5304
شک ندارم که اگر تمامِ آدم‌ها فقط «روزی یک شعر» می‌خواندند، دنیا جای زیباتری می‌شد... این‌جا با هم گاهی شعری زمزمه می‌کنیم، و موسیقی‌ای می‌شنویم.
در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست
مست از می و می‌خواران از نرگس مستش مست
در نعل سمند او شکل مه نو پیدا
وز قد بلند او بالای صنوبر پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم چون نیست
وز بهر چه گویم نیست با وی نظرم چون هست
شمع دل دم‌سازم بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش‌بو شد در گیسوی او پیچید
ور وسمه کمان‌کش گشت در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمر شدۀ حافظ
هرچند که ناید باز تیری که بشد از شست
@Ghazalak1
ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست
حال هجران تو چه‌دانی که چه مشکل حالی‌ست
مردم دیده ز لطف رخ او در رخ او
عکس خود دید گمان برد که مشکین خالی‌ست
می‌چکد شیر هنوز از لب هم‌چون شکرش
گرچه در شیوه‌گری هر مژه‌اش قتالی‌ست
ای که انگشت‌نمایی به کرم در همه شهر
وه که در کار غریبان عجبت اهمالی‌ست
بعد از اینم نبود شائبه در جوهر فرد
که دهان تو در این نکته خوش استدلالی‌ست
مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد
نیت خیر مگردان که مبارک فالی‌ست
کوه اندوه فراقت به چه حالت بکشد
حافظ خسته که از ناله تنش چون نالی‌ست
@Ghazalak1
به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
که مونس دم‌صبحم دعای دولت توست
سرشک من که ز طوفان نوح دست برد
ز لوح سینه نیارست نقش مهر تو شست
بکن معامله‌ای وین دل شکسته بخر
که با شکستگی ارزد به صدهزار درست
زبان مور به آصف دراز گشت و رواست
که خواجه خاتم جم یاوه کرد و باز نجست
دلا طمع مبر از لطف بی‌نهایت دوست
چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست
به صدق کوش که خورشید زاید از نفست
که از دروغ سیه‌روی گشت صبح نخست
شدم ز دست تو شیدای کوه و دشت و هنوز
نمی‌کنی به ترحم نطاق سلسله سست
مرنج حافظ و از دلبران حفاظ مجوی
گناه باغ چه باشد چو این گیاه نرست
@Ghazalak1
جمالت آفتاب هر نظر باد
ز خوبی روی خوبت خوب‌تر باد
همای زلف شاهین‌شهپرت را
دل شاهان عالم زیر پر باد
کسی کو بستۀ زلفت نباشد
چو زلفت درهم و زیروزبر باد
دلی کو عاشق رویت نباشد
همیشه غرقه در خون جگر باد
بتا چون غمزه‌ات ناوک فشاند
دل مجروح من پیشش سپر باد
چو لعل شکرینت بوسه بخشد
مذاق جان من ز او پرشکر باد
مرا از توست هردم تازه عشقی
تو را هر ساعتی حسنی دگر باد
به جان مشتاق روی توست حافظ
تو را در حال مشتاقان نظر باد
@Ghazalak1
جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد
با هیچ‌کس نشانی زان دل‌ستان ندیدم
یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد
هر شبنمی در این ره صد بحر آتشین است
دردا که این معما شرح و بیان ندارد
سرمنزل فراغت نتوان ز دست دادن
ای ساروان فروکش کاین ره کران ندارد
چنگ خمیده‌قامت می‌خواندت به عشرت
بشنو که پند پیران هیچت زیان ندارد
ای دل طریق رندی از محتسب بیاموز
مست است و در حق او کس این گمان ندارد
احوال گنج قارون کایام داد بر باد
در گوش دل فروخوان تا زر نهان ندارد
گر خود رقیب شمع است اسرار از او بپوشان
کان شوخ سربریده بند زبان ندارد
کس در جهان ندارد یک بنده هم‌چو حافظ
زیرا که چون تو شاهی کس در جهان ندارد
@Ghazalak1
گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
سلطان جهانم به چنین روز غلام است
گو شمع میارید در این جمع که امشب
در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است
در مذهب ما باده حلال است ولیکن
بی روی تو ای سرو گل‌اندام حرام است
گوشم همه بر قول نی و نغمۀ چنگ است
چشمم همه بر لعل لب و گردش جام است
در مجلس ما عطر میامیز که ما را
هرلحظه ز گیسوی تو خوش‌بوی مشام است
از چاشنی قند مگو هیچ و ز شکر
زان رو که مرا از لب شیرین تو کام است
تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است
همواره مرا کوی خرابات مقام است
از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است
وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است
می‌خواره و سرگشته و رندیم و نظرباز
وان کس که چو ما نیست در این شهر کدام است
با محتسبم عیب مگویید که او نیز
پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است
حافظ منشین بی می و معشوق زمانی
کایام گل و یاسمن و عید صیام است
@Ghazalak1
صحن بستان ذوق‌بخش و صحبت یاران خوش است
وقت گل خوش باد کز وی وقت می‌خواران خوش است
از صبا هردم مشام جان ما خوش می‌شود
آری‌آری طیب انفاس هواداران خوش است
ناگشوده گل نقاب آهنگ رحلت ساز کرد
ناله کن بلبل که گلبانگ دل‌افکاران خوش است
مرغ خوش‌خوان را بشارت باد کاندر راه عشق
دوست را با نالۀ شب‌های بیداران خوش است
نیست در بازار عالم خوش‌دلی ور زان که هست
شیوۀ رندی و خوش‌باشی عیاران خوش است
از زبان سوسن آزاده‌ام آمد به گوش
کاندر این دیر کهن کار سبک‌باران خوش است
حافظا ترک جهان گفتن طریق خوش‌دلی‌ست
تا نپنداری که احوال جهان‌داران خوش است
@Ghazalak1
خلوت‌گزیده را به تماشا چه حاجت است
چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است
جانا به حاجتی که تو را هست با خدا
کآخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است
ای پادشاه حسن خدا را بسوختیم
آخر سؤال کن که گدا را چه حاجت است
ارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست
در حضرت کریم تمنا چه حاجت است
محتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست
چون رخت از آن توست به یغما چه حاجت است
جام جهان‌نماست ضمیر منیر دوست
اظهار احتیاج خود آن‌جا چه حاجت است
آن شد که بار منت ملاح بردمی
گوهر چو دست‌داد به دریا چه حاجت است
ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست
احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است
ای عاشق گدا چو لب روح‌بخش یار
می‌داندت وظیفه تقاضا چه حاجت است
حافظ تو ختم کن که هنر خود عیان شود
با مدعی نزاع و محاکا چه حاجت است
@Ghazalak1
جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
هلال عید در ابروی یار باید دید
شکسته گشت چو پشت هلال قامت من
کمان ابروی یارم چو وسمه بازکشید
مگر نسیم خطت صبح در چمن بگذشت
که گل به بوی تو بر تن چو صبح جامه درید
نبود چنگ و رباب و نبید و عود که بود
گل وجود من آغشتۀ گلاب و نبید
بیا که با تو بگویم غم ملالت دل
چرا که بی تو ندارم مجال گفت‌وشنید
بهای وصل تو گر جان بود خریدارم
که جنس خوب مبصر به هرچه دید خرید
چو ماه روی تو در شام زلف می‌دیدم
شبم به روی تو روشن چو روز می‌گردید
به‌لب رسید مرا جان و برنیامد کام
به‌سر رسید امید و طلب به‌سر نرسید
ز شوق روی تو حافظ نوشت حرفی چند
بخوان ز نظمش و در گوش کن چو مروارید
@Ghazalak1
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد
سلامت همه آفاق در سلامت توست
به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد
جمال صورت و معنی ز امن صحت توست
که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد
در این چمن چو درآید خزان به یغمایی
رهش به سرو سهی‌قامت بلند مباد
در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد
مجال طعنۀ بدبین و بدپسند مباد
هر آن‌که روی چو ماهت به چشم بد بیند
بر آتش تو به‌جز جان او سپند مباد
شفا ز گفتۀ شکرفشان حافظ جوی
که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد
@Ghazalak1