсан, қизалоқ?”, деган одатий саволларига: “Раҳмат, мен яхшиман, онам билан боғчадан қайтаяпман. Ҳозир кечки овқат пиширамиз, кейин ҳарфларни ўрганамиз. Тез орада мен бутун алифбони ёдлаб чиқаман ва ўзим мустақил дадамга хат ёзиб, уларга жўнатаман”, дея жавоб берарди.

Ўша пайтда Саша қўшнилар унга нега ғалати қарашганини тушунмаган эди, онаси эса қизини тезда уйга олиб кириб кетганди.

Кейинчалик, у алифбони ўрганиб, саводхонлигини оширгач, билдики, отасига ҳарфлар керак эмас экан. Балки унга онасидан пул ва посилка зарур экан холос. Акс ҳолда, у "ташқарига чиқиб”, уларнинг олдига келиши ва териларига сомон тиқиши мумкин экан.

Александра бехосдан онасининг холасига йиғлаб ёзғираётганини эшитиб қолди. Ўшанда холаси онасига ғалати тарзда тасалли берганди – унинг “сроги” кам эмас, балки ўша ерларда ўлиб кетар...

Саша улғайиб қолган, онаси қизининг чиройли нутқи ва ташқи кўриниши уни катта экранларга олиб чиқишидан умидвор эди. Қизи машҳур дастурларнинг диктори ёки бошловчиси бўлишини орзу қиларди. Бундан ташқари, ўқишда ҳам муаммолар йўқ эди. Она қизини телевизорда кўришни жуда хоҳларди. Саша ҳам онасининг орзусини амалга оширишга қарши эмас эди.

Аммо ота ўз муддатини ўтаб, уйга қайтди. Ўқишга вақт йўқ эди, чунки отаси ҳар куни “озодлигини ювиш учун” дўстларини уйга таклиф қиларди. Гарчи бир сўм ишлаб топишни хаёлига келтирмаса ҳам, музлатгич ва ундаги овқатларни ўзиники, деб ҳисобларди.

У уйдаги нарсаларни бирин-кетин сота бошлади. Сашанинг онасига тааллуқли норка шляпани бир-икки шишага алмаштириб юборди. У баъзи дўстлари ташриф буюришини кутаётган эди, лекин рафиқаси уни маломат қилишни бошлагач, бутунлай ваҳший бўлиб кетди. Навбат қизининг конькиларига етди.

Улар онаси билан конькини сақлаб қолишолмади, лекин навбат ноутбукка етганида уни йўлбарслардек ҳимоя қилишди. Ноутбук уларга сув ва ҳаводек зарур эди. Сашага ўқиш учун, онасига иш юзасидан. Айниқса, отаси уйдаги телевизорни сотиб юборгач, ноутбук уларнинг ягона овунчоғига айланган эди. Қўшнилар 02 га қўнғироқ қилишди. Улар етиб келгунга қадар отаси уриб, қизининг учта тишини синдирди. Уни олиб кетишди.

Ушбу воқеадан сўнг, Сашанинг тишларига каронка қўйилди ва шу туфайли унинг нутқида нуқсон пайдо бўлди. Бунинг устига лабларида чандиқ қолиб кетди. Бу ёшлик даврига қадам қўйган қиз учун, орзулари осмон қиз учун ҳаётнинг шафқатсиз “безаги” эди.

У энди одамларга табассум қиладиган ширин қизалоқдан “иркит ўрдакча”га айланган эди. Саша саккизинчи синфга ўтган, гоҳида уни “Ҳой, дудуқ?..”, дея масхара қилишарди.

Ўша даҳшатли воқеадан кейин Саша даволанаётган ва реабилитация қилинганида, кўп нарса ўзгарди. Ўша йили отаси улар билан яшаганида руҳияти бузилган, бунинг устига мактаб дунёси ҳам қулаган эди. Доскада, синфдошларининг масхараси остида жавоб беришга уяларди; дарсларни ўзлаштириш ҳақиқий қийноққа айланганди. Синф журнали икки-уч баҳо билан тўла эди.

Она эса эри исталган пайт пайдо бўлиб қолишидан қўрқиб яшарди. У қизига нима бўлаётганини сезмаётганга ўхшарди. Саккизинчи синфнинг якуний баҳоларини кўриб гўё уйқудан уйғонгандек бўлди. Улар тиш коронкаларини ўзгартиришди, чандиқни имкон қадар даволатишди, аммо Сашанинг қулоқлари остидан “Ҳой, дудуқ”, дея камситишлари кетмасди.

"Бу кўпроқ психологик муаммо", деди мутахассислар уни текширишар экан.

Тўққизинчи синфда мактабга янги адабиёт ўқитувчиси келди. Ёш, кулгили ва чиройли. Бировга қўшилмайдиган Саша унинг эътиборини тортди ва бир куни қиздан дарсалардан сўнг қолишини сўради.

Бўш синфда Саша уй вазифасига ҳеч қандай муаммосиз жавоб берди ва кейин уларнинг суҳбати "қизларнинг шахсий сирлари"га уланиб кетди. Светлана Николаевна биринчи дарс пайтида тиззалари қалтираб қўрқиб кетганини тан олди. Саша эса, ўзидаги очиқликдан ҳайратланганча, лабидаги чандиқ воқеасини ўқитувчисига сўзлаб берди.

Hikoyalar (G&M)

09 апреля 2025 09:00

Барчаси қандайдир дайди итнинг уй яқинидаги ахлатхонага жойлашиб олганидан бошланди.

Шундан сўнг кўз ўнгимда ҳақиқий мелодрама юз берди...

Менинг иш столим дераза ёнида жойлашган бўлиб, менда ташқарида содир бўлаётган ҳамма нарсани кузатиш учун ноёб имконият бор эди. Гарчи эътиборга молик бирор-бир воқеа бўлмаса ҳам... Сокин шаҳарча. Жимжитлик салтанати. Бунинг устига қиш. Аммо буларнинг бари алдамчи бўлиб чиқди. Чунки кўз ўнгимда ҳақиқий мелодрама содир бўлган эди.

Барчаси дайди итнинг ахлатхонамизга жойлашиши билан бошланди. Оддий эркак зотли ит. Жонивор тезда ўрнашиб олди ва ўз ҳудудини рақобатчиларнинг ҳужумларидан фаол ҳимоя қила бошлади. Ўша ердаги иссиқ канализация люкида дам олар, ухлар эди. Агар саҳнадабошқа қаҳрамон пайдо бўлмаганида, бу воқеа қандай тугаши номаълум бўларди...

Бир куни ёзаётганларимдан бўшаб, деразадан ташқарига қарадим. Ахлатхона – кўзга биринчи ташланадиган жой. Шу пайт тўрт оёқли дайдининг ёнига бир бола яқинлашди. Бу - рўпарадаги беш қаватли бинода яшайдиган ўн ёшлар чамасидаги оддий бола эди.

У итнинг ёнида тўхтади. Ит бошини кўтарди. Улар бир дақиқа жимгина бир-бирларига қараб туришди. Бола чўнтакларини титкилаб, ейишга нимадир чиқарди. Ит ирғиб ўрнидан турди ва думини ликиллата бошлади. У бола берган нарсани еди, сўнг унинг қўлини ялади ва болани ўйнашга таклиф қилди. Қайси бола буни рад этарди?..

Шундан сўнг, улар ҳовли бўйлаб югуриб кетишди. Боланинг жаранглаган кулгиси ва итнинг ҳуриши бирлашиб кетди. Бу икки жонзот бир-бирини топгани аниқ эди.

Шундай қилиб, уларнинг танишув эпизодини кузатиш бахтига муяссар бўлдим, кейинчалик бу ҳақиқий эркаклар дўстлигига айланди. Энди ҳовли менга унчалик зерикарли кўринмасди!

Ҳар куни итнинг ҳуриши ва боланинг овозини эшитиб, деразадан ташқарига қарардим. Дўстлар бир-бирлари томон югуришар ва қучоқлашишарди. Боланинг чўнтагида доимо мазали луқма бўларди. Кейин улар узоқ вақт ўйнашарди. Ва кейин - таъсирли хайрлашув бўларди.

Кунларнинг бирида бола уйи томон юрди. Ит унинг ортидан эргашди. Бола тиз чўкиб, дўстининг юнгдор бошидан ушлаб нимадир деди ва қўли билан бўм-бўш деразага ишора қилди. Ҳаммаси сўзсиз тушунарли эди. “Кечир, дўстим, сени ўзим билан уйга олиб киролмайман, улар рухсат беришмайди”. Ит тушунганча бош ирғади ва панжасини боланинг қўлига ташлаб қўйди. Бола киравериш томон юрди. Ит эса дўсти иккинчи қават деразасидан унга қўл силкитгунча кутиб турди. Ва шундан кейингина маъюс ҳолда ортга қайтди.

Буларнинг барчаси тахминан икки ҳафта давом этди. Мен буни қандай қилиб тўғри айтишни билмайман - икки ҳафталарми ёки аниқ икки ҳафтами?.. Ахир, бу даврда жуда кўп нарсалар содир бўлди.

Мен бир сафар болакайни бир безоридан итни қандай ҳимоя қилганинининг гувоҳи бўлдим – безори бола ундан тахминан беш ёш катта ва бўйи икки баравар баланд эди. У болакайни урмоқчи бўлганида, ит унга ташланди. Ёрдамимга ҳожат қолмаган эди - безори шармандаларча қочиб қолди.

Мен аёзли кунда бола уйидан адёл олиб чиқиб, уйсиз дўстини совуқдан ҳимоя қилиб, эҳтиёткорлик билан уни ўраб қўйганини кўрдим.

Итнинг дераза тагида, қорда уч кун қимирламасдан ётганини кузатдим. Бола эса томоғи оғриётганини қўли билан кўрсатиб, унга тушунтирган бўлди. Уч кунлик ажралишдан кейин уларнинг учрашуви нақадар қувончли эди! Кейин яна айрилиқ, бўм-бўш дераза... Дераза доим бўш эди.

Аммо бир куни қаҳрамонларимиз одатдагидек ҳовлида югуриб юрганларида, мен онгсиз равишда нимадир ўзгарганини ҳис қилдим.

Аниқ. Деразада бир шакл пайдо бўлди. Мен кўзойнагимни тақдим. Ҳа. Аёл жуссаси. Чиройли чеҳра, бетартиб сочлар. Аёл бахтли дўстларни қимирламай томоша қилди. Тушунишимча, у боланинг онаси эди. У пешонасини дераза ойнасига босди. Мен юзларни силаётган нафис қўлларни аниқ кўрдим. Юпқа бармоқлар аста-секин лаблар, сўнгра кўзлар устидан югурди. Бу кўз ёшларми? У йиғлаётган эди...

Деразада яна бир шакл пайдо бўлди. Жиддий қиёфа. Аёл дераза шишасидан узоқлашди ва бошини эркакнинг елкасига қўйди. Бу орада дўстларнинг ўйини тугади. Видолашув вақти келди. Бола ҳар доимгидек қўли билан дераза томонни кўрсатди... Ва ота-онасини кўриб хижолат тортди.

Hikoyalar (G&M)

07 апреля 2025 16:17

Нью-Йорклик такси ҳайдовчиларидан бири ижтимоий тармоқдаги саҳифасида шундай деб ёзади:

Чақирилган манзилга етиб келдим ва сигнал босдим. Бир неча дақиқа кутгандан сўнг, яна сигнал бердим. Бу менинг сўнгги чақирувим эди, шунинг учун кетиб юбориш ҳақида ўйладим. Аммо бунинг ўрнига машинани бир чеккага жойлаштириб, мижозимнинг эшиги олдига бордим ва тақиллатдим. "Бир дақиқа…", деган кекса аёлнинг заиф овози эшитилди эшик ортидан. Мен полда ниманидир судрашаётганини эшитиб турардим.

Узоқ танаффусдан сўнг эшик очилди. Қаршимда 90 ёшлардаги кичик жуссали аёл турарди. У пахтадан тикилган кўйлак ва 40-йиллардаги фильмлардагидек рўмолли шляпа кийганди. Унинг ёнида кичкина жомадон бор эди. Квартира кўп йиллар давомида ҳеч ким яшамаганга ўхшарди. Барча мебель чойшаб билан қопланган. Деворларда соат йўқ, жавонлар бўм-бўш, ҳеч қандай идиш-товоқ йўқ эди. Бурчакда фотосуратлар ва шиша идишлар билан тўлдирилган картон қути турарди.

— Сумкамни машинага олиб боришга ёрдам бера оласизми? — сўради у. Мен жомадонни машинага олиб бордим, кейин аёлга ёрдам бериш учун қайтиб келдим. У қўлимдан ушлаб олди ва биз секин машина томон юрдик.

У меҳрибонлигим учун раҳмат айтишда давом этди. “Арзимайди, – дедим мен унга, – йўловчиларимга онамга қандай муносабатда бўлишни хоҳласам, шундай муносабатда бўлишга ҳаракат қиламан”.

— Вой, сен жуда яхши фарзандсан, — деди у. Биз машинага ўтирганимизда, у менга манзилни айтди ва сўнг сўради: "Илтимос, шаҳар марказидан бора оласизми?"

"Бу энг қисқа йўл эмас", деб жавоб бердим.

“Оҳ, мен қарши эмасман”, деди у. - "Мен шошмаяпман, чунки ҳосписга бораяпман."

Мен орқа кўзгу орқали унга қарадим. Унинг кўзлари чақнаб кетди. — Менинг оилам анча олдин мени ташлаб кетган, — давом этди у сокин овозда. — Докторнинг айтишича, умрим кўп қолмаган.

Мен ҳисоблагични ўчириб қўйдим.

"Қайси йўлдан боришни хоҳлайсиз?" - деб сўрадим.

Кейинги икки соат давомида биз шаҳар бўйлаб юрдик. У менга бир пайтлар лифт оператори бўлиб ишлаган бинони кўрсатди. Биз у ва турмуш ўртоғи янги турмуш қурганларида яшаган ҳудуддан ўтдик. У менга бир пайтлар рақс зали бўлган мебель омборини кўрсатди.

Баъзан у мендан маълум бир бино ёки хиёбон олдида секинлашишимни сўрар ва ҳеч нарса демасдан қоронғиликка узоқ тикиларди. Кейин у бирдан деди: "Мен чарчадим, энди қайтсак ҳам бўлади".

Биз индамай у айтган манзилга бордик. Бу кичкина санаторийга ўхшаган пастак бино эди, айвон бўйлаб кириш йўли бор эди.

Биз тўхташимиз билан машина олдига иккита санитар келди. Улар унга эҳтиёткорлик билан ёрдам беришди. Санитарлар уни кутишган бўлса керак. Багажни очиб, кичкина жомадонни олдим. Аёл аллақачон ногиронлар аравачасида ўтирган эди.

— Сизга қанча беришим керак? – сўради у ҳамёнини чиқариб.

— Ҳеч қанча, — дедим мен.

— Ахир бу сизнинг тирикчилигингиз-ку, — деб жавоб берди аёл.

— Бошқа йўловчилар ҳам бор, — деб жавоб бердим.

Деярли ўйламай энгашиб уни қучоқладим. У мени маҳкам қучоқлаб олди.

— Кампирга озгина бахт бердингиз, — деди у. — Раҳмат.

Мен унинг қўлини сиқдимда, кейин жўнаб кетдим... Эшик орқамдан ёпилди, бу яна бир ҳаёт китобининг ёпилиши овози эди... Қайтишда бошқа йўловчи олмадим. Ўйларим ичида ғарқ бўлганча, кўзим қаерни илғаса ўша ёққа қараб кетавердим. Ўша куни ҳаммага зўрға гапира олдим. Агар бу аёл ғазабланган ёки сменасини тугатишни сабрсиз кутаётган бирор бир ҳайдовчига учраганида нима бўларди? Унинг илтимосини бажаришдан бош тортсам ёки бир-икки марта сигнал бериб, сўнг жўнаб юборганимда нима бўларди?.. Охирида шуни айтмоқчиманки, умримда бундан муҳимроқ иш қилмаганман.

Биз ҳаётимиз ажойиб лаҳзалар атрофида айланади деб ўйлашга ўрганиб қолганмиз. Лекин ажойиб лаҳзалар кўпинча бошқалар арзимас деб ҳисоблаган нарсалар ортида ётади.

©️ Сарвар Раҳимий таржимаси

Hikoyalar (G&M)

05 апреля 2025 21:12

Бир куни саховати билан танилган Умар ибн Убайдуллох йўлда кетаётиб, бир боғнинг ёнидан ўтди. Боғнинг девори ёнида бир қул бола овқат еб ўтирар эди. Шу пайт унинг ёнига бир ит келди. Бола ўзи бир луқма еса, итга хам бир луқма берар эди. Буни кўрган Умар ибн Убайдуллох: “Бу сенинг итингми?” деди. Бола: “Йўқ”, деди. Умар: “Унда нега овқатингга уни шерик қиляпсан?” деган эди, бола: “Ўзим еб, унга бермаётганим кўриб қолишларидан уяламан”, деди. Боланинг жавобидан лол қолган Умар: “Сен хурмисан ёки қулми?” деди. Бола: “Мен шу боғ эгасининг қулиман”, деди. Умар жўнаб кетиб, бироздан кейин қайтиб келди-да, “Суюнчи бер, Аллох сени озод қилди. Бу боғ энди сеники бўлди”, деди. Бола хурсанд бўлиб, “Гувох бўлинг, бу боғнинг хосилини шу шахардаги камбағалларга атадим”, деди. Боланинг химматига қойил қолган Умар: “Мени хайрон қолдирдинг. Ўзинг мухтож, камбағал бўла туриб, шундай қиласанми?” деди. Шунда бола иймон ва ишонч билан: “Аллох менга сахийлик қилиб турганда мен бахиллик қилишдан уяламан” деб жавоб берди.Ана сизга саховатнинг, розилик ва қаноатнинг чўққиси!

Hikoyalar (G&M)

03 апреля 2025 22:00

Олтинга тенг сўзлар

➀ Кексаларни узоқ умр кўрганлиги учунгина эмас, ҳаёт синовларига узоқ бардош бергани учун ҳам ҳурмат қилмоқ керак.

➁ Яхшигаям, ёмонгаям бирдек яхши кўринишга уринадиган одам энг хавфли одамдир.

➂ Сартарошни сувоқчи қилиб қўйсангиз, деворга совун кўпиги суртади. Этикдўзни сартарош қилсангиз, одамни бошига мих қоқади...

➃ Эрталаб турганингда, кундузи юрганингда, кечаси ухлаганингда ҳеч қаеринг оғримаса шунинг ўзи бахт!

➄ Дунёда меҳрдан арзон нарса йўқ. Бир оғиз ширин сўз, бир чимдим меҳр кимни ўлдирибди! Биз эса шуни ҳам бир-биримиздан аяймиз..

➅ Мушук ўзи итдан қочиб дарахтга чиқади-ю, яна дарахтдаги қушларга дағ-даға қилади...

➆ Инсоннинг баҳоси бу дунёда ўзи олгани билан эмас, ўзидан қолгани билан белгиланади.

➇ Дарахт бир жойда кўкаради, дейишади. Тўппа-тўғри, бу гап дарахтларга жуда мос тушади. Одамларга эмас!

Ўткир Ҳошимов

Hikoyalar (G&M)

03 апреля 2025 11:43

− И-е, ана бу янгилик-ку? − кулди Холида опа. − Севиб қолибсан-да?
   − Билмасам, шунақа шекилли, − деди Марат.
   − Ҳа, ичидан пишган, сезмаганимни қара, − деди Холида опа.    − Лариса нима дейди?
   Марат елка қисди.
   − Бўпти, бу ёғини менга қўйиб беравер, ўзим совчинг бўламан. Ларисани ўзим кўндираман. Тўйни ҳам ўзимиз ўтказамиз. Ўзимизнинг ошхонамизда.
   У ёғи тезлашиб кетди. Холида опа бош-қош бўлиб, ўзи айтганидек, ҳамма ишчилар таклиф қилиниб, фабриканинг ошхонасида Марат ва Ларисанинг тўйини ўтказишди. Келин-куёвга Холида опа Ларисанинг ўзи суратлар чизган чойнак-пиёлаларни совға қилган бўлса, фабрика директори икки хонали уйнинг калитини тутқазди.

      4.
   Марат ва Ларисалардан бахтли одам фабрикада йўқдек эди. Бир-бирларини севишар, ардоқлашар, севимли ишлари, яп-янги уйлари бор эди. Беш-олти йил ўтмай, уларнинг уйи жиҳоз билан тўлган бўлса, ҳовлиларида яп-янги машина ҳам турадиган бўлди. Дам олиш кунлари Марат Ларисани машинага миндириб, тоғларга, дам олиш масканларига, дарё бўйларига олиб борарди.
   Ўтган йиллар мобайнида Марат ишлаб чиқариш ишлари бўйича фабрика директорининг ўринбосари даражасига кўтарилган бўлса, Лариса чинни буюмларга гул солиш цехи бошлиғига айланди.
   Ҳаммаси жойида эди. Жойидадек эди. Аммо уларнинг фарзанди бўлмаётган эди.
   Аввалига тўрт-беш йил эътибор беришмади. Ёшликлари боис бу нарса эсларига ҳам келмади. Иккаласи ҳам иш билан, янгиликлар яратиш билан банд бўлишди. Аммо беш-олти йил ўтгач, тенгдошлари бир-иккитадан ўғил-қизларини етаклаб келишаётганини кўриб, тараддудланиб қолишди. Лариса врачларга учрашиб, ҳар хил муолажалар олган бўлди.    Кейинчалик Маратни ҳам даъват қилиб, иккалалари турли текширишлардан ўтишди.
   − Иккалангиз ҳам соппа-соғсиз, − деди текшириш натижаларини ўрганган врач. − Сабр қилинглар, албатта, фарзандли бўласизлар!
   Сабр қилишди. Сабр қила-қила, тўйларининг ўн йиллигини ҳам нишонлашди. Фарзандли бўлишмади.

      5.
   Ларисанинг цехига янги ишчи келди. Қорачадан келган Чарос унча чиройли қиз эмас эди, аммо у очиқ юзли бўлиб, чарос кўзлари доимо кулиб турарди. Бу қувноқ қиз цехга ўзгача кайфият олиб келди.
   Ларисанинг ёнида Чаросни биринчи марта кўрган Марат ҳам унинг қувноқлигига эътибор берди.
   − Ким бу қақажон? − сўради Ларисадан.
   − Ўзидан сўра? − деди Лариса ишидан бош кўтармай.
   − Кимсиз, қаердан келиб қолдингиз? − сўради Марат Чаросдан.
   − Исмим Чарос, − деди кулиб Чарос. − Бошқаларга ўхшаб, қора қиз деяверинг, хафа бўлмайман.
   − Қора қиз эмассиз, − деди Марат. – Сиз ширин қора қиз экансиз. Сиз, ... сиз қорамайизсиз.
   − Қорамайиз? − қаҳ-қаҳ уриб кулди Чарос. − Сиз менга янги исм қўйиб бердингиз.
   Шу-шу Чаросни ҳамма Қорамайиз деб чақирадиган бўлди.
Марат Ларисанинг олдига тез-тез кирадиган, Чароснинг ишларини ҳам кузатадиган, унинг ҳазил-ҳузулларига қулоқ соладиган бўлди.
   Марат Лариса йўғида ҳам Чароснинг олдига келадиган бўлди.
Чарос шаҳарга яқин туманда яшарди. Бир-икки марта ишдан кеч чиққан Чаросни Марат машинасида уйига қўйиб келди.
   Дам олиш кунларининг бирида Марат билан Лариса фабриканинг дам олиш масканига боришни режалаштиришган эди. Аммо Лариса санаторийга бориб, муолажа олишини айтиб, тоққа бормайдиган бўлди.
   Марат ишдан кейин Чаросни кузатиб қўяр экан, сал иккиланиб, унга таклифини айтди:
   − Икки кунга тоққа, дам олиш масканига мен билан бирга бормайсанми, Қорамайиз?
   − Тоққа? Жон деб бораман! − қийқирди Чарос, кейин бирдан сўради: − Ким-ким борамиз?
  − Иккаламиз.
   − Лариса чеча бормайдими? − ҳайрон бўлди Чарос.
   − Лариса чечанг санаторийга кетди. Икки ҳафта ўша ёқда бўлади энди.
   − Қайдам, − ер чизди Чарос. − Қандай бўларкин?
   − Қорамайиздай бўлади, − деди Марат. – Эрталаб, тайёр тур, сени олиб ўтаман!
   Марат дам олиш кунларини Чарос билан тоғдаги дам олиш масканида ўтказди. Кейинги дам олиш кунларини ҳам бирга ўтказишди.
   Кўп ўтмай, фабрика қизларига ғийбат учун янги мавзу топилди.
   − Марат ака юрармиш!
   − Марат ака Қорамайиз билан юрармиш!

Hikoyalar (G&M)

02 апреля 2025 04:49

- Opa...
  - Labbay?
  - Men endi hech qaysi qiz bilan gaplashmayman. Onam ikkalalaring yaxshi qiz topsalaring, vaqti soati kelganda oʻsha qiz bilan oila quraman...
  - Inshaalloh...
Rostdan ham... Bahordan keyin bironta qizga koʻngil qoʻymadim! Mana 2 yil boʻldi ayrilganimizga... Bahorning hozir bitta qizchasi bor deb eshittim. Turmush oʻrtogʻi bilan Umra safariga borishibdi. Juda baxtli ekan! Toʻgʻrisi eshitib juda suyundim...
  Men hozirda 4-kursman, yana bir yil o'qishim qoldi... Uydagilarim, butun qarindosh urugʻlarim menga qiz topish bilan ovora! Har namozimda Allohda oʻzimga soliha, oqila bir juft soʻrayapman... Inshaalloh Allohim duolarimni ijobat qiladi... Menga mengagina atalgan bir mehribon yorni nasib qiladi...

TAMOM.

M.f : Hikoya oʻz nihoyasiga yetdi... Bir yigitning sevgi tarixi... Kelajakka boʻlgan ezgu niyatlari... Ota onasini roziligi yoʻlida qilgan oqilona qarori...
  Inshaalloh duolari ijobat boʻladi. Unga ham o'zidek bir yor beriladi... Peshonasiga yozilganini sevadi, unga butun umrini bag'ishlaydi...
  Hikoya yoqdi degan umiddaman😇😇😇 Hammangizdan minnatdorman. O'qigan koʻzlaringiz aslo dard koʻrmasin. Alloh sizlardan rozi boʻlsin! Meni qoʻllab quvvatlab turganlaring uchun kattakon rahmat🥰🥲
Inshaalloh yanada qiziqarli hikoyalar yozib taqdim etaman... Bi'iznillah

✍Usmonaliyeva Munira.
⏰01.04.2025.                 22:44

@Gaplarim_Sahifalar

Hikoyalar (G&M)

02 апреля 2025 04:49

"O'zgasiga yor boʻlgan yolg'onchi qiz yor-yor..." Yoʻq! Bu safar qiz yolgʻonchi emas! Qiz oxirgi lahzagacha kurashdi! Bu safar yigit... Ha! Yigit yolgʻonchiga chiqdi...
Qora Pradoning eshigi asta ochildi. Oppoq libosdagi Bahorni koʻrdim! Ko'rdimu koʻzimga yosh qadaldi... Koʻngli nimanidur sezdimi bilmadim... Ketayotgan joyida ortiga, men tomonga o'girilib qaradi... Men oʻzimni chinorning panasiga urdim. U bir muddat koʻzlari bilan meni axtardi... Keyin yana oldiga qaradi, kuyovining qoʻlidan tutgancha toʻyxona ichiga kirib ketishdi...
* * *
Bahorning toʻyidan keyin Lobar bilan bir-ikki telefonlashib turdik... Keyin singlisini ham menga nisbatan koʻngli tushib qolayotganini sezdim... Gap-soʻzlar, oʻzini tutishlari ancha oʻzgargan edi. Bu holat menga yoqmasdi. Opasini olib bermagan ota-onam singlisini olib berarmidi?! Uni ustiga Lobarda zarracha koʻnglim yoʻq! Uni oʻz singlimdek koʻrardim... U bilan faqat hol-ahvol so'rashardim xolos. Lekin shu 1-2 oy ichida u men bilan juda ochiq gaplasha boshladi... Bir kuni qoʻngʻiroq qilib gapirgan gaplari ochigʻi meni dovdiratib qoʻygandi... Qoʻngʻiroq boʻldi. Koʻtardim. Salom-alik qildik... Keyingi gaplar...
- Abdulloh aka...
- Labbay eshitaman?
- Bitta gap aytaymi?
- Yaxshi gapmi ishqilib?
- Koʻnglimdagi gap...
- Mayli ayting, ichizda qolib ketmasin.
- Sizni yoqtiraman...
Xushim boshimdan uchib ketdi. Bu qiz nima deyapti?! Toʻgʻrisi bunaqa gapni umuman kutmagandim!
- Anchadan beri... Opam rasmizni ko'rsatgan kundan buyon... Ko'rgan zahotim koʻnglim tushib qolgandi sizga...
G'alati boʻlib ketdim. Qiz boladan bunaqa gapni eshitish yana butkul kutmagan odamingdan eshitish juda bir gʻalati his uygʻotarkan! Bir jahlim chiqdi... Bir kulgim keldi... Hatto yig'lagim ham keldi!
- Nimalar deyapsiz Lobar? Sizni esiz joyidami?! Miyyayiz bilan urushib qolmaganmisiz mobodo?! Sal oʻzizni yigʻishtirvoling, qiz bolasiz! Menga yigit kishiga birinchi dil izhori qilgan qizlar umuman yoqmaydi!
Ancha qizishdim. Lobar ham qizishgandek boʻldi...
- Sizni yaxshi koʻraman... Kim nima desa desin, menga farqi yoʻq... Nega opamni yoqtirasizu menga koʻngil berolmaysiz?! Opamdan qayerim kam?!
Axmoq qiz! Qizlarni sochi uzun, aqli kalta boʻladi deyishsa ishonmasdim... Mana endi amin boʻldim! Shunchalik ham kaltafahm boʻladimi odam degani?! Jonim hiqildog'imga keldi...
- Jinnimisiz siz?! Opayiz bilan nimaga ayrildik bilasizmi oʻzi?! Ota onam sizni oilangizdan qiz olishmaydi... Bunga oʻzilariga yarasha sabablari bor! Keyin... Koʻngil Allohning mulki! Kimga tushadi, qachon tushadi buni faqatgina Alloh hal qiladi. Opez bilan oʻzizni aslo tenglashtirmang! Opayiz mulohazali, aqlli qiz edi... Bahorni singlisi boʻlishiz mumkin, lekin hech qachon, ikki dunyoda ham Bahordek bo'lolmaysiz! Mayli salomat boʻling!
Telefonni oʻchirdim. Ichidan sim kartamni sugʻurib olib, sindirib tashladim... Juda qattiq jahlim chiqqandi. Bahor singlisini juda yaxshi koʻrardi... Bu esa... Astagʻfirulloh! Haqiqatdan bir palakdan har xil xamak chiqarkan! Oʻzi oʻsha oilada bitta shu Bahor yaxshi ekan xolos. Qolganlarning fikrlash doirasi... Essiz! Lobarni bunaqa jinnicha hayollarini opasi bilsa, qattiq xafa boʻlishi aniq...
Ancha vaqt telefon ishlatmay yurdim. Ishga har doimgidek qatnatdim. Oyligim bir muncha oshdi... Oilamdagi muhit ham tobora yaxshilana boshladi. Dadam shahar ichida taksistlik qila boshladilar... Hayotimiz yaxshi ketardi, lekin zoʻrgʻa 1 yarim yil deganda oyligim oshgan ishxonadan chiqib ketishga majbur boʻldim! Bunga ham sababchi oʻsha Lobar boʻldi!
Ishda edim. Bahorning turmush qurganiga yaqinda 4 oy boʻladi. Ochigʻi vaqt hamma narsaga davo deyishgani rost ekan... Uni ancha hayolimdan chiqardim. Hozirgi asosiy maqsadim halol yoʻl bilan koʻp pul topish, uyimni chiroyli qilib tiklash, mashina olish edi... Shu maqsadda tinim bilmay ishladim...

Hikoyalar (G&M)

02 апреля 2025 04:49

DIL (Qismli Hikoya)

9-QISM. ALLOHNING QADARI HAQ! (FINAL)

Muallif: ✍Usmonaliyeva Munira.

Sehrlanib qolgandekman. Bahorning ruhiyatida ancha-muncha o'zgarishlar boʻldi... Toʻyni bir necha oyga suradigan boʻldilar. Bahorning onasi turli bahonalar qilib toʻyni choʻzishga tirishayotganini eshitgach qandaydir ichimga g'ashlik tushdi. Sabrim yetmadi... Lobarga qoʻngʻiroq qildim.
- Assalomu alaykum...
- Va alaykum assalom! Lobar yaxshimisiz? Opayiz yaxshilarmi?
- Ha... Biroz mazalari yoʻq...
- Nima boʻldi? Har xil gaplar eshityapman.
- Aka... Opam biroz depressiyaga tushibdilar. Ruxshunosga qaratyapmiz.
- Qanaqasiga?! Nega bunday boʻladi?!
- Bilmadik... Hammamiz hayronmiz. Hech kimni tanimay qolyaptilar, baʼzan xonani burchagiga o'tirvolib qiqirlab kuladilar, baʼzan hovli oʻrtasida baqirib yig'laydilar... Onam ikklamiz xonalariga qamab qoʻydik! Ruxshunos kelib shu yerda muolaja qilyapti.
Astagʻfirulloh! Tuppa tuzuk edi-ku?! Nega bunday boʻladi?! Hayollarim bir-biriga chalkashib ketdi. Yuragim sanchib og'riy boshladi. Hammasiga men aybdorman! Qani endi uni uchramaganimda! Qani endi u ishxonaga kelgan kuni men yoʻq boʻlganimda! Uni sevib qolmasmidim... Unga umid bermasdim... Lekin vaqt oʻtib boʻlgan, uni ortga qaytarishni iloji yoʻq!
Bahorning jinnilarcha harakatlari tobora ortib borardi. Baʼzan yarim kechasi sms joʻnatadi! Meni olib qochib keting, deydi... Sizni sog'indim, deydi... Bir kuni oʻzimni oʻldiraman, deb sms joʻnatibdi. Hushim boshimdan uchib ketdi. Bu qiz meni juda qattiq qoʻrqitib qoʻygandi. Dadasining alkash oshnasi o'g'liga Bahorni olib berish fikridan qaytdi. Bahorning unashtiruvi buzildi. Toʻy boʻlmaydigan boʻldi... Bahor har kuni psixologga qatnay boshladi...
* * *
Ikki oy bir pasda oʻtdi ketdi. Men imtixonlarimni amallan topshirib qaytdim. Endi 3-kursga oʻtaman... Oʻqishdaligimda Lobar telefon qilib turdi. Opasiga yana sovchilar kelayotganmish... Men oʻz qarorimni allaqachon qabul qilib bo'lgandim. Bahor meni unutishini, oʻz baxtini topib shod xurramlikda yashashini xohlardim. Oʻzim qiynlasamda, yuragim ming boʻlakka boʻlinib ketayotganini sezib tursamda, oʻzimni Bahorga nisbatan befarq va loqayd tuta boshladim. Lobar telefon qilib, opasining holatini aytganda ham beparvolarcha "Haa... Yaxshi."dedim qoʻydim. Bu ishlarim bilan uni koʻnglidan qolishni xohladim. Mendan bir umr umidvor boʻlib umri oʻtib ketishini xohlamasdim. U baxtli boʻlishga toʻlaqonli loyiq qiz edi!
Bahorga bir yaxshi yigit sovchi qoʻyibdi. Ota-onasi ham darrov oqliq berishibdi, bir haftadan keyin unashtiruv emish... Bahor oʻziga ancha kelib qolibdi... Yana kula boshlabdi... Bu maʼlumotlarni menga Lobar yetkazib turdi. Albatta Bahorni sogʻayib tushkunlikdan chiqishiga salkam 4 oy vaqt ketdi. Davolanish vaqti og'ir boʻldi... Hatto bir-ikki hafta yotib davolandi... Mana hozir Allohga shukrki ahvoli ancha yaxshi ekan.
O'g'il bola baribir dardini ichiga yutarkan... Qalbida tog'lar qulasada, yuzi hamisha kulib turadi. Oʻzini kuchli ko'rsatishga tirishadi. Lekin qiz bola oʻz nomi bilan ojiza! Ularning biz erkaklardan farqi ular juda hissiyotga beriluvchan bo'lishidir. Bahor ham asli juda taʼsirchan qiz edi. Sal gʻamginroq qoʻshiq eshitsa ham, bironta taʼsirli drama koʻrsa ham yig'lab yuborardi... Albatta bunday qizga yaxshi koʻrgan insonidan bir umrga aytilish hayotida daxshatli zarba boʻldi! Hammadan koʻp u qiynaldi. U eng koʻp azob chekdi... Asli men ham u bilan baravarma baravar azob chekdim... Kechalari deyarli uyquni unuttim... Mayli qismatimiz shu ekan! Nima ham qila olardik?! U haqiqatda asl baxtga munosib juda yaxshi qiz! Sof qalb egasi, muomilasi va odobi goʻzal... Alloh uni baxtli qilsin!
* * *
Bahorning toʻyiga 4 kun qoldi... Men oʻzimda emasman! U bilan judayam gaplashgim keladi... Lekin... Yana uni qiynashni azoblashni aslo istamayman. U meni unutishi kerak! Menga bergan koʻnglini endi sugʻurib olib, bo'lg'uvsi turmush oʻrtogʻiga berishi lozim... Shuning uchun Lobarning qong'iroqlarnini ham koʻtarmadim...

Hikoyalar (G&M)

02 апреля 2025 04:49

- Jonim boʻldi qil... Yigʻlamagin!
- Ayrilamiz demoqchisiz! Sendan kechdim demoqchisiz!
- Bu nima deganing?! Sendan aslo kechganim yoʻq... Lekin nima ayt oʻzing?! Ota-onam tish tirnogʻi bilan qarshi! Dadam ham qat'iy yoʻq dedilar! Ularni norozi qilaymi?! Shunda kosam oqaradimi?!
- Menchi?! Meni taqdirim, kelajagim nima boʻladi?! Meni hech oʻylaysizmi oʻzi?
- Oʻylaganim uchun ham shu qarorga keldim. Menda sendan koʻra ota-onamni haqqi koʻproq! Onam yurishni eplolmagan, hatto eplab ovqatlanolmagan goʻdaklik paytlarimdan to shu kungacha menga g'amxorlik qilyaptilar. Dadam kechani kecha kunduzni kunduz demay ishlab pul topib shu oʻgʻlim kelajakda qiynalmasin deya, iloji boricha meni o'qityaptilar... O'zing o'yla, ularni norozi qilib seni etagingdan tutib ketsam, Alloh meni yaxshi koʻrarmikan?! Toʻgʻri qochib ketsak, yoki urush janjalkar bilan ularni norozi qilib oila qursak, Xudo rizqimizni uzib qoʻymadi. Bir kunimizni koʻrib ketarmiz... Lekin mana bu yerda (Qoʻlim bilan koʻksimga ishora qildim) bir boʻshliq qoladi...
Bahor hamom yigʻlardi. Men ham yig'lamoqdan beri boʻlib gapimni davom ettirdim.
- Haqiqiy sevgi halol yoʻl bilan, nikoh oʻqilgach toʻydan keyin keladi deyishadi, Bahor... Bizni bu yurishlarimiz shunchaki zino... Shunchaki hoy-u havas boʻlsa-chi?! Balki seni ham meni ham taqdirimizga bitilganimiz boshqadir... Bilmadim... Lekin ishon senga bu gaplarni aytish menga juda ogʻir boʻlyapti hozir.
Bahor indamay qoldi. Koʻz yoshlari ham tindi. Men ham uni oldida jim, bir soʻz demasdan oʻtirardim...
- Rahmat sizga...
Bahor menga qaramay asta shivirladi.
- Nega rahmat deyapsan? Meni haqorat qilsang ham, aldoqchi, yolgʻonchi, bevafoga chiqarsang ham mayli...
- Bahor ikki yanog'iga oqqan koʻz yoahlarini artdi.
- Rahmat deyman faqat... Siz tufayli Allohni tanidim... Siz tufayli oilamni qanchalik tuban botqoqqa botib borayotganlarini sezdim... Opam ham zino qilganlarini bilardim... Eri bilan uzoq muddat sevishib oxirida shunaqa ish boʻlib ketdi. Hayriyatki pochcham insofli odam ekan... Opamga toʻy qilib uylandi... Onamning qilgan yomon ishlarini kasri butun oilamizga urdi... Dadam gʻirt alkash boʻlib qoldilar... Odamlar koʻcha koʻyda koʻrishsa qo'llarini bigiz qilib koʻrsatishadigan boʻlishdi... Opamni ahvoli bu. Men esa...
Bahor gapini u yogʻini aytolmadi. Piq-piq yig'lardi xolos...
- Ilohim singlim baxtli boʻlsin... Namozlarimda, ibodatlarimda duo qilaman.
Bahor asta o'rnidan turdi. Yig'layverib ishib ketgan koʻzlari maʼnosiz, hissiz edi... Unga qaraganim sari yuragim ezilar, oʻzimni nihoyatda ojiz, nihoyatda zaif sezardim! Qoʻlimdan hech narsa kelmadi! Uni oʻzimniki qilolmadim! Irodasizlik qildimmi?! Yoki ota-onamdan qo'rqdimmi?! Yo Alloh meni yomon koʻrib qolishini xohlamadimmi?! Bilmayman. Men qoʻlimdan kelgan barcha ishni qilib koʻrdim!
- Qayoqqa?
- Uyga...
- Kuzatib qoʻyaman...
Bahorning lablari tabassum qildi, lekin menga boqib turgan ikki koʻzidan umuman kulgudan asar yoʻq edi.
- Oʻzim ketaveraman...
* * *
2 hafta oʻtdi. Bahor ishga kelmay qoʻydi. Telefon qilishga ochigʻi betim chidamadi. Lekin unda qattiq havotir olayotgandim. Yana oʻziga qandaydir zarar berib qoʻymadimikin degan oʻy miyyamni kemirar edi. Ham uni nihoyatda sog'inib ketdim. Koʻzimni yumsam bas, uni koʻraman... Ochsam hayolimda uni oʻylayman... Tun-u kun u bilan tasavvurimda suhbatlashaman. Juda qiynalyapman... Rosti gap... Ogʻriqlar ichida eng ayovsizi va eng azoblisi qalb og'rig'i ekan! Qalbim og'riyapti! Qani endi iloji boʻlsa koʻksimni shart yorib ichidan oʻsha azob berib og'rib yotgan yuragimni sug'urib uzoqlarga otib yuborsam?! Lekin buni hech ham ilojisi yoʻq!
Kunlarim shunday azobda oʻtardi... Oʻzimni har xil yoʻllar bilan chalgʻitishga harakat qildim... Lekin foydasi boʻlmadi.
Bir kuni menga qoʻngʻiroq boʻldi. Juda tanish raqam. Koʻrardim... Lobar ekan! Bahor bilan gaplashmayotganimizga yaqinda 2 oy boʻladi! Singlisi nega telefon qildi ekan?! Tinchilik boʻlsin ilohim!

Hikoyalar (G&M)

02 апреля 2025 04:49

DIL (Qismli Hikoya)

8-QISM. QISMAT YUKI

Muallif: ✍Usmonaliyeva Munira.

Bahor shifoxonadan bir hafta deganda chiqdi. Dadasi hamon ichib kelib uyda janajallar qilishda davom etar, oyisi ham qilcha oʻzgarmagan edi. Lekin Bahor ota-onasining qabihliklaridan nafrarlanar ulardan uzoq, Allohga yaqin boʻlishga urunardi. Mendan namoz oʻqishni oʻrgandi. Uzogʻi 10-15 kun ichida barcha kichik suralarni yod oldi. Oʻzi mustaqil namozini boshlab oldi... Hatto tongda meni bomdodga uygʻotadigan boʻldi. Yopiq kiyimlar kiyishni boshladi... Boshiga roʻmol oʻradi... Soliha gulim! Roʻmol unga shunaqangi yarashgandiki... Koʻzimni uzolmay qoldim.
- Tinchlikmi? Oldin meni koʻrmaganmidiz?
Bahor nafislik bilan yuzimdan silab qoʻydi. Quvlik qilib koʻzini suzdi...
- Koʻrganman... Bunaqa iboli qizligingni endi bildim!
- Men oʻzi avvaldan iboli edim!
Bahor kuldi. Shodon kulgusi atrofga yoyildi. Uni shu tobda kulgu toshib turgan lablaridan oʻpgim keldi! U mayin tabassum qilganicha boshini asta yelkamga qoʻydi. Shu holatda ancha oʻtirdik...
- Abdulloh aka...
- Ha gulim?
- Qachon sovchi joʻnatasiz?
- Uydagilarga aytolganim yoʻq hali... 3 ta imtixondan yiqilganman... 2 milliondan oshiq pul toʻlab, oʻsha fanlarni qayta topshirishim kerak! Uni ustiga kantraktimni 25 foizini oyni oxirigacha berishim kerak...
- Alloh omadizni bersin hayotim...
Bahor indamay qoldi. Men ham bir soʻz demadim. Nima ham deyman?! Lekin nimadir deb uni koʻnglini koʻtarmoqchi boʻldim.
- Bahorim... Men opam bilan gaplashib koʻraman. Men toʻgʻridan toʻgri uydagilarga aytolmayapman. Opam aytsalar yaxshi boʻlardi, nima deysan?
Bahor boshini koʻtardi. Koʻzlari quvonchdan yonib ketdi.
- Shunday qiling... Opajonimga aytib koʻring...
- Opamga sen haqingda aytgandim...
- Voy! Rostdanmi? Nima deganlar?
- Chiroyli qiz ekan, dedilar...
- Ha... Opajonim ham juda chiroyli ayollar, koʻz tegmasin...
- Biror kun tanishtirib qoʻyaman sizlarni, inshaalloh...
- Juda yaxshi boʻlardi!
Ancha suhbatlashdik. Keyin Bahorni mahallasigacha kuzatib qoʻydim. Hech ham xayrlashgim kelmasdi. U ham mendan uzoqlaashishni istamas edi...
- Mayli jonim... Oʻzingni ehtiyot qilgin.
- Xoʻp... Siz ham yaxshi boring.
* * *
Opamning uyga kelishini intizor boʻlib kuta boshladim... Bir ilojini qilolsam, onamni sovchilikka koʻndirolsam bas.
Yakshanba. Opam odatda aynan shu kuni uyimizga keladi. Abedgacha uxlaydigan bola opamni kutib uxlamadim hisob. Nihoyat 9 larga yaqin opam keldilar. Ikkala jiyanim ham hali goʻdak. Kattasi qiz endi 2 yoshga kiradi, kichkinasi hali chaqaloq 6 oylikmi, 7 oylikmi shunaqa... Opam uyga kirishi bilan qoʻlidan jiyanim Muhammad Bilolni oldim, birgalashib ichkari xonaga kirdik. Onam bilan Dadam ham bugun uydalar. Hammamiz bir oz suhbatlashdik...
Fursat topildi deguncha opamni oldiga asta bordim.
- Oʻqishlaring boʻlyaptimi?
- Shukr...
- Imtixonlar qande boʻldi?
- 2 tasidan oʻtolmadim...
- Voooy... Yaxshi ish boʻlmabdi...
- Ha shunday...
Opam menga qarab miyigʻida kulib qoʻydilar.
- Yaxshi yuribdimi?
Kimni soʻrayotganlarini bilib tursamda joʻrtdaga bilmaslikka oldim.
- Kim?
- Anavi shaharlik qizda... Ismi nimaydi... Bahormidi?
- Haa... Yaxshi.
- Gaplashib turibsizlarmi? Haqiqatda yaxshi qizmi ishqilib...?
Ayni men kutgan on keldi. Opamga barini aytib tushuntirmoqchi boʻldim.
- Yaxshi qiz... Lekin biroz muommalar bor.
- Qanday muommo?
- Opaa... Onam bilan gaplashing, bir marta boʻlsa ham sovchilikka boringlar, maylimi?
- Seni esing joyidami?! Shu holatimizdaya?! Bir tiyn puling yoʻq-ku, hozir uylanish vaqting emas...
- Opa... Mayli bir ikki yilda toʻy qilarmiz! Uni boshqasiga uzatib yuborishyapti axir!
Yuragim yona boshladi. Qalbimdagi dardimni tushunadigan bir kishiga juda muhtoj edim.
- Menga farqi yoʻq bilasan. Qiz yaxshi boʻlsa, senga mos boʻlsa, seni chindan sevsa shuni oʻzi kifoya menga... Lekin uydagilar koʻnisharmikin? Dadamni ishlari hech yurishmayapti... Onam tinim bilmay ishlasalarda uy roʻzgʻor, qarzlardan ortib pul orttirisholmayapti. Uni ustiga seni kantrakting bor...

Hikoyalar (G&M)

13 апреля 2025 10:05

Буюк Депрессия даврида одамлар ҳар қандай воситалар ёрдамида омон қолишга ҳаракат қилишган. Ана шундай оғир кунларнинг бирида нью-йорклик кекса чиқиндифуруш қалбаки пул ясовчи бўлишга қарор қилди. Йирик пулларни қалбакилаштирадиган профессионал фирибгарлардан фарқли ўлароқ, у ўз ошхонасида бир долларлик купюра ясашни бошлади! Махфий хизматга биринчи сохта пуллар келтирилганида, детективлар ҳайратдан лол қолишди. Биринчидан, ҳеч бир ўзини ҳурмат қиладиган қалбаки пул ясовчи 1 долларлик пулларни қалбакилаштириш учун вақт ва куч сарфламасди. Иккинчидан, қалбаки пул ясовчилар одатда ўз ишлари билан фахрланишарди: улар ўз ишининг устаси эдилар ва шундай банкнотлар ясашга ҳаракат қилишардики, уларни ҳақиқий пулдан ажратиб бўлмасди.

Аммо бу сохта пуллар шу даражада даҳшатли эдики, махфий хизматдагилар жиноятчи уларни шунчаки масхара қиляпти, деган қарорга келишди. Пул энг арзон қоғозга босилган, детективларга кўра, президент Вашингтон унда "мурдага ўхшаб қолган" ва унинг исми «Wahsington» деб нотўғри ёзилган эди.

Аммо шунга қарамай иш очилди. Фирибгарга жиноий иш рақамига мослаб “Жаноб 880” номи берилди. Бир ой ичида суд-тиббиёт лабораториясида яна 40 та худди шундай векселлар пайдо бўлди. 1938 йил ўрталарига келиб, уларнинг сони 585 тага етди. Муаммо шунда эдики, “Жаноб 880”ни топиш қийин кечаётган эди. Аксарият қалбаки пул сотувчилар очкўзлик туфайли ўлдирилган, аммо “Жаноб 880” ҳеч қачон бир жойда икки марта пул сарфламас эди. Ва ҳеч қачон ҳафтасига 15 дан ортиқ сохта доллар тайёрламасди. Детективлар ўз офисига Нью-Йорк шаҳрининг улкан харитасини осиб қўйиб, қалбаки пуллар пайдо бўлган жойларни қизил игна билан белгилаб қўйишарди. Ва тез орада бутун Нью-Йорк қип-қизил тусга кирди. Детективлар 200 000 га яқин огоҳлантириш варақаларини чоп этишди ва тарқатишди. Улар 10 000 дан ортиқ дўконларга кўрсатма беришди. Аммо бари беҳуда кетаётган эди.

Йиллар ўтаверди, “Жаноб 880”ни қидириш Махфий хизмат тарихидаги энг қиммат терговга айланди. У фақат 1948 йилда қўлга олинди. Энг қизиғи тасодифан. Кунлардан бир кун шаҳардаги уйлардан бирида ёнғин чиқди ва ўт ўчирувчилар ёниб кетиши мумкин бўлган ҳар қандай нарсани кўчага улоқтиришни бошлашди. Уларнинг ичида сохта долларлар босиладиган қолип ҳам бор эди.

Эмерих Юттнер қонунга бўйсунувчи фуқаро бўлиб чиқди. У қалбаки пулларини фақат озиқ-овқат ва зарурий нарсаларни сотиб олишга сарфлагани маълум бўлди. У ҳеч қачон битта савдогарни бир доллардан ортиқ пулга алдамаган эди. Суд жиноятчининг ёшини, у ясаган қалбаки пулларининг арзимас миқдорини ҳисобга олди ва Юттнерни бир доллар жарима ва бир йилу бир кунлик қамоқ жазосига ҳукм қилди. Тўрт ой ўтгач, Эмерих Юттнер шартли равишда озод қилинди. У афсонага айланди ва унинг ҳикояси 1950 йилда "Мистер 880" деб номланган фильмнинг мавзуси бўлди. Фильм унга барча қалбаки долларлари йиғилганидан кўра кўпроқ фойда келтирди.

©️ Сарвар Раҳимий таржимаси

Hikoyalar (G&M)

12 апреля 2025 13:04

− Илоё, айтганингиз келсин! − ўрнидан турди Шароф ака.
− Шошманг, овқатимиз тайёр эди, − деди Нозима опа.
− Мен борай, овқат қочмайди, − деди Шароф ака. − Қариндошлардан суриштирай.
− Ҳа, майли, бора қолинг! − уни кузатиб чиқди Носир ака. − Сиқилманг, Самижон ақлли йигит. Боргунингизча уйга келиб қолган бўлса ҳам ажаб эмас.
− Бирор ўзгариш бўлганидан телефон қилинг! − тайинлади Нозима опа.

4.
Чарлар ҳам тўйдан кам бўлмади.
Тўйда Носир аканинг қавму-қариндошларини роса сийлаган Шароф аканинг ҳам қариндошларини сийлашни ният қилган Носир ака чараларни номдор ресторанда қилди. Таниқли санъаткорларни чақирди. Қуда-андаларнинг ҳар бир бирига ҳадялар берди.
Келин-куёвга ажратилган жойда эса Мунаввара бир дугонаси билан хомуш ўтирди.
Чарларгача келиб қолиши кутилган Самижондан дарак бўлмади.
Одамларга нима? Зиёфат қуюқ, қўшиқ, ўйин-кулгу авжида. Уларга яна нима керак?
Хурсандчилик татимаётган Носир ака Шароф акани бир чеккага тортиб, сўради?
− Бирор хабар борми?
Шароф ака бош чайқади.
− Энди нима қиламиз?
Шароф ака елка қисди:
− Билмадим, дўстим, билмадим. Юзимни қаро қилди, бу шогирдингиз.
− Бўлар иш бўлди. − деди Носир ака ўйланиб. − Энди Мунавварани нима қиламиз?
− Келинними? − ҳайрон бўлди Шароф ака. − Нима қиласиз, келинни?
− Бунақа вазиятда, − бош қашлади Носир ака. − Мен уни олиб қолишим керак, шекилли?
− Шошманг-чи, − деди Шароф ака. − Келинни олиб бормасам, майда-чуйда гап кўпаймайдими? Мунавварани айбдор қилишмайдими?
− Бу гапингиз ҳам тўғри, − энди чаккаларини қашлади Носир ака. − Майли, биров билиб, биров билмасин. Мунаввара сизлар билан кетаверсин!

5.
Биров билиб, биров билмади, чарлар куни.
Аммо бир ҳафта ўтиб, билган ҳам билди, билмаган ҳам.
Билган ҳам гапирди, билмаган ҳам.
Пасту-баланд гаплар Носир ака билан Нозима опанинг ҳам қулоғига етиб келди.
− Энди бориб, Мунавварани олиб келмасангиз бўлмайди, дадаси, − деди Нозима опа. − Куёв тараф Мунавварани айбдор қилишяпти эмиш.
− Қизинг, ... қизинг айбдор эканми? − хавотир билан сўради Носир ака. − Ўзи билан гаплашдингми?
− Гаплашдим, гаплашдим, − йиғлашга тушди Нозима опа.
− Изиллама! − ўдағайлади шубҳалари юрагини ғижимлаётган Носир ака. − Нима дейди?
− Бир оғиз ҳам гапирмаса, нима қилай?
− Юзимиз қора бўладиган бўлибди-да.
Носир ака бир-бир босиб, чиқиб кетди.
Носир ака ўша куниёқ қизини олиб келди.
Ўша куни ҳам, кейин ҳам Мунаввара ҳеч ким билан очилиб гаплашмади. Бир нарса сўрасалар “ҳа” ёки “йўқ” дер, ўзи бир нима сўрамас, бир жойга борай ҳам демасди.
Носир ака қизининг ўзини бундай тутишидан гумонлари тасдиғини топгандай бўлиб, бир дарди ўн бўлди. Ич-этини еб, институтга ҳам ернинг ости билан бориб, ернинг ости билан келадиган бўлди. Носир ака ҳам бировга қўшила олмай қолди.
Институтда ҳам миш-миш, ғийбат болалади.
Носир ака ариза ёзди.
− Бу нима? − аризани силкиб кўрсатди декан. − Уялмайсизми, Носиржон? Ғийбатчиларнинг миш-мишларидан икки қўлни кўтариб, таслим бўлишми?
− Бош кўтариб юргулигим қолмади, − кўзлари ёшланди Носир аканинг.
− Бекор айтибсиз! Мунавварани сиз билмасангиз, мен биламан. У покиза қиз, − аризани йиртиб ташлади декан. − Ишингизга боринг! Бошингизни кўтариб юринг! Э, ...

6.
Икки ойлар ўтиб, банкка ишга жойлашган Мунаввара секин-аста ўзига кела бошлади. Нафақат ўзига келди, очилиб гаплашадиган, баъзан уйга шодон қиёфада кириб келадиган бўлди. Бир қучоқ гул кўтариб келган куни бу ўзгаришлар сабаби аниқ бўлди.
Ҳаммасига сабаб банкда у билан бирга ишлайдиган Шуҳратжон эди.
Ярим йил бирга яшаса-да, хотинининг қовоғини очолмаган Шуҳратжон у билан ажрашиб, унинг аразлари ва ноз-фироқларидан қутилган эди.
Шуҳратжон ўзи орзу қилган очиқ юзни, хуш табассумни, ибо-ҳаёни, одоб-андишани, илиқ муносабатни Мунавварадан топди.

Hikoyalar (G&M)

10 апреля 2025 13:34

Мен телефонимдаги сўнгги фоизларга қарарканман, ўзимча ўйладим, Худо кўрсатмасин, смартфонимни йўқотиб қўйсам нима бўлади? Ахир унда бутун бир ҳаётим жамланган-ку... Телефон китобчасида қайта тиклаб бўлмайдиган юзлаб контактларим бор. Ижтимоий тармоқларда ўн минглаб обуначиларим бор – булар бир неча йиллик меҳнат натижасидир. Агар бирор нарса юз берса, мен уларни ҳеч қачон топа олмайман. Логин ва пароллар ҳам мессенжерда сақлаб қўйилган. Телеграмимда дўстлар, синфдошлар, стоматологим, шифокорим, сартарошим, тикувчим, маникюрчилар контактлари бор... Бироқ смартфон бўлмаса, уларнинг бирортасининг телефон рақамини ёддан айтиб бера олмайман. Эй Худойим, бундай бало-қазодан ўзинг асра!!

Фотосуратлар-чи! Ҳаётимнинг бебаҳо лаҳзалари, байрамлар, дўстлар суратлари... Болаларнинг кулгили суратлари, мушугимизнинг қувноқ видеолари ва чиройли безатилган байрам дастурхонлари... Бувим эккан атиргулнинг чиройли суратлари, ҳовлимиздан туриб туширилган уфқ манзараси... Бутун ҳаётим шу смартфонимда жо бўлган эди...

Телефоним менинг соямга айланиб қолишига қачон изн бердим ўзи? Ахир у мен ҳақимда ҳамма нарсани билади!!! Электрон китобни тинглашни қайси дақиқада тўхтатдим, сериалнинг қайси қисмига келиб қолдим ва ҳозир қайси жойдан томоша қиляпман, барчасини билади. У менинг пойафзал ва кийим ўлчамимни ҳам яхши билади, қандай блузка ва узукни ёқтиришимни, чойшабнинг қайси рангини афзал кўришимни, қандай ширинликлар жону-дилим эканлигини, байрамлар учун қандай совғалар танлашимни ҳам жуда яхши билади.

Смартфоним ҳар куни кимни туғилган куни билан табриклашим кераклигини, қандай муҳим ишларни қилишим зарурлигини ва нимани унутмаслигим лозимлигини эслатиб туради. У ҳатто ўйинимни соат нечада ўйнашимни билади ва агар мен тўсатдан ухлаб қолсам, у менга эслатади: "Нима бўлди? Ҳордиқ чиқаришни истамайсанми?" Биринчи марта ташриф буюрган ҳар қандай онлайн-дўкон мени хурсандчилик билан кутиб олади ва исмим билан мурожаат қилади.

Ташқи дунё билан алоқамни телефонимнинг сўнгги 2% ажратиб турарди. Тез орада экран қоронғилашади ва мен ёлғиз қоламан. Кислород бир неча дақиқага етади ва мен ҳаводан сўнгги бор нафас олиш учун қуйидан тепага томон интиламан.

Лекин шу пайт қандайдир тиринглаган қисқа овоз эшитилди, юқорида турган кондиционер сигнал берган эди. Ва смартфон экранида чақмоқ белгиси пайдо бўлди. Тушунарли... шунчаки электр ўчган экан, мен эса буни пайқамаган эканман. Аммо мана шу дақиқалар ичида бутун ҳаётимни мушоҳада қилиб чиқдим...

Бу худди наркотикка ўхшайди. Унга жуда осон боғланиб қолиш мумкин. Энди мен буларнинг барини назоратга олиш зарурлигини биламан. Чунки бу инсон умрини секинлик билан нурсизлантириб борувчи қўрқинчи воситадир. Аслида, реал ҳаёт смартфон кўрсатганидан кўра, анча ёрқин ва ранг-барангдир.

©️ Сарвар Раҳимий таржимас

Hikoyalar (G&M)

10 апреля 2025 03:53

- Оҳ, нимадан хавотирдасан? Чандиқ балки яхшиликка хизмат қилар?! Бу чандиқ сени янада сирли этиб кўрсатади! Дудуқланишинг эса... Икки лунжинга ёнғоқ солиб, гапириб машқ қил. Барча дикторлар буни бажаришади.

- Ёрдам бермайди. Ёнғоқ ҳам, тош ҳам. Бироз ўхшагандек туюлади, лекин отамни эслаганимда ҳаммаси қайтадан бошланади. Уни ўшандан буён ҳеч ким кўрмаган. Эҳтимол, энди у қайтмас.

Саша Светлана Николаевнанинг ўқитувчилар хонасида қандай иш билан машғуллигини билмас эди. Уни доскага ортиқ чиқармай қўйишди, Сашанинг ёзма ишлари асосида унга баҳо қўйишни бошлашди.

Ғалати жиҳати шунда эдики, у бўш синфда ёлғиз ўзи қолганида ундаги дудуқланиш бутунлай йўқоларди. Дўконда, кўчада, уйда яна пайдо бўларди. Светлана Николаевна билан ёлғиз қолишганида ҳам равон гапирар эди.

Ўнинчи синфда, ҳатто уларнинг отаси энди ҳаётларида пайдо бўлмаслиги ҳақидаги хабардан кейин ҳам ҳеч нарса ўзгармади. Отаси оламдан ўтган эди. Жасадни қўшни вилоятнинг қаердадир бармоқ изларидангина аниқлашган эди. Бу орада Светлана Николаевна туғруқ таътили олди.

Саша бу хабарни қандайдир қайғу билан қабул қилди. Қувониш кераклигини ич-ичидан тушунар, ўқитувчисига бахт тилар, аммо яна ўша нуқсонли нутқи билан мактабда ёлғиз қолишдан қўрқарди.

- Саша, ҳеч кимга айтма, акс ҳолда улар устимдан кулишади, лекин мен аҳмоқ хотин, эримни бир фолбиннинг олдига боришга кўндирдим. Унинг айтишича, фарзандимиз ўғил бўлармиш, туғруқ енгил кечаркан, ҳатто санасигача айтибди. Кейин биз УЗИга бордик, шифокор барчасини тасдиқлади. Мен у хотинни яна чақирмоқчиман. Менга расмингни берсанг, ундан сен ҳақингда сўрамоқчиман. Ахир, ўтмишда кекса аёллар қўрқув ва шунга ўхшаш нарсаларни даволашган-ку...

Саша ўқитувчисидан бундай бидъатчиликни кутмаган эди, лекин унинг порлаб турган кўзларига қараб, ўқитувчисининг сўзларига ишонди. Унга ўзининг фотосуратини берди. Шу билан Светлана Николаевна билан бошқа учрашишмади.

- Бўлди, Саша! Ўхшади! Кампир менга қуйидагиларни айтди. Диққат билан тингла. Сен ердан омадли тангани топишинг керак бўлади. Шундан сўнг, барчаси ўтиб кетаркан! Фақат бургутли томони билан ётган танга бўлиши керак. Топганингдан сўнг, уни чўнтагинга солиб қўйсанг бас. Эртага қидир. Мен кечқурун қўнғироқ қиламан ва сен нималар бўлганини гапириб берасан!

Светлана бу кўрсатмани ўқитувчисидан телефон орқали олди. Ҳеч ким унинг туғруқ таътилининг биринчи куниданоқ “сохранения”да ётганини, уни оғир туғруқ кутаётганини, буйраги болалигидан заиф эканлигини, шифокорлар қаршилигига қарамай туғмоқчи эканлигини билмасди. Ҳа, ҳеч ким билмасди. У, айниқса, Саша буларни билишини истамасди. Қизнинг қалбида ҳаётда яшашга умид учқунларини ёқишга ёқдики, уни яна сўндиришни хоҳламасди. Унинг эри ҳеч қандай фолбинга бормаган, бундай хотиннинг ўзи йўқ, Светлана Николаевна ўзи ўйлаб топган уйдирма ортидан, ўқувчисининг совиб бораётган ҳаётига умид гулхани ёққан эди.

--------------------------

Тонг саҳарда фаррошнинг эътиборини уйнинг бир четидан турган шубҳали эркак тортди. Шунда бир гуруҳ мактаб болалари эркакнинг ёнидан ўтиб қолишди. Улардан бири тўхтаб, энгашиб ердан ниманидир олди-да, чўнтагига солиб йўлида давом этди. Ҳалиги эркак эса ўша ерга яна ниманидир отиб юборди ва ҳатто бориб уни тўғирлаб ҳам қўйди.

Кутилган онлар содир бўлди - Саша унинг олдидан ўта туриб, кўзи ерда ётган тангага тушди. Танга бургут томони билан ётарди. У энгашиб ялтироқ тангани олди. Юзида майин табассум пайдо бўлди. Воқеалар ривожини кузатиб турган бурчакдаги эркак ғойиб бўлди. У Светлана Николаевнанинг турмуш ўртоғи эди.

-----------------------------------

- Қара, қара, Дим! Бу Саша-ку!

Светлана ўзларининг плазма телевизорлари экранида дунёнинг сўнгги янгиликлари ҳақида маълумот бераётган дикторни, ўзининг ўқувчисини эрига кўрсатаётганди. Орадан кўп йиллар ўтган бўлса-да, қанча ўқувчиларни ўқитган бўлса-да, у ўша масъум қизни, ўша омадли танга қидирган ўқувчисини таниган эди.

Муаллиф: Татьяна Бро

©️ Сарвар Раҳимий таржимаси

Hikoyalar (G&M)

09 апреля 2025 09:00

Дўсти билан тезда хайрлашиб, уйи томон югурди.

Кейин нима бўлди, дейсизми? Мен воқеалар ривожи кульминацияга чиққанини ҳис қилиб турардим. Жанр қонунларига кўра, воқеа якуни бахтли ва таъсирли бўлиши керак. Агар бу мелодрама бўлса, албатта. Ва агар ... Аммо мен бошқа вариант ҳақида ўйлашни ҳам хоҳламасдим.

Эртаси куни барча саволларимга жавоб олдим. Ҳар доимгидек, маълум бир вақтда итнинг ҳуриши ва боланинг баланд овози эшитилди. Аммо уларга янги овозлар ҳам қўшилган эди. Яъни, аёл кулгиси ва эркакнинг йўғон хохолаши.

У ерда нималар бўляпти? Дераза томон югурдим, бориб бошимни уриб олишимга бир баҳя қолди. Бу оилани биринчи марта бирга кўришим эди. Ота, она ва ўғил қорбўрон ўйнашарди. Ва уларнинг ўртасида қувончдан ичига сиғмай кетаётган бир ит югуриб юрарди. Ҳақиқатан ҳам... Итнинг бўйнида янги бўйинбоғ бор эди. Ва ниҳоят буларнинг бари мелодрама бўлиб чиқди. Бунга менда ҳеч қандай шубҳа йўқ эди!

Кейин билсам, болага ўсал ташхиси қўйилган, шу сабаб оиланинг қувончи йўқолган, бундан она адои тамом бўлган, отанинг юзидан қувонч ййўқолган экан. Оила рутубатга гирифтор бўлган экан.Бу оиланинг яна бошқа муаммолари бор эдими ёки йўқ? Бунисини билмайман. Аммо шундан сўнг, уларни доим бирга, хурсанд бир ҳолатда кўрадиган бўлдим.

Ўйин тугади. Бахтли оила уйга қайтди, ит ҳам уларга қўшилди. Мен эсдалик сифатида уларни суратга туширдим. Фотосуратга эмас, йўқ... Шунчаки қалбимга ушбу оиланинг бахтли чеҳраларини ва итнинг шодон юзини абадий муҳрладим. Энди мен бу портретни оилавий альбомдаги каби хотирамда узоқ сақлайман.

Бунинг менга ёки сизга нима алоқаси бор? Барчаси оддий. Бахт – баҳам кўришингиз керак бўлган дунёдаги энг яхши нарса... Жудаям яхши нарса. Ва мен бу бахтни сизга илиндим.

©️ Сарвар Раҳимий таржимаси

Hikoyalar (G&M)

08 апреля 2025 13:16

Ривоят
        
    ДОИМО ЯХШИ ГУМОНДА БЎЛИНГ!

Қадимда бир подшоҳ ўтган экан. Бир куни у тунда кўрган тушидан таъсирланиб узоқ ўй сурибди ва вазирини чақириб:
– Тайёрлан! Саройдан ташқарига чиқамиз, – дебди.
Бир қишлоққа етганларида подшоҳ тушида кўрган жойни таниб қолди. Атрофда одам кўп, ҳамма ўз иши билан банд. Шундоққина ерда бир одамнинг жасади ётар, ҳеч ким унга эътибор ҳам бермасди. Шунда подшоҳ одамлардан сўради:
– Бу кимнинг жасади, биродарлар? Нега у бундай хорликда ётибди?
– Э, сўраманг, меҳмон! Бу уятсиз бир ароқхўрнинг жасади, – деб жавоб берди бир одам. У менинг қирқ йиллик қўшним эди. Тан олиш керак, жуда моҳир тақачи
бўлган. Эртадан то қора кечгача тиним билмай ишлар, аммо қаердаки ароқ бўлса, бор-будини бериб бўлса ҳам сотиб оларди. Уйига фоҳишаларни бошлаб келишдан ҳам тоймасди, бугун биттасини, эртасига бошқасини... Агар ишонмасангиз, бошқалардан ҳам сўранг, марҳумни бирор марта жамоат билан ҳеч ким кўрмаган...
Бир фурсатдан кейин одамлар тарқалиб кетишди.
– Юринг, шоҳим, биз ҳам кетайлик, – деди вазир.
– Йўқ! – деди подшоҳ. – Мен кўрган тушимнинг ҳикматини ҳали тушуна олганим йўқ. Жасадни олиб кетамиз. Сен ғам ема, уни ювиб, кафанлаб кўмишни ўзим уддалайман. Фақат ювиш учун жой топсак, кифоя...
Иккаласи жасадни кўтариб, нариги қишлоқдаги масжид сари йўл олдилар. Жасадни кафанлар экан, марҳумнинг юзидаги нурни, лабларидаги маъноли табассумни кўриб хаёлларидан: «Бу одам қўшнилари айтганидек ёмон кимсага ўхшамайди-ку» деган ўй ўтди. Барча ишлар битгач, вазир:
– Шоҳим, бу одам тўғрисида янглиш фикр эшитмадикмикин. Марҳумнинг яқинлари, бола-чақаларини суриштириш керак шекилли, – деди.
– Тўғри айтасан, – деди подшоҳ. – Сен шу ерда тур, мен унинг уйига бориб келаман.
Подшоҳ сўраб-суриштириб, марҳум яшаган уйни топди.
Эшикни очган маъсумагина аёл шоҳнинг сўзларини диққат билан тинглар экан, мусибатни мардона қаршилашга ҳарчанд уринса-да, кўзидан оққан шашқатор ёшларини тия олмади...
– Менинг эрим ўзи бир олам эди, – деди аёл. Эртадан кечгача тиним билмай ишлаб, топган пулига уйга ароқ олиб келарди. Кейин буларни ҳамқишлоқларим ичмасин, дея ҳожатхонага тўкарди. Баъзида уйимизга ахлоқи бузуқ аёлларни ҳам етаклаб келарди ва «Мен сизларнинг вақтингизни сотиб олдим-а?» деб сўрарди. Улардан тасдиқ жавобини олгач, «Энди мана бу ерда ўтириб, тингланглар», дерди. Мен эса уларга имон-эътиқод ҳақида Аллоҳ қодир қилганича ўргатардим. Эрим қишлоғимиздаги масжидга бормас, ибодат учун қўшни қишлоқдаги масжидга қатнарди. Сабабини сўрасам, «Шундай имомнинг ортида туриб ибодат қилгинки, қулоқ қоққанингда қаршингда Каъбани кўргин», деган эди Одамлар эримнинг ишларини нотўғри тушунишарди. Бу ҳақда унга кўп айтганман. Бир куни:
– Қўшнилар сиз ҳақингизда ёмон ўйлашяпти, ишқилиб жанозангиз ўртада қолмаса эди, – дедим. Шундан кейин эрим ўзи учун қабр ковлаб қўйди. Мен яна эътироз билдирдим:
– Қабр ковлаш билан иш тугамайди, ахир сизни ким ювиб, ким кафанлайди, ким кўмади? – дедим.
– Хўш-хўш, у нима деди? – шошиб сўради подшоҳ.
– У табассум қилиб, «Ахир Худо бор-ку, хотин. Менинг ўлигим кўчада қолмайди Одамлар бўлмаса, подшоҳ бор!.. Менинг жанозамни подшоҳ ўқийди» деди...

Hikoyalar (G&M)

06 апреля 2025 21:52

Ishonganlarim...

Replay jamoasidan yangi videoni ko'rishni tavsiya qilaman.

Hikoyalar (G&M)

04 апреля 2025 18:36

Бир одам бўри билан дўстлашиб қолибди. Бўрига инсоният ҳаётини кўрсатиб, бир мақтаниб қўймоқ учун, бўрини қўймасдан ўз уйига, меҳмонга олиб келибди. Бўри бир неча ой одамлар маконида яшаб, уйига қайтмоқни ихтиёр этибди. Бундан ранжиган дўсти одам:
- Эй дўстим бўривой, нима қиласан ўша ўрмонингда, одамлар орасида яшамоқ афзал эмасми?, деб сўрабди.
- Узр, дўстим, лекин мен одамлар орасида яшай олмадим, сабаби сизларда аҳиллик йўқ экан, мансаб, обрў ва бойлик учун, бир-бирингизни янчиб ташлар экансизлар. Биз бўрилар эса жуда аҳил яшаймиз. Яна сизлар ўз жуфтларингизга кўп хиёнат қилар экансизлар, биз бўрилар эса биргина жуфтимиз билан яшаймиз, ундан сўнг эса тоқ яшаб ўтамиз, ҳеч қачон бошқасига хиёнат қилмаймиз. Мен чидай олмаганим, ўзингиз бир-бирингизни раҳмсизларча ғажиб ташлар экансизларда, яна бўри еса ҳам, емаса ҳам оғзи қон, дер экансизлар. Аввал биз бўрилар каби иноқ яшаб кўрингларчи, уддалай олармикансизлар? Узр, дўстим, сенинг чиройли маконингда кўра, ўзимни ўрмоним менга азизроқ, - деб жавоб берган экан бўри.

Hikoyalar (G&M)

03 апреля 2025 11:43

6.
   Лариса миш-мишларга эътибор қилмаслиги мумкин эди, аммо Қорамайизнинг каттариб бораётган қорнига эътибор қилмасликнинг иложи йўқ эди.
   − Мен ҳеч нарсани билмайман, − деди Марат Лариса уни сўроққа тутганида. − Ким билади, йигити бордир? Битта-яримтаси билан шўхлик қилгандир?
   Аммо бир куни фабрика директорининг хонасига Маратни чақиртирган Чароснинг ота-онаси ва акалари Чарос ким билан “шўхлик қилганини” Маратнинг эсига солиб қўйишди.
   − Энди нима қиласан? − сўради фабрика директори.
   − Энди тезгина тўйни қилади, нима қиларди? − деди Чароснинг отаси.
   − Бунга кўнмасам-чи? − деди Марат. − Ахир менинг хотиним бор?
   − Унда ариза ёзиб, ишдан кетишингга тўғри келади, − деди директор.
   − Кейин биз сени сўямиз! − деди Чарос акалари.
   Марат ишдан кетишдан қўрқдими, Чароснинг акалари сўйиб қўйишиданми, ҳарқалай, келаётган дам олиш куни Чароснинг оғайнилари айтган “божу-хирожни тўлаб”, тўй қилишга рози бўлди.
   − Мен-чи? Мен нима қиламан энди? − сўради Лариса.
   − Сен нима қилардинг? Яшайверасан? − деди ўзнинг ҳам боши қотиб қолган Марат.
   − Икки хонали уйда, сен ва Қорамайизинг биланми?
   − Ҳа, икки хонали уйда, мен ва Қорамайизим билан! − бақириб юборди Марат. − Ёқмаса, ана, катта кўча! Тўрт томонинг қибла!
   Лариса қўрқувдан ғужанак бўлиб қолди. У “катта кўча”дан ё “тўрт томони қибла” эканидан қўрққани йўқ, Марат унга уни таниганидан бери биринчи марта овозини кўтарган эди.
   − Марат, бу шаҳарда сендан бошқани танимасам, бу юртда менинг қариндошларим бўлмаса, қаерга ҳам бораман? − йиғлаб юборди Лариса. − Майли, Чаросни шу ерга олиб келавер! Бирга яшайверамиз! Фақат, илтимос, менга бундай бақирма, ялинаман!
   Марат Ларисани қучоқлаб, унинг олтиндек товланаётган сочларини сийпалади.
   − Мени кечир, Лариса! Бошқа бундай қилмайман, − деди секингина. − Сенга сўз бераман!
   “У ёғи нима бўлишини биламиз, икки хонали уйда икки хотин бир-бирини юлиб-юлқилаб яшашади, бола туғилади, туққан хотин азиз бўлади, туғмас хотин уйдан қувилади, ва ҳоказо, ва ҳуказо”, дейсиз-да?
   Сиз ўйлаган ишларнинг биттаси ҳам бўлмади.
   Йўқ, биттаси бўлди, бола туғилди. Унинг отини Лариса қўйди: Володя.
   Володяни Чарос туққани билан Лариса катта қилди. Володя Лариса билан ётди, Лариса билан турди. Лариса билан ўйнади, Лариса билан овқат еди.
   Володянинг тили “Мама” деб чиқди. Буни биринчи бўлиб Ларисага айтди. Кейин Чарос ҳам “мама” бўлди.
   Чарос яна бир марта “мама” бўлди. Қизига.
   Унинг отини ҳам Лариса қўйди: Юля. Энг қизиғи, Юля олтинсочли бўлиб туғилди.
   Уни ҳам Лариса катта қилди.
   У ҳам Лариса билан ётди, Лариса билан турди...
   Юлянинг шарофати билан уйлари уч хоналига алмашди.

      7.
   Фабрикага “кўчма дўкон” келди. Кулолчилик цехидаги Фотимага қизлар шу номни беришган.
   − Қаранг, болаларингизга нималар олиб келдим? − деди Фотима сумкасидан болалар кийимларини чиқараркан. − Ўғлингиз, айниқса, қизингизга ярашадиган янги кийимларим бор. Бир кўринг!
   − Кўрмайман! − деди Чарос ва қўли билан Ларисани кўрсатиб, имо қилди: − Мамасига кўрсат! Болаларга кийимни фақат у олади. Бу ишлар учун бизда рухсат йўқ!


   Тамом.

   Ҳикоя муаллифи: Каримберди Тўрамурод

Hikoyalar (G&M)

03 апреля 2025 11:43

* Яна бир воқеий ҳикоя ўқинг!
   Икки муҳаббат
   Муаллиф: Каримберди Тўрамурод
      1.
   Чинни буюмлар фабрикасининг довруғи довондан ошган йиллар эди. Фабриканинг маҳсулотлари шу қадар машҳур эдики, улар ҳақида қўшиқлар айтилар, фильмлар яратилар эди.  Чет элдан келган меҳмонлар албатта Тошкент, Самарқанд, Бухоро, Хива шаҳарларининг суратлари туширилган чинни лаганлардан харид қилиб кетишарди. Тўй-ҳашамларда, туғилган кунларда фабриканинг рамзига айланиб қолган пахта гулли чойнак-пиёлаларни совға қилиш урф бўлган пайтлар эди.   Фабрика икки сменада ишлар, шунда ҳам савдо корхоналарининг буюртмаларини бажаришга улгуролмай қолар эди.
   Эндигина институтни тугатган Маратни ҳам ана шу фабрикага ишга юборишди. Чинни буюмларга гул солиш цехига смена раҳбари этиб тайинланган Марат ишга келиши билан цехдаги қизларнинг ороми йўқолди. Қадди-қомати спортчиларга ўхшайдиган, бутун танасидан куч ёғилиб турган, ўзи ҳам энди йигирма иккига кирган, бургут боқишли йигитга ошиқ бўлмаган қиз қолмади.
   Маратнинг эса, қизлар билан иши йўқ эди. Унинг фикру-зикри ишни яхши ўрганиш, бошлиқлар берган топшириқларни камчиликсиз адо қилишда эди. У қизларнинг ўтли боқишларини ҳам, ўтиб кетганида ортидан қиқирлаб кулишларини ҳам пайқамас эди.
   Кечқурунлари ётоқхона ҳовлисида волейбол ўйнашганда майдонча атрофини тўлдирган қизлар Марат ҳар сафар тўпни урганда жонлари борича унинг исмини айтиб қичқиришар, Марат эса, уларга биргина табассум билан жавоб қайтарар, қизларнинг ичида эса ана шу табассум талаш бўларди.
   − Марат акам, менга табассум қилди!
   − Бекор айтибсан, Марат акам менга табассум қилди!
   − Иккаланг ҳам бекор айтибсан, Марат акам менга табассум қилди, чунки ҳаммангдан баланд қичқирган мен бўламан!

      2.
   Фабрикага малакали ишчилар, айниқса, чойнак-пиёлаларга суратлар чизадиган рассомлар етишмас, бошқа шаҳарлардан ҳам бу ишга ёшлар жалб қилинарди. Ростов шаҳридаги санъат билим юртининг рассомчилик бўлимини тугатган Лариса ҳам тақсимот бўйича фабрикага ишга юборилди.
   Ларисани Марат ишлайдиган цехга ишга тайинлашди. Ларисага иш ўргатишни эса, Маратга тайинлашди.
   Ларисанинг ўзи жуда қобилиятли рассом эди. Унга иш ўргатишнинг ҳожати ҳам йўқ эди. Аммо фабрика миллий нақшлар ва ўзбекона суратлар туширилган чиннилари билан машҳур бўлганидан Марат Ларисага ишнинг ана шу томонларини қунт билан ўргатди.
   Кўп ўтмай, Лариса ҳам тилга тушди. У маҳорат билан сурат чизган чинни буюмларга талаб ортди.
   Маратнинг ташаббуси билан фабрикада Лариса чизган ноанъанавий суратлар солинган чинни буюмлар ҳам тажриба сифатида озроқ миқдорда ишлаб чиқарилди. Рус ўрмони, даласининг  манзаралари чизилган, рус эртакларининг қаҳрамонлари сурати туширилган буюмлар ҳам харидоргир бўлди. Айниқса, эртак қаҳрамонлари суратлари чизилган буюмларга мактаб, боғчалар, болалар дам олиш масканларидан катта буюртмалар туша бошлади.

      3.
   Лариса ўзи билмай, бир гўзал суратни, муҳаббат нақшини Маратнинг юрагига ҳам тушириб қўйди.
   Ишга Марат билан бирга келиб, бирга кетадиган, бирга тушлик қиладиган, кечқурунлари ҳам бирга сайр қиладиган Ларисани Марат тушларида ҳам кўрадиган бўлиб қолди.
   “Марат акам, менга табассум қилди!” “Йўқ, Марат акам менга табассум қилди!” деб табассум талашадиган қизлар волейбол ўйинларида энди лаб бура бошлашди. Сабаби, энди Маратнинг табассумлари эгали бўлиб улгурган эди.
   Бундай пайтда қизлар исён қилмайди, қизлар тўполон ҳам қилмайди, қизлар ғийбат қилишади. Фабрика қизлари ҳам ғийбат қилишди. Ғийбатлари катталарнинг қулоғига етди.
   − Ларисанинг бошини айлантириб юрган эмишсанми? − сўради цех бошлиғи Маратни чақириб.
   − Йўғ-е, − ерга қаради юзлари қизарган Марат.
   − Ҳамма қизларнинг оғзида шу гап-ку?
   Марат секин бошини кўтариб, бошлиғининг кўзларига тикилди.
   − Холида Рустамовна, мен Ларисанинг эмас, Лариса менинг бошимни айлантириб қўйди. Бирга ишлаб, бирга юриб, уни соғинадиган бўлиб қолдим.

Hikoyalar (G&M)

02 апреля 2025 04:49

Kun juda sovub ketdi... Ishxona ichi ham bir muncha sovuq... Shu payt eshik ochildi... Ortimga oʻgirildimu ro'paramda tugan Lobarni koʻrib esxonam chiqib ketay dedi... Nega keldi ekan?!
- Assalomu alaykum...
U asta men tomon yaqinlasha boshladi. Men oʻzimni iloji boricha beparvo tutdim. Sovuqqina qilib alik oldim.
- Yaxshimisiz? Rossa telefon qildim... Yoʻq boʻlib qoldiz.
- Shukr boʻladi. Rizqimizni asta sekin terib yuribmiz... Tinchlikmi? Biron muammo bormidi?
- Muammo yoʻq... Sizni sogʻindim...
Bu qiz yoki aqldan ozgan, yo boʻlmasa nima deb xulosa qilishga ham hayronman.
- Tushunmadim. Nega meni sogʻinasiz?
- Bilmadim... Rossa gaplashgim keldi.
- Lobarxon... Singlim, men opayizni yaxshi korardim... Lekin hozir uni unutishga urunyapman... Chunki u endi oʻzgasini hasmi... Siz esa, menga singildeksiz... Ortamjzda siz hayol qilayotgan narsa boʻlishi umuman mumkinmas! Hali juda yoshsiz... Sevgi muhabbatga berilmangda yaxshisi oʻqing... Bilim oling... Bironta kasbni egasi boʻling... Hali keladi, peshonayizga yozilgani...
- Peshonamga yozilgani siz boʻlishizni xohlayman...
- Lobarxon... Opayiz sizni qanaqa yaxshi koʻrardi. Doim shu singlim baxtli boʻlsin deb duo qilardi... Shunday opayizga nisbatan bu ishiz yaxshimas. Sal oʻylang... Alloh ongni nima uchun yaratgan, oʻylab fikr qilish uchun yaratgan! Keyin sizda umuman koʻnglim yoʻq... Boʻlgan taqdirda ham sizga hech qachon uylanmayman. Birinchidan ota onam sizlarni oilalaringga qarshilar, ikkinchidan Bahorni singlisisiz! Shunday ekan haddizni biling! Meni boshqa bezovta qilmang iltimos...
U ketdi. Lekin yana kelishi mumkin edi. Bu qiz juda sharttaki, oʻlgudek o'jar, aytganimni qildiraman deydiganlar xilidan ekan. Bu qizni deb bir baloga yoʻliqib qolishni istamayman! Shu sabab qaytib meni topolmasin deya endi oyligim oshayotgan payti ishdan boʻshab oldim. Och qornim - tinch qulog'im!
* * *
Oʻqishda deyarli hamma imtixonimni yaxshi baholar bilan yopdim... Hammasi joyida! Ishlarim ham ancha yurishib ketdi. Ota onamning deyarli bo'ynilarida qarzlari qolmadi... Ahvolimiz ancha yaxshilandi. 2-3 ta sexda ishlab koʻrdim... Sement zavodda ham ishladim. U yer chang ekan, ham ish juda ogʻir... Mazam qochib qoldi... Dadam ishingdan boʻsha boshqa ish topamiz dedilar... U yerdan ham ketdim! Qoʻqondagi restoranda afitsiantlik qildim... Fastfood sotiladigan tamaddi xonada hoddog qilishni oʻrgandim, oʻsha yerda bir muddat ishladim... Kitob sotadigan katta bir tashkilotda operator boʻlib ham ishlab koʻrdim... Xullas ancha muncha sohalarda oʻzimni sinadim. Turli tuman ishlarda ishladim... Orada pravaga oʻqidim. 3 marta imtixondan yiqilib nihoyat 4-sida prava oldim... Ishlab yig'ib tergan pullarimga, dadam ham yonlaridan qoshdilar, mashina sotib oldim! Tengdoshlarim ichida birinchi menda mashina boʻldi! Juda xursand edim... Omadim asta-sekinlik bilan kela boshladi... Opamning bir gapi yodimga tushdi. Uyda opam ikkalamiz birgalikda kabob pishirayotgandik... Shunda opam gapirib qoldilar.
- Abdulloh ishlaring yaxshimi?
- Yaxshi boʻladi, opa.
- O'qishlarchi?
- Boʻlyapti...
- Sen siqilma... Erkak kishiga Alloh umri mobaynida 3 marta omad berarkan... Hali senga ham omad keladi. Boy badavlat, sahovatpesha kishilardan boʻlasan!
- Menga oʻsha 3 omaddan bittasi berilib boʻlgan...
- Nega unday deyapsan?
Opamning hayron qolganini koʻrib kuldim.
- Axir umuman tayyorlanmay oʻqishga o'tib kettim-ku?! Bu ham katta omad-da...
Opam jilmaydilar.
- Albatta. Lekin hali yana keladi... Ishlaring yurushib ketadi.
- 2-omadim pul tomonlama boʻlmasin...
- Nega?
- Soliha qizga uylanay... Keyin uning barokotidan Alloh rizqimni moʻl qiladi inshaalloh...
Opam gapimdan mamnun tabassum qildilar.
- Albatta ukajon! Hali shunday qizga uylanasanki... Har tomonlama senga, seni xulqingga mos boʻladi...

Hikoyalar (G&M)

02 апреля 2025 04:49

Telefonim koʻpincha oʻchiq holda turadigan boʻldi...
Ishdaman. Jismim harakatda-yu, lekin qalbim yoʻqdek edi goʻyo... Mana hozir zinadan Bahor tushib keladi va yana menga mayin tabassum hadya qiladi deya tez-tez yuqori qavatga chiqaruvchi zinapoyalarga koʻz tashlab qoʻyaman. Keyin yodimga tushadi, axir u endi yoʻq! Endi bu yerda uning izini ham topolmayman! 3 kundan keyin uni toʻyi... Bir umrga qayta koʻrishmaslik... Bir umrlik ayriliq kuni! Asta bir chekkaga oʻtdim. Telefonimda Bahorning rasmlari bor edi. Bir-bir, asta-sekinlik bilan ularni tomosha qildim. Boʻgʻzimga tiqilgan narsa koʻzlarimga yosh olib keldi... Lekin yig'lamadim. Yig'imni ichimga yutdim! Qalbim bilan yig'lay boshladim. Rasmlarni koʻrib boʻlgach hammasini oʻchirib tashladim! Goʻyoki shunday qilsam uning chiroyli suratini qalbimdan oʻchirib tashlaydigandek! Lekin qalbdagisi o'charmikan?! Bu yuragim yana boshqa qizga koʻngil berolarmikan?!
Telefonimni yoqdim. Yoqqan zahotim Lobardan sms keldi. Ochib o'qidim. "Aka... Iltimos tel qivoring, zarur gapim bor edi". Yana qanday gap boʻlishi mumkin?! Lobarga qoʻngʻiroq qildim... Uzoq chalingan gudoklar... Oxirida Lobar qoʻshakni koʻtardi.
- Abdulloh aka, Assalomu alaykum... Qachondan beri sizni topolmayman...
- Va alaykum assalom. Tinchlikmi singlim?
- Opam... Oxirgi marta siz bilan gaplashmoqchi boʻlyaptilar...
Yuragim siqildi. Hozir unga nima deyman?! Titragan ovozim bilan "Baxtli boʻl" deyolarmikinman?! Oʻylanib qoldim. Nima deb javob qilishni ham bilmayman... Lobar tez gapirdi.
- Aka telefonni qoʻyib qoʻymang...
Biroz vaqt oʻtdi... Bir necha soniya... Soniyalar xuddi yillardek uzun kechdi! Telefondan tanish, yoqimli ovoz yangradi.
- Assalomu alaykum...
- Va alaykum. Yaxshimisiz Bahorxon? Ancha tuzuk boʻlib qoldizmi?
- Sizlayapsiz?
- .....
- Nega jimsiz? Toʻgʻri... Endi bir-birimizga begonamiz.
- Bahor... Baxtli boʻling.
Telefonni shart oʻchirib qoʻydim. Yuragimdagi tarang tortilgan ip uzulib ketgandek boʻldi... Hammasi tugadi. Nima qilaman oʻzimni ham uni ham qiynab?! Mayli... Qayerda boʻlsa ham, kim bilan boʻlsa ham muhimi baxtli boʻlsin! Shirin-shirin farzandlarni onasi boʻlib, shod-xurramlikda sevib sevilib yashasin... Duolarimda tinmay uning baxtini soʻrayapman... Allohim hamisha panohida saqlasin.
* * *
Kecha tunda boshlangan yomgʻir hali hamon maydalab yog'moqda... Yomgʻir tomchilarining chak-chak etgan ovozi... Atrofga taralgan yoqimli yer isi... Yomgʻir borliqdagi barcha g'uborlarni yuvib ketadi... U tingach hammayoq sokin, huzurbaxsh boʻlib qoladi... Qani endi shu yomgʻir mening gʻam bosib ketgan qalbimga yogʻsa... Undagi barcha dard alamlarimni yuvib ketsa. Soʻng ruhim taskin topsa, orom olsa...
Bugun tong saharlab turib oldim. Yakshanba. Dam olish kuni... Bu kun oddiy kun emas! Bugun Bahorni toʻyi...
U oppoq libosda, xuddi oqqush singari... Kulishlari... nigohlari... Uni hayolimda tasavvur qila boshladim. Qanday kelin boʻldi ekan?! Toʻy shahar markazidagi katta toʻyxonada boʻlyapti... Kecha Lobar qoʻngʻiroq qilgandi. Meni toʻyga taklif qildi. Kelasizmi? Deganida ikkilanib qoldim. Borolmasam kerak deb oʻylagandim... Bunga toqatim yetmaydi, uni boshqasini qoʻlini tutib ketayotganini koʻrishdan ortiq azob bormi men uchun! Lekin shunday boʻlsa ham toʻy boʻlayotgan joyga bordim...
Ichkarida baland musiqa yangramoqda... Yigitlarning qiyqirib chapak cholib o'yinga tushishayotgani quloqlarim ostida jaranglay boshladi... Men ichkariga kirmadim. Kirolmadim! Toʻyxona qarshisidagi bogʻda joylashgan katta bir chinorning oldiga bordim... Uzoqdan kuzatdim. Ikki koʻzim toʻyxonada... Yuragimda kuchli ogʻriq turdi. Bir payt turna qator boʻlishib mashinalar kela boshladi. Eng oldida Qop qora Prado mashinasi... Orqasida bir xil qora rangli 10 tacha Gentra... Mashinalarda birin ketin yosh qiz-yigitlar tushishdi. Hammasining yuzida quvonch... Pradodan bir qiz tushdi. Darrov tanidim. Bu Lobar edi! Toʻyxona ichkarisidan "Yor-yor" sadosi yangrang boshladi...

Hikoyalar (G&M)

02 апреля 2025 04:49

- Alooo, Abdulloh aka..
- Labbay...
- Men Lobarman, tanidizmi?
- Haa, tanidim. Yaxshimisiz?
- Yoʻq yaxshi emasman! Opamni ahvoli og'ir!
Yuragim qinidan chiqib ketay dedi. Oʻtirgan joyimdan sakrab turib ketdim.
- Nima gap?! Tinchlikmi?!
- Opam unashtirildi! 1 oydan keyin toʻy! Rossa jinnilik qilyaptilar. Oshxonadagi hamma idish tovoqlarni hovlini oʻrtasiga olib chiqib sindirib tashladilar! Dadam majburlab uzatyaptilar uni! Shunga alamidan hamma narsani sindirib, baqirib uyni boshiga ko'tardilar...
Badanim seskanib ketdi. Bechora Bahorim! Allohim meni jazolasin, uni emas! U qiz bola boʻlsa?! Unda gunoh yoʻq!!! Hamma gunoh mening boʻynimda!
- Opez hozir qayerdalar?!
- Opamni qilgan qiliqlari dadamga yoqmadi. Rossa urdilar opamni...
Lobarning yig'lagan ovozi eshitildi. U hiqqillagancha bazoʻr gapini davom ettirardi.
- Opam uchun doktorlar chaqirdik. Hushlaridan ketib qoldilar... Ahvollari yaxshi emas, hozir uydalar...
- Oʻziga kelsa men bilan gaplashtira olasizmi?
- Albatta... Oʻzim sizga xabar beraman aka... Bir narsa deng oʻziz. Bunaqada opam aqldan ozib qoladilar... Juda juda qiynalyaptilar...
- Xoʻp...
Mazam qochib qoldi. Bahorni qilgan ishi menga juda tasir qildi. Unashtirilibdi... Majburan! Qanday tubanlik! Hech boʻlmasa koʻnglini soʻrashmaydimi?! Mayli meni boʻlmasa ham, koʻngliga yoqqan boshqa birini tanlashga haqqi borku axir?!
Bir ikki soat oʻtgach yana Lobardan telefon boʻldi. Shoshilib telefonimni qulogʻimga turdim.
- Aloo...
- Alo...
Bahorning siniq ovozi qulogʻimga oʻqdek kirdi.
- Gulim...
- Gulim demang... Endi men sizni gulizmasman... Sizga butkul begona boʻldim...
Uning hasta, yig'lamsiragan ovozidan badanim seskanib ketdi. Ichimga bir titroq kirdi... Koʻzimdan yoshim oqdi... Yigʻlay boshladim...
- Jonim meni kechir...
- Yigʻlamang... Yigit kishi yigʻlasa gʻalati boʻlaman... Sizga yigʻlash yarashmaydi. Yigʻlash qizlarning ishi.
- Oʻzimni toʻxtatolmayapman, yoshim oʻzidan oʻzi oqib ketyapti!
Bahor asta shivirlab soʻzida davom etdi.
- Mendan rozi boʻling, hayotim... Bu sizni oxirgi marta hayotim deyishim menimcha... Men turmushga chiqyapman... Bir begona kimsaga!
Yuragimdan nimadur uzilib ketdi. Ichimda bir gʻalayon koʻtarildi...
- Oʻzingni qoʻlga olishing kerak... Mayli kim bilan boʻlsang ham men senga... Senga men... Faqatgina baxtni tilayman! Iltimos oʻzingni qoʻlga ol. Bu ham bizga berilgan sinov, jonim... Allohni qadariga isyon qilma... Boʻlajak turmush oʻrtogʻingni qabul qil...
- U sizga oʻxshamaydi... U... U menga umuman yoqmadi! Yoshi ham ancha kotta ekan... Fikrlashi ham katta kishilarnikidek!
Bahor qattiq yigʻlab yubordi.
- Abdulloh aka...
- Labbay...
- Sizni unutolmayman... Siz boshqacha ediz...
- Gulim, Bahorim, Farishtam meni... Unutishing kerak... Yaqinda toʻying boʻladi. Uni buzilishini baxti qaro boʻlishingni xohlamayman...
Bahor indamay gaplarimni eshitardi. Men esa unga qalbimdagi barcha gaplarimni aytib charchamas edim... Oxiri soʻzlar qolmadi... Lablar qimir etmay qoldilar... Ikkimiz ham taqdirning bu shafqatsiz hukmidan azob chekayotgan edik.

8-QISM TUGADI

⏰28.03.2025. 11:47

@Gaplarim_Sahifalar

Hikoyalar (G&M)

02 апреля 2025 04:49

- Bir ilojini qiling... Bir marta boringlar yetadi. U yogʻini Bahor ikkalamiz amallaymiz. Toʻyni 2-3 yilga choʻzamiz...
- 2-3 yil unashtirilib yurmoqchimisan?! Onam bilasanku bunaqa uzoq unashtirilib yurishlarga doim qarshi boʻlganlar. Har holda oʻrtada shayton bor deydilar... Nikohsiz 2-3 yil yurish... Bu yaxshimasdaa uka.
Indolmay qoldim! Nima ham deyman?! Opam ham meni tushunmadi... Jim qolganimni koʻrib opam asta yana gap boshladi...
- Mayli koʻngling uchun onam bilan gaplashaman... Qani nima derkanlar...
Biroz boʻlsada qalbimga iliqlik yugurdi.
- Rahmat...
Opam onamni oldilariga kirib ketdilar. Endi ular nima haqida gaplashishyapti, nima qarorga kelishadi menga juda qiziq edi...
* * *
- Ikki dunyodayam folbinga boradigan xotinni qizini kelin qilmayman! U qulogʻing bilan ham, bu qulogʻing bilan ham yaxshilab eshitib ol!
- Lekin ona... Bahor juda yaxshi qiz.
- Toʻgʻri. Hozir yaxshi boʻlishi mumkin. Lekin ertaga uyiga borganda onasi uni miyyasini zaharlaydi! Qizni ona buzadi! Shuni bilib qoʻy... Xudo koʻrsatmasin, seni oʻqitib bizdan sovutib qoʻysa nima qilaman?! Yolgʻizgina oʻgʻlim boʻlsang axir... Shunaqa oiladan kelin olamanmi men?! U xotinni qilgan qabihliklarini butun Qoʻqon bilarkan-ku?!
- Ona hamma narsani ilojini qilsa boʻladi-ku?! Mana bir haftadan oshdi Bahor hijobga kirdi, 5 vaqt namoz oʻqiyapti, boʻsh vaqtlarida Qurʼon kursiga ham borishni boshlabdi... Toʻydan keyin ota uyiga kam joʻnatamiz... Shaxsan oʻzim nazorat qilaman.
- Birinchidan hali talabasan! Endi 2-kurs boʻlding! Ikkinchidan ishsizsan - bir ishni boshino tutganing yoʻq, keyin dadangni bilasan qizni oilasi haqida bilgach baribir senga u qizni olib bermaydilar. Bizni oilamizga uni oilasi umuman mos emas. Dadasi uchiga chiqqan alkash, yana... Bir gap eshitdim...
- Qanday gap?
- Bu Bahorni opachasi... Toʻyidan oldin buzulib qolib keyin tekkan ekan! Toʻyidan 6 oy oʻtib bola tugʻib beribdi! 6 oyda hech vaqt bola tugʻilmaydi! Eng uzogʻi 10 oy!
Etim seskanib ketdi. Shu gap rostmikan?! Nahotki Bahordek yaxshi qizni oilasi shunaqa boʻlsa?! Bir palakdan har xil xamak chiqadi deganlari shu boʻlsa kerak... Endi nima boʻladi...? Uni oilasidagi muhit juda yomon. Boshim qotdi. Qaysi tomonga yursam yoʻl berk! Labirint ichida tentirab yurgan kishidekman goʻyo. Endi Bahorga nima deyman?! Onam sovchi boʻlib borishga koʻnmadilar... Men ota-onamga qarshi chiqolmayman axir... Ularni ham tushunaman. Bitta-yu bitta oʻgʻillariga yaxshi joylardan kelin olishni xohlashadi. Axir umid bilan 19 yil boqishdi, tarbiya qilishdi! Buvim doim aytardilar Ota-ona rozi, Xudo rozi deb... Ota-onamni norizo qilib baxtli boʻlarmikinman?!
* * *
Atrof jim-jit... Xuddi mening qalbim singari. Yaqindagina gʻala-gʻovur qilib tipirchilayotgan yuragim, endi xuddi yoʻqdek hatto koʻksimga uradigan zarbi ham eshitilmaydi... Gapirmayapman... Hech narsani oʻylamayapman... Yelkamda men jonimdan ortiq yaxshi koʻrgan qizni boshi turibdi. U entikib nafas olar, tafti yanoqlarimni kuydirar edi. Asta boshini koʻtardi.
- Nima boʻldi? Bir soatdan oshib ketdi bir ogʻiz ham gapirmadiz?
- Bahor...
Gapirmoqchi boʻldim... Boʻgʻzimga nimadur kelib urildi. Koʻzimga yosh keldi... Labim titray boshladi. Qoʻllarim ham asabiy qaltiraydi...
Bahor hamon menga termulib turar, yomon gap aytmoqchiligimni his qildimi, koʻzidan yosh oqib ketdi. Oppoq yuzi qizardi... Lablari ustiga yosh tomchilari dumaladi.
- Bahor...
- Boʻldi... Gapirmang...
- Meni kechir, iltimos...
- Oilam yomon boʻlsa, meni aybim nima Abdulloh aka?! Aybim bitta! U ham boʻlsa sizni sevganim!
Bahor yigʻlay boshladi. Kaftlari bilan yuzlarini toʻsib oldi. Shunaqangi dard bilan yigʻladiki, yuragim ogʻrib, oʻzimni butkul yoʻqotdim. Har o'ksinganida yelkalari silkinib ketar, koʻz yoshi daryo misol oqar... Hech ham tugay demasdi...

Hikoyalar (G&M)

01 апреля 2025 14:21

Хотинимгаку зарда қилиб, сўкиб хуморимдан чиқаман. Бунга уйлансам, одам сўкишга ҳам иккиланиб қоларкан-ку. Хотиним бу пайт кўзимга анави чет эл киноларидаги, бошида каттароқ узукка ўхшаган ҳалқаси бор бўлиб кўриниб кетди. Шундоқ йўлга қарасам, ҳали унча узоққаям бормапмиз. Шартта тушиб қолдим. Дамасчи йўл пули ҳам олмади. Тағин синфдошимга тўлатиб йўрма тағин, деб дағдаға қилиб ҳам қўйдим. Ҳайдовчи кулиб қўйди. Ким билсин, балки у ҳам боласидир.

Эээ, кўнглим ёздагидек бўлиб, уйга қайтяпман. Қирчиллама ёшдаман. Ёшгина хотиним бор. Балодай ойлик бериб турган ишим бор. Мендан бахтиёр одам йўқ экан. Синфдош қизларнинг ҳаммаси шундай қариб қолганмикин-а? Зўр бўлди. Фарҳод ҳам бир маҳаллар Шоҳистани мен билан талашиб, қорнимга шоха суқмоқчи бўлган. Йўлда шуни уйига кириб, энамдай қариб қолган қиз учун мендай яқин жўрасини ўлдирмоқчи бўлганини бир эслатиб ўтай.

Нуриддин Зиё