Telegram-канал channelfarhangiyan - کانال فرهنگیان: Неотсортированное

کانال فرهنگیان

03 мая 2024 16:44

به بهانه روز معلم
مرجان هداوند/اردیبهشت۴۰۳

تاریخچه ۵۰۲ یک معلم

هوالمعین
سی سال ، بیش است
که مرا به نام کوچکم
«معلم» صدا می‌زنند .
در تاریخچه پانصدو دو دغدغه‌هایم
نوشته است
که به عدد سالیان است مدیرم
اما ننوشته
دست‌هایم
گهواره موسی را ماند، کروبی و مقدس
که جانِ عزیزِ آینده این آب و خاک را ،بر نیلِ روزگار با تمام عشق ، سال‌هاست که به کناره ی مقصد می‌رساند.
ننوشته
پیشانیم مشرق
و چشم‌هایم خورشیدیست فروزنده از عشق ، که از پس سلسله جبال مژگان ، هر بامداد به شوق شاگردانم طلوع می‌کند.
و امید آن دارم ، عجین مهرشان ، روزی به غروب بنشیند.
در فرم عریض و طویل پانصدو دو معلمیم
ننوشته
قلبم ، مأذن است ،ضرب آهنگش تکبیر .
و سینه ام محرابی که از عزت معلمی،جانم هر لحظه به نماز شکر می‌ایستد.
در فرم پانصدودو دغدغه‌هایم
ننوشته اند که من باغبان باغِ وطنم .
باغی ، اصیل ، سبز ، ریشه‌دار و جهان گستر با «گذشته ای پر افتخار» که باید آینده شود.حتی نام آورتر از دیروز.
باغی که پرندگانش، دل آسوده ، از شور ، آواز می‌خوانند.
و اگر آفتی بر شاخه‌ها پاشند تا پرنده مهاجر شود. نجیبانه امید بر امید، پرچین خواهم چید
تا از شاخه گسسته نشوند .
یا پرنده های سبکبال وطنم ، سنگی نشوند و زینت دق آور ِپنجره ی بیگانه .
و اما ،درد آور، اگر مهاجر شوند
من و باران و نسیم
صبورانه انتظار می‌کشیم تا به آغوش باغ بازگردند.
آنگاه لکنت و لهجه رنگ گرفته به کدورتشان را صبورانه علاج خواهیم کرد.
تا از جلال و شکوه مام وطن ، ارزان نگذرند.
در تاریخچه پانصدو دو من ننوشته است
که منِ معلم،
چگونه به پرندگانم آموختم تا در مشهدالرضا جَلد گنبدی شوند که آهوی رمیده جان را از صید دنیا پناه می‌دهد .
ضامنی رئوف ، که بر بلندای نقاره خانه‌اش هزاران کبوتر دلآشوب بیراه رفته را، رو به رنگین کمان ایمان پر می دهد.
در تاریخچه پانصدو دو یک معلم
ننوشته‌اند که چگونه توانسته ؛
از مرور تاریخ نقره فام خزر تا دامن کشان جنوب.
از جبروت زاگرس تا دلارامی ساحل مرصع نشان خلیج همیشه فارس .
از پیشانی بلند البرز تا دست‌های ترک خورده کویر ،
غیرت ایران و ایرانی را روایت کند
روایتی که
آتش می شود و آتش این خشم شعله می کشد بر اوهام سامری.
در پانصدو دو هیچ معلمی ننوشتند
که چگونه قادر است
زیباترین واژگان را با فصاحت شیراز به قافیه و بیت مُرَدف، به لهجه بلاغت سعدی و حافظ برگزیند تا از حب وطن
مسیری سازد برای اوج گرفتن بر بلندای قله عزت و شرافت.
ننوشتند که چگونه می تواند
در خشت خشت سنگ بنای چهل ستون و جنبش مناره اصفهان و اعجاز گلخن شیخ بهایی و سطوت سی و سه پل
یاد دهد تا شاگردانش در حلقه« رُحَماءُ بَينَهُم» افتخار آفرینی را به تمرین بنشینند و در مقابل «أَشِدّاءُ عَلَى الكُفّارِ»را تجربه کنند.
در هیچ پانصدودویی ننوشته‌اند
که یک معلم چگونه توانسته
وقتی از نازکنای بته جقه الماسْ تراش مس ، در زیر انگشتان هنرمندِ بازارهای مسقف کرمان می گوید. یا وقتی تصویر تجلی نور را در
تار تار عشق بر چوب معرق توصیف می کند.
و یا از شبنم فیروزه که استاد هنرمند نیشابوری بر گلبرگ مینا می‌نشاند.
یا از آب و گل همدان و کرشمه چرخی دوار آنگاه که
عشق و رویا درهم تنیده می شود، قادر است درس عزت و سربلندی و حب وطن را به شاگردان کلاس درسش بیاموزد .
در هیچ پانصدودویی ننوشته است
که معلم در جغرافیای جنوب،
آنجا که زنان خلیج ، نجیبانه خورشید چشم را در پشت بتوله و نقاب پنهان می کنند
و با قافیه سوزن و نخ زرباف بر پارچه‌های مخمل شعر می‌بافند
و یا در شمال
آنجا که زنانش
دم به دمِ بامداد ، نغمه خوان
ریشه‌های برنج را به خنکنای شالیزار آشنا می‌کنند.
حرمت به این آب و خاک را یاد می دهد.
و چگونه در تماشای زلالی آبگینه لاجوردی قزوین
غیرت به این مرز و بوم را برای شاگردانش بازخوانی می کند.
سی سال ، بیش است
که مرا به نام کوچک «معلم» می‌خوانند
بی آنکه در هیچ پانصدو دویی نوشته باشد
عشق به این آب و خاک تمام سرمایه معلم
است.
هداوند، اردیبهشت ۱۴۰۳