Telegram-канал tahlilzamane - تحلیل زمانه: Неотсортированное

تحلیل زمانه

12 мая 2025 14:44

تا هنگامى ڪه انسان ڪليه موجودات زنده را در دايره مهر و شفقت خود وارد نڪند،
    به آرامش حقيقى نخواهد رسيد....

در نيويورڪ، در ضيافت شامى ڪه به منظور جمع‌آورى ڪمڪ مالى براى مدرسه‌اى مربوط به بچه‌هاى دارای ناتوانى ذهنى بود،
پدر يڪى از بچه‌ها نطـــقى ڪرد ڪه هرگز براى شنوندگان فراموش نمیشود…

او با گريه گفت:
« ڪمال، در بچه من «شايا» ڪجاست؟ هر چيزى ڪه خداوند میآفريند ڪامل است،
امـــا بچه من نمیتواند چيزهايى را بفهمد ڪه بقيه بچه‌ها میتوانند. بچه من نمیتواند چهره‌ها و چيزهايى را ڪه ديده، مثل بقيه بچه‌ها به ياد بياورد. ڪمال خدا در مورد شايا ڪجاست؟»
افرادى ڪه در جمع بودند، با شنيدن اين جملات، شوڪه و اندوهگين شدند …
پدر شايا ادامه داد:
«به اعتقاد من، هنگامى ڪه خــدا بچه‌اى شبيه شايا را به دنيا میآورد، ڪمال آن بچه را
در روشى میگذارد ڪــــه
     ديگران با او رفتار میڪنند.»

و سپس داستان زير را
درباره ” شايا ” تعريف ڪرد :
«يك روز ڪه شايا و من در پارڪ قدم میزديم، تعدادى بچه را ديديم ڪه بيســبال بازى میڪردند.
شايا پرسيد:
بابا، به نظرت اونا منو بازى میدن…؟

من میدانستم ڪه پسرم بازى بلد نيست و احتمالا بچه‌ها او را توى تيمشان نمیخواهند؛ اما فهميدم ڪه اگر پسرم براى بازى پذيرفته شود، حس يڪى بودن با آن بچه‌ها میڪند.
پس به يڪى از بچه‌ها نزديڪ شدم و پرسيدم ڪه آيا شايا میتواند بازى ڪند؟!

آن بچه به هم‌تيمى‌هايش نگاه ڪرد تا نظر آنها را بخواهد،
ولى جوابى نگرفت و خودش گفت: ما 6 امتياز عقب هستيم و بازى در رآند 9 است.
فڪر میڪنم اون بتونه در تيم ما باشه …
در نهايت تعجب، چوب بيسبال را به شايا دادند!

همه میدانستند ڪه اين غيرممڪن است؛
زيرا شايا حتى بلد نيست ڪه چطور چوب را بگيرد!
امــا همين ڪه شايا براى زدن ضربه رفت، توپ‌گير چند قدمى نزديڪ شد تا توپ را خيلى آرام بندازد ڪه شايا حداقل بتواند ضربه آرامى به آن بزند…
اوّلين توپى ڪه پرتاب شد، شايا ناشيانه زد و از دست داد!

يڪى از هم‌تيمى‌هاى شايا نزديڪ شد و دوتايى چوب را گرفتند و روبروى پرتاب‌ڪن ايستادند.
توپ‌گير دوباره چند قدمى جلو آمد و آرام توپ را انداخت.
شايا و هم‌تيميش، ضربه آرامى زدند و توپ نزديڪ توپ‌گير افتاد. توپ‌گير، توپ را برداشت و میتوانست به اوّلين نفر تيمش بدهد و شايا بايد بيرون میرفت و بازى تمام میشد …
امـــــا به جاى اين ڪار، او توپ را جايى دور از نفر اوّل تيمش انداخت و همه داد زدند:

شايا، برو به خط اوّل، برو به خط اوّل!!!

تا به حال شايا به خط اوّل ندويده بود!
شايا هيجان‌زده و با شوق، خط عرضى را با شتاب دويد. وقتى ڪه شايا به خط اوّل رسيد، بازيڪنى ڪه آنجا بود میتوانست توپ را جايى پرتاب ڪند ڪه امتياز بگيرد و شايا از زمين بيرون برود،
ولى فهميد ڪه چرا توپ‌گير، توپ را آنجا انداخته است.
توپ را بلند، آن‌طرف خط سوم پرت ڪرد و همه داد زدند: بدو به خط 2، بدو به خط 2 !!!
شايا به سمت خط دوم دويد. در اين هنگام بقيه بچه‌ها در خط خانه هيجان‌زده و مشتاق، حلقه زده بودند …
همين ڪه شايا به خط دوم رسيد، همه داد زدند:
بـــــرو به 3!!!
وقتى به خط 3 رسيد، افراد هر دو تيم دنبالش دويدند و فرياد زدند: شايا، برو به خط خــــانه…!
شايا به خط خانه دويد و همه 18 بازيڪن، شايا را مثل يڪ قهرمان روى دوش‌شان گرفتند،
مانند اينڪه او يڪ ضربه خيلى عالى زده و ڪل تيم برنده شده باشد…»

پدر شايا در حالى ڪه اشك در چشمانش بود، گفت :
« آن 18 پسر به ڪمال رسيدند … »

اين داستان
را تعميم بدهيم به خودمان و همه ڪسانى ڪه با آنها زندگى میڪنيم. هیچـڪدام ما ڪامل نيستيم
و
جايى از وجودمان ناتوانیهايى داريم،
اطرافيان ما هم همين‌طورند.
« آسمان
     فرصت پرواز بلندى است …
قصه اين است
         چه اندازه ڪبوتر باشى.»

تا هنگامى ڪه انسان ڪليه موجودات زنده را در دايره مهر و شفقت خود وارد نڪند،
    به آرامش حقيقى نخواهد رسيد....

” آلبرت شوايتزر “

#تحلیل_زمانه
🌍 @TahlilZamane